Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: RORY GALLAGHER BEST SONGS
ΙΟΥΛΙΟΣ 2018
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: RORY GALLAGHER
«Clock on the
wall – Why you bother to chime at all? Clock on the wall, why does this have to
happen at all….? » Can’t believe it’s true, 1971
 |
| ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ |
Μπαίνει το καλοκαίρι, μέσα σε ένα
έτος δίχως καλοκαίρι. Φυσάει ο άνεμος, τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, και μέσα
σου νιώθεις φθινοπωρινή βροχή. Ύστερα έρχεται κουφόβραση και ξηρασία. Στα
μάτια, στην ψυχή. Περιμένεις τις διακοπές για να γυρίσεις λίγο πίσω στο παιδί
που έχεις αλλά και αυτό που φυλακίζεις μέσα σου τόσα χρόνια. Και μόλις αυτές
αρχίσουν, κάτι μέσα σου λέει να αρχίσεις να φοβάσαι, πότε αυτές θα τελειώσουν. Φτάνεις
ωστόσο σε μια μυθική παραλία, γαλάζια νερά, αλμύρα και αρώματα αντιηλιακού
τριγύρω, ξερακιανά αλμυρίκια στην σειρά, και τα πεύκα στην γωνιά βουτάνε με τα
κλαδιά στο νέρο. Κάπου εκεί, μπαίνεις σε ένα μπαρ, βρίσκεις μια κατάλληλη
γωνιά. Το μέρος είναι γεμάτο από ανθρώπους. Κάποιοι μόνοι, κάποιοι παρέα,
κάποιοι αγκαλιά. Από πίσω, κάποιος παίζει ένα blues κομμάτι στο πιάνο. Ο μπάρμαν είναι «σταφίδα»
από τα «υποβρύχια», σου προσφέρει ένα ρούμι με κόκα. Στο μπράτσο έχει ένα tattoo που λέει «IRISH TOUR ‘74”. Εσύ αμέσως σκέφτεσαι, «είμαι εκατομύρια μίλια μακριά, σαν το
ξεβρασμένο ξύλο, σε ένα ανεμοδαρμένο όρμο». Ρουφάς το ρούμι σου, με την
ίδια ακριβώς λαγνεία που ρουφάς και τα λεπτά της ώρας που περνούν. Αγκαλιάζεις
τον άνεμο, σκορπίζεις τον εαυτό σου σε αναμνήσεις. Αναζητάς λογική μέσα στις
αιτίες. Παίρνεις βαθιές ανάσες. Κλείνεις τα μάτια. Τα κατάφερες καλά και φέτος.
Είσαι εκατομύρια μίλια μακριά. Από όλα και όλους. Από τα πάντα, και από τίποτα.
Από τον ίδιο σου τον εαυτό, την φωτεινή και σκοτεινή του πλευρά.
Το μεγαλύτερο των ανθρώπων λάθος
είναι η σπατάλη του χρόνου. Η αδιαφορία στα ρολόγια που γυρνούν και στο
αποτέλεσμα που φέρουν. Η επιλογή να μαζεύεις από το να ξοδεύεις. Η επιλογή να
μην σε ενδιαφέρει και καθόλου. Ισως είναι διότι στην ανθρώπινη φύση δεν υπάρχει
«μνήμη θανάτου». Δεν υπάρχει καν η έννοια ή και ο ορισμός. Πως άλλωστε θα ήταν
δυνατόν, να το αποδεχτεί, η μοναδικότητα της, όταν η συνείδηση της είναι
προγραμματισμένη να ενεργεί στον μηχανισμό του «υπάρχω», και όχι σε αυτόν του
«δεν υπάρχω». Τα λεπτά της ώρας πολλαπλασιάζονται, οι ώρες μεγαλώνουν και ο
χρόνος δείχνει ατελειώτος. Μέχρι την επόμενη στιγμή, που η κλεψύδρα έχει από
μόνη της γυρίσει, και η αντίστροφη μέτρηση έχει γίνει πιο απειλητική από πότε.
Στο ίδιο μπαρ σκέφτεσαι ότι κάποτε σκεφτόσουν ότι θα έρθει μια μέρα που θα
πληρώσεις για όσα λεπτά παράτησες μέσα στον χρόνο ανεκμετάλλευτα. Η μία σκέψη
ακολουθεί την άλλη, και κάτι σου λέει ότι η ώρα έχει έρθει για αυτό. Είναι
αλήθεια. Είμαστε οι επιλογές μας. Το μέλλον μας κρίνεται από αυτές. Η ίδια η
ευτυχία ή η δυστυχία ισοζυγιάζεται από αυτές. Στο ίδιο μπαρ, έρχεσαι
αντιμέτωπος με όλα όσα δεν σου επέτρεψε ο χρόνος, οι υποχρεώσεις και η δουλειά
σου να σκεφτείς μέσα στην χρονιά. Το που ήσουν, που βρίσκεσαι, και που
ενδεχομένως να πας. Σαν αστρολογικό δελτίο προβλέψεων, «τα οικονομικά σου θα
μπλεχτούν, τα ερωτικά σου θα ναυαγήσουν, τα επαγγελματικά σου θα ανθίσουν».
Ούτε και εσύ νοιάζεσαι αν τα μισά από αυτά είναι αλήθεια. Είσαι όπως και το
ανεμοδαρμένο ξύλο στον όρμο. Κυλάς με τον αέρα, πάς όπου και το ρεύμα. Είσαι «EASY COME,
EASY GO».
Σιγοτραγουδάς τα στιχάκια που ακούς στο μυαλό σου,
«I’m easy come and easy go –
Now you’re not so carefree. You found the thorn behind the rose – You took it
all so badly. Lost inside yourself, you gotta break out soon – you gotta try
out again, to hear a brand new tune…»
Αυτός ο ΙΟΥΛΙΟΣ έχει τα blues του! Δεν θα μπορούσα να
διαλέξω άλλο καλλιτέχνη που να τον πλαισιώσει καλύτερα, από ίσως τον καλύτερο
του είδους, Rory
Gallagher. Δεν είναι μόνο η συννεφιά
και ο αέρας, βέβαια. Δεν είναι η βροχή και η βραδινή ψύχρα. Δεν είναι, ούτε καν,
η έντονη μυρωδιά της Γης, η λιακάδα και η απότομη άνοδος στους 40 βαθμούς.
Είναι ο συνδιασμός αυτών! Σε κάνει να τρελένεσαι. O Rory
Gallagher, γεννήθηκε στην Ballyshannon της
Ιρλανδίας και μεγάλωσε στο Cork. Αφιέρωσε
την ζωή του στην μοναδική αληθινή του αγάπη. Την κιθάρα και τα blues. Έφυγε νωρίς για τον ουρανό, μόλις 47. Άφησε
πίσω του μοναδική περιουσία που πολλοί σήμερα θαυμάζουν, μαθαίνουν και
ζηλεύουν. Θα διάλεγα τον πρώτο του δίσκο, με το όνομα του σαν τίτλο, αλλά
νομίζω ότι αυτό δεν θα ήταν κατάλληλο για αυτό το καλοκαίρι. Έτσι αποφάσισα να
μαζέψω μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Και σε κάθε ένα από αυτά, καταδύω
μέσα σε μια γλυκιά, βαθιά ανύσηχη και ευαίσθητη ψυχή, η οποία είχε τόσα πολλά
να πει απάνω στα τάστα της ζωής του καθενός.
Συνεχίζω λοιπόν δυνατά, αφού ούτως
η άλλως, η παραλία είναι μπροστά στη σκέψη μου. Bάζω το «CREST OF A WAVE».
Σαν
και τον αφηγητή, περπατώ απάνω σε ένα κύμα. Το έχω προκαλέσει. Ήρθε για να με
σώσει. Για να ξεπλύνει τις πληγές, να καθαρίσει την σκουριά. Δεν θα κάνω την
χάρη σε κανένα όμως να με τρελάνει. Δεν θα παραιτηθώ. Και φυσικά, δεν θα γίνω η
σελίδα που δεν μπορεί να διαβαστεί. Δοκιμάστε το και εσείς. Κάποιες φορές η
αλήθεια πονάει, αλλά ίσως είναι και ο μόνος δρόμος.
Υστερα πέφτουν οι τόνοι. Στα «Ι FALL APART» και «FOR THE
LAST TIME» βρίσκω την
γαλήνη που ενιότε και πάντα επιζητώ. Λίγη, εσώτερη, ωστόσο τόσο ψυχικά
αναγκαία! Περνάμε όλοι καθημερινά «ξιστά» από την αγάπη. Κάποιες ημέρες είμαστε
κοντά, κάποιες άλλες τόσο μακριά. Κάποιες λίγες και απειροελάχιστες στιγμές,
βρισκόμαστε αγκαλιά με ένα όνειρο. Την μια στιγμή πέφτουν οι ουρανοί, την επόμενη
ακριβώς ανοίγουν. Το έχω ζήσει, συμβαίνει σπάνια, αλλά μόνο αυτό αξίζει να
συμβαίνει, αλήθεια. «Ζω για την στιγμή
που θα δω το πρόσωπο σου» τραγουδά ο Rory, και εγώ βρίσκομαι ακόμα αγκαλιά με το ίδιο το καλοκαίρι. Είναι
όμορφο ρε να σε αγαπούν. Ορισμένοι χρειάζεται να το θυμούνται πιο συχνά αυτό.
Ίσως κάποιοι από εσάς.
Το «JUST THE
SMILE» αποκαλύπτει την αδυναμία μου. Το χαμόγελο της
κόρης μου. Δεν φοβάμαι να το πω. Με το που ακούω την πρώτη συγχορδία, σκέφτομαι
ότι ο Ιούλιος είναι χαραγμένος πάνω της. Τίποτα δικό μου πλεόν δεν μπορώ να
ανταλλάξω. Τίποτα σε εκείνη δεν θέλω να αλλάξω. Μονάχα να χαμογελά. Να είναι
ελεύθερη. Ακόμα δεν το ξέρει, αλλά ο κόσμος τούτος της ανήκει. Μακάρι να είμαι
εδώ αρκετά για να την πείσω για αυτό. Για την ώρα ωστόσο, θα χαθώ ακόμα μια
φορά στα μάτια της, και αυτό το αθώο και σκανδαλιάρικο χαμόγελο της. «Σαν το χαμόγελο που απλώνεται σε ολόκληρο το
πρόσωπο της, ζεσταίνει το δωμάτιο, βάζει φωτιά στον χώρο – Σαν την βροχή που
απλώνεται πάνω από την χώρα, δροσίζει το μυαλό μου καθώς μου αγγίζει το χέρι».
Φτάσαμε βράδυ. Επιτέλους το
φεγγάρι χαράζει ασημένια στον ουρανό και φέρνει το χιλιοτραγουδισμένο άσμα του Gallagher στην σκέψη
μου ξανά. Το «MOONCHILD», φυσικά. Όπως κάποτε έλεγε ένας φίλος, «αυτό
είναι το τραγούδι που ακούς σε κάθε στιγμή σου». Δεν διαφωνώ. Ο χρόνος κυλά
όπως είπαμε, σαν τους κόκκους της άμμου. Μην αφήνουμε τον μπαγάσα να ξεφύγει.
Τα «BAD PENNY», «SHADOW PLAY», «PHILBY», «FOLLOW ME» και «DO YOU READ
ME», είναι ένα πιάτο από τραγούδια με εξαιρετική γεύση
παραμόρφωμένης κιθάρας, μουσικότητας και στιχουργικής ευστροφίας που μόνο ο Rory μπορούσε έτσι να προσφέρει.
Ο κάθε ένας μπορεί να πάρει αυτό που θέλει από αυτά. Δοκιμάστε να ακούσετε
μερικά. Είναι σίγουρο ότι θα γυρίσετε είτε άμεσα, είτε κάποια στιγμή σε αυτά.
Ας χαλαρώσουμε τελειώνοντας.
Διαλέγω τα «Ι CAN’T BELIEVE
ITS TRUE» και «Ι AM NOT
AWAKE YET» μιας και
το καλοκαίρι χρειάζεται έρωτα και γαλήνη για να επιβιώσει. Η συμβουλή μου είναι
να του τα δώσουμε αυτά. Ίσως επειδή δεν το κάνουμε αυτό αρκετά, και να μας
φέρεται λίγο «ψυχρά». Ας φροντίσουμε
λίγο να επιστρέψουμε σε ό,τι έχει πραγματικά ουσία. Να, λίγο πίσω σε μια παλιά
συζήτηση, μια όμορφη ανάμνηση. Ας δοκιμάσουμε λίγη ατόφια μουσική, μια βόλτα με
αυτοκίνητο! Είτε στην λιακάδα, είτε στου δρόμου την πλυμμήρα! Ας ταίσουμε λίγο
την ψυχή και ας αφήσουμε το μυαλό ελεύθερο από ότι το βασανίζει. Κανείς δεν
έχει τόση αξία, όση έχει και ο χρόνος που κυλά ανενόχλητος από εμάς. Εγώ λέω να
γυρίσω πίσω στο μπαρ που ξεκίνησα. Θα παραγγείλω και δεύτερο ρούμι, θα τα πω
λίγο με τον μπάρμαν με το tattoo
στο
χέρι. Θα ονειρευτώ, καθώς αυτό τουλάχιστον μου αξίζει. Θα χαθώ σε κάθε λεπτό.
Θα χαθώ εκατομύρια μίλια μακριά. Θα χαθώ. Θα χαθώ. Θα χαθώ.
ΚΑΛΟ
ΙΟΥΛΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ – ΑΣ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΛΙΑ ΜΑΚΡΙΑ, ΑΣ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΓΕΝΙΚΩΣ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ
ΓΑΛΑΝΗΣ – ΙΟΥΛΙΟΣ 2018
