Περί ενός νεοελληνικού χαοτικού κράτους Γράφει ο Νικόλαος Μπαγιαρτάκης

Περί ενός νεοελληνικού χαοτικού κράτους

Γράφει ο Νικόλαος Μπαγιαρτάκης

Για να υπάρχει ένα κράτος χρειάζεται να τηρεί τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις και μία εξ αυτών είναι η δημιουργία του Κτηματολογίου. Πέρασε μία περίοδος της ύστερης Μεταπολιτεύσεως με την εναλλαγή των δύο τότε κραταιών ισχυρών κομμάτων, ήτοι της Νέας Δημοκρατίας και του Πα.Σο.Κ. αλλά εδώ και 40 χρόνια δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα κτηματολόγιο, το ίδιο συνέβη επί της επταετίας, επί της προηγούμενης Μεταπολιτεύσεως και αυτό το προπατορικό αμάρτημα εν ολίγοις υπάρχει εκ της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους από το 1827 και δώθε (εξαιρώ την περίοδο του Καποδίστρια του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, όπου δεν του επέτρεψαν να ολοκληρώσει το έργο του).

Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε απ' εμάς να ονομάσει μία χώρα, μία οποιαδήποτε χώρα αυτήν η οποία δεν έχει κτηματολόγιο; Μπορεί αυτή να λέει ότι έχει κράτος; Κατά την γνώμη του γράφοντος σε ουδεμία περίπτωση δεν είναι δυνατό κάτι τέτοιο να συμβεί, ήτοι μία χώρα να μην έχει κτηματολόγιο και να επικαλείται του ότι έχει κράτος. Εάν δεν γνωρίζει το ποιο κτήμα ανήκει σε ποιον και τα πόσα μέτρα γης του αναλογούν τότε δεν έχει μία στοιχειώδη βάση ούτως ώστε να λειτουργεί στα πλαίσια ενός κράτους. 

Εκτός κι αν ανήκει σε μία ξεχωριστή κατηγορία αυτό από μόνο του ως περίπτωση, είτε να λογίζεται ως ένα κράτος μη κράτος, είτε ως ένα ανάπηρο κράτος, είτε ως ένα κράτος χαοτικό.

Είναι μεγάλη αισχύνη να μας ζητούν οι δανειστές του νεοελληνικού κράτους να δημιουργηθεί το κτηματολόγιο ως μεταρρύθμιση μας. Μπορεί πολλά να καταλογίσει κατά των ίδιων των δανειστών και στα όσα διέπραξαν ούτως ώστε να υπάρξει τεράστια απώλεια στο ελληνικό Α.Ε.Π. της τάξεως του 25% (πενήντα δις μείον), ή ότι επέβαλαν μεταρρυθμίσεις οι οποίες κάποιες ήταν υπέρ των δικών τους συμφερόντων καθώς ενίσχυαν τις δικές τους εταιρείες (όπως ο νόμος για το φρέσκο γάλα όπου θα μπορούσε να λάβει την ονομασία της ολλανδικής πολυεθνικής εταιρείας της Νεστλέ, καθώς ζήτησαν την παράταση στην ημερομηνία του φρέσκου γάλακτος ούτως ώστε να μπορούν να πωλούν από εκεί και τότε στα Σούπερ Μάρκετς της χώρας φρέσκο γάλα ή που στο λεγόμενο άνοιγμα της αγοράς υπονόμευσαν την θέση ανταγωνισμού των μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων της χώρας έναντι των πολυεθνικών δικών τους). Αλλά ποιος μπορεί να τους κακίσει τους δανειστές σ' αυτή την απαίτηση τους απέναντι μας; Όπως άλλες τέτοιες ωφέλιμες μεταρρυθμίσεις ήταν η υποχρεωτική φορολόγηση αδειών των Μέσων Μαζικών Ενημερώσεων (άσχετα που τόσα χρόνια οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις έβαζαν πλάτη στους καναλάρχες ούτως ώστε να 'χουν την στήριξη τους) ή άλλη μία ορθή μεταρρύθμιση είναι να φαίνονται οι χορηγοί των κομμάτων όπως συμβαίνει έτσι στις πλέον αναπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, φερ' ειπείν στις Η.Π.Α. για όρους διαφάνειας (κάτι τέτοιο δεν άρεσε ούτε στους χορηγούς των ελληνικών κομμάτων αλλά και σε πολλά κόμματα επίσης, έτσι αντέδρασε ως λαγός του συστήματος το Κ.Κ.Ε. στον νόμο διαφάνειας αυτού).

Είναι ιδιαίτερη περίπτωση του ελληνικού κράτους το οποίο είναι το μόνο στον αναπτυγμένο κόσμο το οποίο δεν έχει κτηματολόγιο. Λαμβάνει ως αποδεκτούς τίτλους ιδιοκτησίας τα χρυσόβουλα, όπου είναι επί της αυτοκρατορίας του Βυζαντίου και στη συνέχεια υπήρξαν αποδεκτοί τίτλοι και επί της Οθωμανικής κατοχής στην χώρα μας. Εκ τότε έως σήμερα έχουν δημιουργηθεί νέοι οικισμοί στην Ελλάδα αλλά κανείς δεν τους ενέταξε σε κάποιο γραφειοκρατικό σχεδιασμό ως αποτέλεσμα να 'χουμε μία γενικευμένη αυθαιρεσία. Φυσικά όλη αυτή η διαχρονική συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων δεν ήταν αποτέλεσμα μίας ανικανότητας ή έστω κυρίως αυτής αλλά βασιζόταν στο να υφανθεί ένας ιστός διαφθοράς και μέσω αυτής να κυβερνηθεί ο τόπος με λεηλατικό τρόπο. Εφόσον ο πολίτης ήθελε να δημιουργήσει ένα σπίτι τότε έπρεπε να λάβει το προπατορικό αμάρτημα μίας αυθαίρετης έκτασης όπου πολλές φορές ήξερε ότι θα του κλείσει το μάτι παράλληλα η πολιτεία την ώρα της αγοράς για να του μεταθέσει την νομιμοποίηση αυτής στο μέλλον. Ο στόχος ήταν η εξαγορά της ψήφου του μέσου Έλληνα και της διαφθοράς της συνειδήσεως του ταυτόχρονα.

Η ύστερη Μεταπολίτευση ξεκινά με την περίοδο του εθνάρχη Καραμανλή όπου δημιούργησε μέσω των απαλλοτριώσεων μία εκτρωματική δόμηση στην Αττική. Αυθαιρέτησε πάνω στα ποτάμια της και δημιούργησε δρόμους πάνω σ' αυτά, ως αποτέλεσμα να 'χουμε και πλημμύρες για χρόνια σε πολλά μέρη εκεί. Αξίζει να θυμηθούμε τον λεγόμενο νόμο του Τρίτση επί Πα.Σο.Κ. όπου έριξε το σύνθημα: "δηλώστε και σώστε", άσχετα εάν το συγκεκριμένο αυθαίρετο ήταν κόντρα σε όλους τους κανόνες για την ίδια του την προστασία αλλά και των περιοίκων του. Η αξίζει να θυμηθούμε τον Παπακωνσταντίνου του Πα.Σο.Κ. (όχι τον θείο του στην Νέα Δημοκρατία) όπου έλεγε να δηλωθούν όλοι οι ακάλυπτοι χώροι κι όσοι το πραγματοποιήσουν τότε δεν θα επιβαρυνθούν οικονομικά. Κάτι το οποίο έγινε από πολλούς Έλληνες πολίτες όμως στη συνέχεια εξαπατήθηκαν από τον ίδιο τον τότε Υπουργό μας. Μ' αποτέλεσμα ο μέσος Έλληνας να χάσει κάθε του εμπιστοσύνη στην ελληνική πολιτεία και αυτοί οι οποίοι λειτούργησαν εξ αρχής με αγαθές προθέσεις αλλά κι όσοι εξ αρχής ήταν πονηρεμένοι εν τέλει δικαιώθηκαν για την όλη τους τη συμπεριφορά που επέδειξαν και δεν δήλωσαν τους δικούς τους χώρους.

(συνεχίζεται το παραπάνω κείμενο)