ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: LET IT
BLEED
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: The ROLLING
STONES
ΧΡΟΝΙΑ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1969
« But I've been bit and I've been tossed around - By every she-rat in this
town - Have you babe? But I am just a monkey man - I'm glad you are a monkey
woman too» (Monkey Man, the Rolling Stones, 1969)
Υπάρχουν
πολλοί λόγοι που διάλεξα το LET IT BLEED, για τον δίσκο αυτού του μήνα, και μάλλον
έχω ανάγκη ξεκινώντας αυτό το κείμενο, να τους απαριθμήσω. Πρώτον, διότι πρόκειται
για ένα δίσκο που φέτος θα κλείσει στρογγυλά, τα 50 χρόνια ζωής! Αυτό από μόνο
του, φαντάζει αρκετά αξιοθαύμαστο. Αξιοσημείωτο ωστόσο φυσικά είναι, ότι και
όλοι οι δημιουργοί του είναι ακόμα ζωντανοί, και αρκετά ενεργοί. Δεύτερος λόγος
που γράφω για αυτόν, είναι διότι όπως και τότε, έτσι και σήμερα, ο εν λόγω
δίσκος ήταν η επιτομή στην αιώνια διαμάχη μεταξύ των δύο αιώνιων αντιπάλων. Μεταξύ
των Beatles και των Rolling Stones. Η χρονιά λοιπόν ξεκίνησε με LET IT BE από Beatles,
συνεχίζει με LET
IT BLEED από Stones.
Τρίτος λόγος είναι φυσικά τα μηνύματα του δίσκου. Πολύ σημαντικά για εμένα, και
φυσικά θα επεκταθώ παρακάτω. Τέταρτος λόγος, το διότι είναι χειμώνας, κάνει
φονικό κρύο, χρειάζομαι όπως πάντα στοργική αγάπη και καταφύγιο, και αφού έτσι
αρχίζει ο δίσκος, μου ταιριάζει απόλυτα. Πέμπτος λόγος, και πιθανότατα μεγάλη
μου ντροπή, ότι δεν έχω γράψει ένα review ποτέ
ξανά ως τώρα στα ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ για τους Stones. Έκτος
λόγος, είναι ότι απλά αγαπώ και χρειάζομαι λίγο παλιό, καλό και παραδοσιακό rock n roll. Ίσως τελευταία έχω εργαστεί πολύ σκληρά.
Ίσως να νιώθω ότι θέλω να αρχίσω να φωνάζω, μην σας πω και να ουρλιάζω! Ίσως
γιατί πρόσφατα, έμαθα να εναλλάσσω τα ακόρντα ενός τραγουδιού της μπάντας στην
κιθάρα. Έβδομος λόγος είναι ότι αυτές τις μέρες νιώθω σαν την παγιδευμένη
μαιμού στο τσίρκο. Χειρισμένος, μεταχειρισμένος, κακο-μεταχειρισμένος. Κενός,
κενόδοξος και αρκετά (μάλλον, όπως πάντα) κουρασμένος. Dealer μεταξύ απόψεων, φωνών και κατακρίσεων, ένα «βαποράκι» καλών ή
κακών νέων, ένας ενδιάμεσος κρίκος για όλα. Κυρίως ωστόσο μια γέφυρα μεταξύ της
ζωής του ενός, και της ζωής του άλλου. Με μια ατέρμονη αποστολή να βοηθώ, να
στηρίζω και να υποστηρίζω. Ένας «Monkey man», στα αλήθεια! Όγδοος λόγος είναι η φιλότιμη
ιδέα της απαρχής του «νέου» και του «καινούργιου» που όλοι χρειαζόμαστε. Οι Stones με αυτόν τον υπέροχο δίσκο, άφησαν ιστορία πίσω τους. Εισήλθαν
σε μια καινούργια, πολύ πιο μελωδική, πολύ πιο χρηστική για τα αυτιά και την καρδιά
μας, εποχή. Ωρίμασαν μέσα στο ταλέντο τους, αισθάνθηκαν, έστω και για λίγο,
κυρίαρχοι του παιχνιδιού τους. Ένατος, τελευταίος και πιο σημαντικός λόγος
είναι γιατί όλα ΟΛΑ γύρω μας στενάχωρα ματώνουν! Ματώνει η ίδια η χώρα, ματώνει
η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ του
παλιού καιρού, ματώνει ο πατριωτισμός, ματώνει η γαλανόλευκη συνείδηση. Ματώνει
συνάμα, η εθνική μας υπερηφάνια… ΜΑΤΩΝΟΥΜΕ αδέρφια, μέρα με την μέρα… Η πληγή
ολόενα και επιμένει. Και εμείς, την αφήνουμε να ματώνει…
Θα
ξεκινήσω λοιπόν με αυτό, τον ένατο λόγο, δηλαδή. Ποιος είπε ότι η δημοκρατία
δεν έχει αδιέξοδα; Έχει, και μάλιστα πολλά. Λυπάμαι αναγνώστες μου, αλλά ό,τι
βιώνουμε σήμερα, είναι ένα μόνιμο αδιέξοδο! Να το χαιρόμαστε, καθώς και οι
ίδιοι γενναία το υπηρετήσαμε στους καιρούς. Ποιος είπε ότι στην δημοκρατία,
κυβερνάει ο λαός; Κάποτε ίσως ναι, ίσως και όχι. Σήμερα στα σίγουρα όχι.
Κυβερνά ο καλύτερος και πειστικότερος δημαγωγός! Ο καλύτερος λαοπλάνος, ο πιο
έντεχνος Μακιαβελικός ηγεμόνας. Στην σημερινή μας δημοκρατία κυβερνά μόνο ο
μασκαρεμένος φασισμός, ο δυτικός αλυτρωτισμός, και ο κατά σοβαρή επέκταση, μοντέρνος
αθεισμός. Μπράβο μας και για αυτό. Στο φθόνο και την υποκρισία, σκοράρουμε
άριστα. Φωτογραφία, όχι μόνο το ένδοξο μας κοινοβούλιο και ένα-ένα από τα
ποντίκια που έχουμε βάλει μέσα, αλλά και η ίδια μας νέο-ελληνιστική νοοτροπία.
Να μας χαιρόμαστε. Η Μακεδονία είναι πλέον λέξη διεθνική. Ανήκει σε 2 κράτη,
ένα με χιλιάδων ετών ιστορία, ένα ακόμα, με ορισμένων δεκαετιών. Σήμερα
μοιραστήκαμε το όνομα, αύριο τα εδάφη, μεθαύριο ενδέχεται, και την ίδια μας την
ελευθερία. Καλομελέτα και έρχεται! Ο Θεός να βάλει το χέρι του, μπάς και κάποια
στιγμή, σταματήσει ο φιλελεύθερος εκσυγχρονιστικός κατήφορος της αντίληψης μας να
τρέφει τις γειτονικές «Μεγάλες ιδέες». Ξέρετε ποιες. Τις «Μεγάλες Αλβανίες»,
τις «Μεγάλες Βουλγαρίες», τις «Μεγάλες Τουρκίες» και σε λίγο τις «Μεγάλες
Μακεδονίες». Μέχρι τότε, θα ζούμε το ευρωπαικό όνειρο της ειρήνης στην περιοχή.
Μέχρι τότε, LET IT BLEED… Όσο πιο βαθιά πάει φυσικά…
Επιστροφή
στο 1969 και
στον Monkey man. Γεμίσαμε «πρεζάκια» δεν βρίσκετε και εσείς;
Δεν το καταλαβαίνετε; Τα πρεζάκια αυτά δεν ρουφάνε ωστόσο σκόνες και παράνομα
υγρά! Ρουφάνε εξουσία. Ρουφάνε καρέκλες και αξιώματα. Ρουφάνε ψηφαλάκια και αφοδεύουν
κυνικές υποσχέσεις! Συγχωρέστε με για την αδόκιμη μου ρήση. Ρίχτε την στην
αγανάκτηση και την ποιητική μου αδεία. Δεν είναι και για αστεία! Ο ένας πέφτει
τάχα για τα ιερά μας χώματα, ο άλλος παραιτείται. Πριν μήνες επικροτούσε τις
πράξεις του άλλου. Καλά, σκέφτομαι, δεν έχουν μάθει τι σημαίνει ανδρισμός και
περιεχόμενο στα παντελόνια; Καλά, δεν έχουν μάθει ότι η ιστορία έχει Λεωνίδες
και εφιάλτες; Προδότες και αντίστοιχα Σουλιώτες; Η μαιμού, είναι ένα φιλήσυχο
ζωάκι. Αυτοί όχι. Είναι τέρατα βγαλμένα από έναν εφιάλτη γεμάτο δηλητήριο και φωτιά.
Μια πρέζα που δεν αντέχεται άλλο. Κάνουν τα deals τους με τον ίδιο τον διάολο. Με την μηχανή
που μας χρειάζεται λιπόσαρκους και ύστερα θέλει να μας κάνει κιμά! Με την νέα
τάξη πραγμάτων. Με το τάχα μεταμοντέρνο πακετάκι τους. Με την ανάπτυξη, την
πρόοδο, τον νέο υπεράνθρωπο. Το σημερινό διαφωτισμό! Τρίζουν ωστόσο σήμερα τα
κόκκαλα των προγόνων Μακεδόνων. Τρίζουν των ποιητών, τρίζουν των ιστορικών.
Τρίζουν όσων θυσιάστηκαν για αυτά τα χώματα και αυτές τις λέξεις. Και οι
σκοτεινοί μας δυνάστες, τον χαβά τους ωστόσο! Ακόμα λίγη εξουσία! Σε λίγο το
σύστημα θα τους βραβεύσει. Νόμπελ ειρήνης, λένε. Τιμές λένε. Ειρήνη λένε.
Μαίμούδες λέω εγώ. Άσχημες. Χαμένες στην ζούγκλα της φιλοδοξίας τους.
Τριγύρω
μας, ένας πόλεμος. Τότε φανερός, τώρα βέβαια, ένας αόρατος! «War, children…
is just a shot away…» Ο
Πόλεμος, είναι μια σφαίρα μακριά. Στις πλατείες, στους δρόμους, στα σπίτια και
τα νοικοκυριά. Κρύο, χρέη, ανεργία και αγωνία. Μετανάστες και πρόσφυγες παντού.
Αριστεροί, δεξιοί και όλοι στο κέντρο να κάνουν παρέα. Όλοι να ποντάρουν τα
λεφτά τους στο εφήμερο. Στο εύκολο. Στο «the VOICE» και στο «SURVIVOR». Πάνε να «πιάσουν την καλή» μονομιάς! Να
γίνουν ηθοποιοί και τραγουδιστές, μιας και πάντα μέσα τους το είχαν. Δεν βλέπω
τέχνη, δεν βλέπω ευκαιρίες. Και όταν βλέπω τέχνη, κάπου εκεί γνωρίζω ότι
υπάρχει και η εκμετάλλευση της. Ο συμβιβασμός της! Ο εκβιασμός της! Βλέπω τα
ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Να πλουτίζουν και να παχαίνουν. Να μας πουλούν τα
ίδια Μπολσεβίτικα έργα. Το «Θείο Βάνια» και το «Έγκλημα και Τιμωρία» να παίζει
διαρκώς στα θέατρα. Βρέχει ασταμάτητα. Ιδέες τάχα, απόψεις. Εγώ συνεχίζω να
ψάχνω καταφύγιο. Ίσως και να βγαίνω από λίγο έως ελάχιστα, έως και καθόλου. Που
να βγω ωστόσο; Θα με βρει καμιά σφαίρα. Καλύτερα σπίτι.
Αφήνω
τα πολιτικά και τα εθνικά. Πιάνω ξανά τα BLUES
(μιας και αράζω σπίτι). Οι STONES
είναι και θα παραμείνουν
κατάβαθα μια blues
μπάντα. Αυτό μαρτυρά και η
τελευταία τους δισκογραφική δουλειά. Ο δίσκος αυτός εδώ όμως, άφησε πίσω τα
1960s και την αθωότητα τους.
Μια νέα εποχή απλώθηκε μπροστά. Με μεγάλες προσδοκίες και ελπίδες. Ο Πόλεμος
του Βιετνάμ συνέχιζε να γυρίζει νεκρούς πίσω. Στην πολιτική ξεσπάσαν τεράστια
σκάνδαλα. Η τέχνη ευδοκίμησε. Το σινεμά και η δυτική μουσική. Ο ρομαντισμός
βρήκε μεγαλείο για κάποια έτη. Λίγο αργότερα άρχισε να ξεθωριάζει. Η ελευθερία
συνέχισε να είναι ένα ουτοπικό όνειρο. Οι Stones γύρισαν τον κόσμο. Οι Beatles διαλύθηκαν.
Ο πόλεμος συνεχίζει μέχρι σήμερα. Η καταράκωση των αξιών και το κυνήγι του
εύκολου χρήματος, επίσης. Τα blues
επιμένουν να ηχούν γλυκά στα
αυτιά μας. Είναι καλό να γυρνάς σε αυτά. Να περνάς ορισμένα από τα βράδια σου
με αυτά. Να τα παίρνεις μαζί σου στην λεωφόρο. Στην Εθνική. Να τα κάνεις βόλτα
στις χειμωνιάτικες παραλίες. Στα στέκια των νέων. Στα λημέρια των παλιών. Να τα
αγκαλιάζεις και να σε αγκαλιάζουν, σαν να μην υπάρχει αύριο. Σκέφτομαι μέσα
στην μέρα τι τριγύρω έχει αξία. Νομίζω μόνο η βοήθεια στους άλλους. Η μόνη
ευγενής χρησιμότητα μας.
Ο
δίσκος κλείνει με το ομορφότερο μήνυμα, που θα μπορούσαν να μας δώσουν οι ανήσυχοι
δημιουργοί του. «ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΝΑ ΠΕΡΝΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΘΕΛΕΙΣ…» Αλλά,
«αν προσπαθήσεις
μερικές φορές, θα πάρεις αυτό που χρειάζεσαι…»
Δεν είναι λίγο αυτό. Ολόκληρη φιλοσοφία είναι. Ίσως αυτό να είναι και η
απάντηση των ημερών. Φτάνει με τα πολλά. Φτάνει. Ας ελπίσουμε και στα λίγα.
Είναι καλύτερα από το τίποτα. Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε και κάτι. Τα Σκόπια
δεν ονομάστηκαν χτες «Βόρεια Μακεδονία». Αυτό έχει γίνει εδώ και δεκαετίες.
Μήνα με τον μήνα κάναμε διαρκώς πίσω. Αυτά είναι παρελθόν, και αυτό δεν αλλάζει
ούτε με θαύμα. Το τώρα και το αύριο αλλάζει. Ας κάνουμε κάτι για αυτό. Ας
ελπίσουμε. Ας πάρουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Χωρίς φόβο και λύπη. Ας
ξεφορτωθούμε τις μαιμούδες. Ας κλείσουμε γρήγορα την πληγή. Ας γεμίσουμε τα
βράδια του Φλεβάρη με λίγο blues
ή λίγο παλιό καλό rock n roll. Ας πάψουμε να ματώνουμε…
 |
| ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ |
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε ΟΛΟΥΣ – ΣΤΑΜΑΤΗΣ
ΓΑΛΑΝΗΣ / ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2019
