 |
| Γνωστός πανεπιστημιακός σε τηλεοπτική του συνομιλία συμβούλεψε: "Αναζητήστε τον κώδικα για να μετατρέπεται το πολύ σε λίγο και το λίγο σε πολύ"! Ούτε το λίγο είναι πάντα καλό, ούτε το καλό είναι πάντα πολύ. Τι λύση να δώσεις και πως να χαρακτηρίσεις αυτά που γίνονται κάθε μέρα γύρω μας??? Στο κείμενο που ακολουθεί θα δούμε πως βλέπει αυτές τις μη φυσιολογικές καταστάσεις ο συνεργάτης μας Κ. Μπιλίρης. |
Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
του Κώστα Μπιλίρη
Τι εποχή προνομιούχα είναι αυτή που ζούμε! Τι εποχή προωθημένης αντίληψης είναι αυτή που διαβιούμε! Τι εποχή ευκολοαπόκτητης ευδαιμονίας είναι αυτή που απολαμβάνουμε!
Ε ναι! Έχω ερωτευτεί
την εποχή μου. Την κοιτάζω με κατάπληκτα μάτια και της φωνάζω
ξεθυμαίνοντας: «μου αρέσεις. Σε πάω. Δεν
ξέρω που με πάς εσύ, αλλά εγώ σε πάω». Έχω ξετρελαθεί σας λέω με την εποχή μου. Όχι μόνο για τα αγαθά των τεχνολογικών εξελίξεων που μου προσφέρει. Όχι μόνο γιατί μπορώ να πατάω ένα κουμπί και να βγάζω
λύση και διευκόλυνση. Αλλά κυρίως γιατί σήμερα έπαψε να υπάρχει πλήξη. Μάλιστα φίλοι μου. Στην εποχή μας έχουμε νικήσει τον τύφο, την ελονοσία, το φιλότιμο και την πλήξη.
Πώς και γιατί να νιώσεις πλήξη, ανία και μονοτονία; Όταν δεν έχεις τι να κάνεις, όταν δεν ξέρεις πως να ενεργοποιηθείς, βάζεις αιτήματα, πας σ’ έναν υπουργό,
τα ικανοποιεί και
βάζεις άλλα. Σε αιτήματα
να βρισκόμαστε.
Αν ζεις στην επαρχία, αρπάζεις το τρακτέρ και
κλείνεις την είσοδο μιας πόλης. Παρακινείς άλλους εκατό τρακτεριτζήδες, ξεσηκώνεις άλλους πενήντα φορτηγατζήδες και κλείνετε όλους τους δρόμους και τις διαβάσεις. Για πόσο;
Για τρεις- τέσσερις- πέντε-δέκα- είκοσι μέρες.
Μα μπορεί να μην περάσουν τρόφιμα, μπορεί να πεινάσουν άνθρωποι. Ας πεινάσουν. Αυτό σε βολεύει. Μπορεί να πεθάνει κάποιος άρρωστος επειδή το ασθενοφόρο δε βρίσκει δίοδο. Ας πεθάνει.
Εσύ θα ισχυριστείς πως τον πέθαναν.
Και θα παρατείνεις την πολιορκία
σου άλλες πέντε μέρες στη μνήμη του πεθαμένου. Αν σε διώξουν βιαίως, θα καταγγείλεις την Πολιτεία για παραβίαση
ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Πώς; Α όχι. Εσύ δεν παραβιάζεις τα δικαιώματα
και τις ελευθερίες κανενός.Εσύ κάνεις αγώνα. Πώς να νιώσεις πλήξη ρε παιδιά στην εποχή μας; Όταν δεν έχεις, ή
δε βρίσκεις τρόπο να γεμίσεις
τις ώρες σου, μπορείς
να κάνεις τόσα άλλα. Για παράδειγμα. Συμβάλλεις σε μια απεργία, προγραμματίζεις μια κατάληψη, οργανώνεις
μια πορεία, ξεσηκώνεις μια διαμαρτυρία. Προτείνεις και πραγματοποιείς μια συγκέντρωση. Δεν έχει σημασία τι ζητάς και τι επιδιώκεις
ακριβώς να κερδίσεις.
Αυτό που μετράει είναι πως θα βρεις
ανθρώπους έτοιμους και πρόθυμους
για οτιδήποτε να σε ακολουθήσουν. Άσε πια τη γενικότερη ενεργοποίηση και συμπόρευση! Θα σπεύσουν
να σε χαιρετήσουν και να ενώσουν μαζί σου τις φωνές τους, κόσμος και κοσμάκης. Θα κινητοποιηθούν για σένα και οι κοπτοραπτούδες της περιοχής Ασπροβουνίου. Θα δηλώσουν
συμπαράσταση στο δίκαιο αίτημά σου, οι μηχανοτεχνίτες από το Κατσαροχώρι. Θα ψηφίσουν την κλιμάκωση του αγώνα
σου, όλοι οι καθαριστές και επεξεργαστές εντέρων. Κοινώς όλοι οι εντεροπλύστες και εντεροπλύστριες του Αργορέματος.
Εδώ στη γειτονιά μου ξέρω κάτι παιδιά. Τη μισή μέρα γράφουν και μοιράζουν κείμενα και την άλλη μισή κάθονται και διαβάζουν κείμενα που τους τα μοιράζουν
άλλα παιδιά. Όταν αρχίσουν να βαριούνται από την
πολλή ανάγνωση, πάνε και οργανώνουν διαδήλωση. Το μόνο εύκολο πράγμα στην εποχή που ζούμε είναι η οργάνωση μιας διαδήλωσης. Καθόσον μια διαδήλωση μπορεί να
αρχίσει από οπουδήποτε. Για παράδειγμα. Πας μια Κυριακή απόγευμα
στο γήπεδο. Εκεί συχνάζουν
φίλαθλοι που δε στέργουν και δεν αποδέχονται ποτέ μια ήττα. Συχνάζουν και άλλοι που δε συμβιβάζονται ούτε
με μια ισοπαλία.
Υπάρχουν και αρκετοί που δεν ικανοποιούνται ούτε και με μια απλή νίκη. Προσέχτε
τώρα τι μπορεί
να γίνει. Στο τέλος του αγώνα, σηκώνεσαι
όρθιος και φωνάζεις: «Είστε πουλημένοι». Αυτό ήταν. Ανασαλεύουν αμέσως όλοι οι ομοφωνούντες και ομοφωνάζοντες. Η διαδήλωση είναι έτοιμη και το πλήθος ξεκινάει.
Σε λίγα λεπτά, η
κοσμοχαλασιά βγαίνει από το γήπεδο και παίρνει τους δρόμους. Στα πρώτα πέντε τετράγωνα πέφτουν
συνθήματα ποδοσφαιρικά. Στα επόμενα τετράγωνα πέφτουν συνθήματα πολιτικά. Στα αμέσως επόμενα
εκατό μέτρα πέφτουν συνθήματα
και
θύματα, καθόσον
πέφτουν γροθιές, πέφτουν πετριές, πέφτουν βιτρίνες.
Επεμβαίνει στη συνέχεια η αστυνομία, πέφτουν δακρυγόνα, πέφτουν βρισιές, πέφτουν
δαγκωνιές, πέφτουν δόντια, πέφτουν και μερικοί στον κλοιό. Την άλλη μέρα οι μισές εφημερίδες κατακρίνουν την Πολιτεία γιατί η επέμβαση της αστυνομίας
υπήρξε πολύ δυναμική,
και οι άλλες μισές επειδή υπήρξε
πολύ ανεπαρκής και χλιαρή.
Τα διαβάζεις εσύ και άντε να νιώσεις πλήξη…..
