«Θαλασσινές
Διαδρομές» Το νέο διήγημα της Ιωάννας Μαστοράκη καλωσορίζει το καλοκαίρι.
Η βραβευμένη συγγραφέας Ιωάννα Μαστοράκη πειραματίζεται με διαφορετικές μορφές τέχνης, αφουγκράζεται τον παλμό της εποχής έχοντας μάτια και αυτιά ανοιχτά γιατί ξέρει καλά πως τις πιο όμορφες ιστορίες και τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες τους συναντά κανείς στο δρόμο, στις παρέες στα ταξίδια, στις κουβέντες της στιγμής.
Η Οργιάζουσα φαντασία της μας έδωσε νέα διηγήματα με τίτλο "Ιστορίες της Θάλασσας".
Το νέο διήγημά της «Θαλασσινές Διαδρομές» παρουσιάστηκε στο Polis Art Café από τις εκδόσεις Κύμα σε μια ανθολογία που αποτελείται από 12 διηγήματα
με τίτλο: “Ιστορίες της Θάλασσας”
.
Την εκδήλωση χαιρέτισε η Διευθύντρια του Χατζηκυριάκειου
Ιδρύματος κ. Αναστασία Κατσιλιέρη, η επιμελήτρια της έκδοσης Καρίνα Βέρδη και ο
εικαστικός των εκδόσεων Κύμα Άκανθος. Στη συνέχεια την ανθολόγηση προλόγισε με
ζεστό λόγο και χαιρετισμό ο βραβευμένος λογοτέχνης-ποιητής Θανάσης Σάλτας.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν οι συγγραφείς της ανθολόγησης και
την παρακολούθησαν με αμείωτο ενδιαφέρον θεατές μεταξύ των οποίων γνωστοί
καλλιτέχνες όπως η Κύρα Αλιγιζάκη, η Αρετή Κοκκίνου και άλλοι.
Σαν αύρα θαλασσινή ο λόγος της Ιωάννας Μαστοράκη, μας αποκαλύπτει
την σχέση της με την Θάλασσα, στο ποιητικό της δίστιχο:
«Πλανεύτρα
είσαι θάλασσα, μαγεύεις την ψυχή μου,
στα γαλανά
σου τα νερά, καθρέπτης η ζωή μου»
Μέσα από το υπέροχο
διήγημά της, Θαλασσινές Διαδρομές, η Ιωάννα
Μαστοράκη μας παρασύρει σε ένα όμορφο λογοτεχνικό ταξίδι και μας ταξιδεύει
γλυκά, καλωσορίζοντάς μας το καλοκαίρι.
Ακολουθεί
μικρό απόσπασμα από το λογοτεχνικό διήγημά της Ιωάννας Μαστοράκη Θαλασσινές
Διαδρομές:
Μαγεύτηκε η Λενιώ σαν είδε για πρώτη φορά την
ερημική αυτή ακρογιαλιά, που κάποιο μεσημέρι, ανακάλυψε τυχαία. Ένα
γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί ξεδιπλώνονταν μπρος στα μάτια της, έτοιμο
να την τυλίξει βαθιά, μέσα στην αγκαλιά του. Οι ηλιαχτίδες αντανακλούσαν πάνω
του και το υφαίνανε με χρυσή κλωστή, κάνοντας το να λάμπει σαν να ήταν
κεντημένο μ’ ολάκερο το χρυσάφι του κόσμου. Η Λενιώ κατάλαβε πως η θάλασσα
τούτη, ήταν μια πλανεύτρα μάγισσα που της χάρισε γενναιόδωρα τον μαγικό πλούτο
του κόσμου όλου. Δίχως δισταγμό, ανήμπορη να αντισταθεί στην τόση ομορφιά της,
παραδόθηκε ημίγυμνη στον χρυσό μανδύα της.
- Λενιώ,
Λενιώ μην πας πολύ βαθιά…Ακούστηκε από
το βάθος μια φωνή, γεμάτη αγωνία. Η Λενιώ, όμως, ξεχνιότανε ολοένα και
περισσότερο κι ο ήχος της θάλασσας σαν μαγικός αυλός, την παρέσερνε ολοένα και
πιο μακριά. Ο ήχος αυτός γαλήνευε την ψυχή της, έκανε την καρδιά της να
χαμογελάει και την οδηγούσε σε μια αχαλίνωτη μανία να γευτεί ολάκερη την
θάλασσα. Ήθελε να λουστεί με το χρυσάφι της, να γίνει ένα με αυτήν. Με μιας,
βούτηξε στα χρυσαφένια νερά της. Τα καστανά της μαλλιά επέπλεαν σαν καφετιές
κορδέλες από φύκια και τα καταγάλανα μάτια της μαρτυρούσαν την λαχτάρα της να
παραδοθούν στον έναν και μοναδικό έρωτα που έλαχε να γνωρίσουν……
