Παιάνας
στην εθνική μας διασκέδαση
Του Κώστα Μπιλίρη
(Βυζαντινού)
Άιντε, βαράτε να το στρώσουμε. Έχει δικαίωμα η Ελλάδα και στο γλέντι. Χαρείτε, πιάστε το
τραγούδι, ξεκινήστε το χορό.
Μιλάμε για το τσάμικο, για το συρτό, για το καγγέλι, το
χασαποσέρβικο. Άιντε και να μας αλαφρώσει ο νους. Να φύγουν τα φαρμάκια. Να
ξεπαγώσει η λεβεντιά, να φτερουγίσει της καρδιάς μου το αητοπούλι. Να γίνει ο
στίχος χαλινός, σπιρούνι η μουσική, σέλα του καθενός μας η φωνή. Και το άλογο
μιας θείας πνοής, να χλιμιντρίσει και να πάει τ’ αψήλου.
Ν’ ανάψουνε τα αίματα, να σβήσουν πέρα ως πέρα έχθρες και
παραξενιές. Να λαχταρίσει κέφι ο μέσα κόσμος. Να σκαρφαλώσουμε τη σκάλα του
χορού. Να πάρει φόρα τ’ όνειρο και τους ορίζοντες να δρασκελίσει.
Να λαμπαδιάσει το μυαλό, να πυρωθούν τα πόδια μας. Φλόγες
να γίνονται τα ντέρτια και να καίνε αγκάθια. Να καίνε και κλαδιά που δεν
καρπίζουν. Να κατεβαίνουν και οι θεοί. Να πιάνουν τα μαντήλια. Να σμίξουνε τα
βλέμματα. Να μας κεράσουν αμβροσία μεθυστική. Να τους φιλέψουμε ρυθμούς και
μελωδίες της φυλής.
Για τσάμικο μιλάμε, για συγκαθιστό, για σούστα, για
θεσσαλικό και ηπειρώτικο.
Για μακεδονικό, θρακιώτικο, τσακώνικο, ποντιακό, ροδίτικο,
για κερκυραίικο και μωραϊτικο. Να μπαίνει στο μεδούλι σου η Ελλάδα με ότι ωραίο
συναρμολογείται. Να ρέει στις φλέβες σου κρασί από μεράκι. Να γεύονται οι
στιγμές και να μεθάνε.
Άντε μωρέ. Βαράτε το σκαρπίνι σας. Βροντάτε το τσαρούχι να
σκορπίσουμε την άμμο. Χτυπάτε κάτω φτέρνες και τακούνια για να σκίσουμε τη γη.
Να ξεπροβάλει ο παπάς, πούναι κρυμμένος στης Αγια-Σοφίας το Άγιο Βήμα. Να πάρει
σάρκα ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας.
Κεράστε καλαματιανό, συρτό, σμυρναίικο, νησιώτικο κι
αντικριστό, καμπίσιο, κρητικό, ριζίτικο κι επιτραπέζιο. Τραγούδι ελληνικό.
Τραγούδι αλέτρι του καημού, που οργώνει διαθέσεις και σπέρνει μέσα τους ο
Έλληνας κρίνους, βασιλικούς κι αγιόφυλλα. Για μας μιλάμε. Και για το κλαρίνο,
τη φλογέρα, το βιολί, το ντέφι, το ταμπούρλο, το λαούτο και τη λύρα. Και για
του σαντουριού το ρίγος, του αρμόνιου το γέμισμα, για την κιθάρα, που είναι
χάρισμα και προσφορά ενός Απόλλωνα.
Θέλει κανείς να τ’ αρνηθεί; Και ποιός θα το μπορέσει;
Άιντε, τσουγκρίστε τα ποτήρια. Ν’ ακούσουν οι εχθροί τον
ήχο, να σκιαχτούν και να σκορπίσουν. Φωνάξτε «Ελλάδα γεια σου».
Εδώ το πνεύμα, το κορμί, το φως, το ολύμπιο πάθος. Εδώ η
ωραία τρέλα η δημιουργική. Εδώ οι λεύτερες πνοές και του αυτοσχεδιασμού μας τα
μεγάλα σάλτα.
Το χθες ανταμωμένο με το σήμερα. Κρόκος κι ασπράδι μες στο
ίδιο αβγό. Και στης ψυχής τον ταρσανά, καράβια χτίζονται, που θα μας ταξιδέψουν
για το μέλλον. Πως να μην πεις και γω είμαι εδώ; Πώς να μην σύρεις το χορό, πώς
να μην τραγουδήσεις; Πώς να μην καταλύσεις οίνο από καυχί βυζαντινό, που
ευφραίνει τις καρδιές μας; Άιντε μωρέ τι κάθεστε; Βαράτε να το στρώσουμε.
Ελλάδα γεια σου.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!!
