ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: VOLUME 3
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2018
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: 2002 GR
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1982
«Ίσως μια φορά και εγώ να κερδίσω στο παιχνίδι που μου παίζεις χρόνια τώρα, μέρα με την μέρα.. ΑΥΡΙΟ, μια ελπίδα έχω τελευταία..»
Τι σου είναι ο χρόνος; Τι σου είναι η ζωή; Τι είναι οι λέξεις και τι οι ορισμοί; Τι συμβαίνει σε αυτή την σκοτεινή κατοικία των ανθρώπων στην Γη, κάτω από ένα υποκριτή γαλανό ουρανό και μια μόνιμα μεθυσμένη θάλασσα; Τι να λένε οι στιγμές, που μέσα μας, διπλές ήταν οι φωτιές; Τι αξία έχουν όλα αυτά, όταν όσο περισσότερο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερα αφήνεις πίσω;
Νομίζω ότι θα ζήσω και θα πεθάνω κάτω από την σκιά του ίδιου ερωτήματος. Απάντηση δεν θα βρω μέσα στον άνεμο, ούτε μέσα σε κανένα στίχο. Ούτε στο δροσερό καλοκαιρινό νερό, το ανοιξιάτικο χαμόγελο σου, την πλανεύτρα φύση σου. Την ανθρώπινη και απάνθρωπη, σαγηνεύτρα ομορφιά σου. Θα χαίρομαι την στιγμή, ποιητικά θα την εκφράζω, μονάχα για να κρατώ όλα τα μονοπάτια σου θολά, και να συνεχίζω να μπερδεύω τα δαντελένια όνειρα σου. Στο παλιό pick up μου, θα απλώσω τους 2002 GR, και μαζί με το κρασί, θα έρθει ένα φιλί απάνω στο ζεστό σου όνειρο, και έτσι η νύχτα θα γεμίσει από ουσία, και οι λέξεις σημασία.
Αυτός ο δίσκος έχει μεγάλη και ιδιαίτερη αξία, μωρό μου. Κυκλοφόρησε την χρονιά που γεννήθηκα, για αρχή. Σε μια κρυωμένη και ισχυρά υπνωτισμένη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αυτήν, της ανόητης και απερίσκεπτης αλλαγής. Της νέας δυτικής εποχής. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά για την ώρα, ωστόσο. Κρατώ μονάχα τον ρομαντισμό της. Την ρακένδυτη χροιά των λέξεων της. Τα blues που σμίγουν με τα μπουζούκια, το Rock με το νέο-ελληνικό new wave pop, και τους 2002 GR, να γίνονται ένα group που λατρεύεις να αγαπάς και να μισείς. Οφείλεις ωστόσο να παραδεχτείς, βρέθηκαν στα σίγουρα, 20 χρόνια μπροστά από την εποχή τους.
Δεν ήταν φυσικά μόνο το ανόητο και επίμονο πείσμα του Ηλία Ασβεστόπουλου που τους έκανε μοναδικούς. Ήταν η φωτιά και το όνειρο του. Πάντα ξεκάθαρο και γλυκοπύρηνο για αυτόν. Πάντα, λίγο πιο μπροστά από τον ίδιο και τους άλλους. Ένα όνειρο, γεμάτο παραδοσιακό και ουτοπικό ρομαντισμό (που τότε χλεύαζα και ειρωνευόμουν, μα τώρα βαθύτατα εκτιμώ) Ευαισθησία, πάθος, γενναιότητα και μελωδικότητα επίσης. Αυτά που εξόχως στα λόγια του περιγράφει στην «ΜΑΓΙΚΗ ΑΥΛΗ».
«Πέρασα μια μέρα δίχως τελειωμό, τρέχω μα με βρίσκει η νύχτα στον σταθμό – δίπλα μου ζητιάνοι, γέροι και τυφλοί, μοιαζει τούτη η Γη με μαγική αυλή… Και εσύ τώρα μου μιλάς, τα όνειρα δεν είναι πια για εμάς – Έλα εδώ στην μαγική αυλή να ονειρευτείς…»
Τις τελευταίες μέρες έχουν συμβεί απίστευτα πράγματα. Από την μία χαλαρώνω, από την άλλη γκρεμίζομαι. Την μια το ζώ, και την άλλη το ζαλίζω. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φέυγουν. Δημιουργούνται όμορφες και δυσάρεστες ιστορίες. Κάποιες έχουν αξία, κάποιες όχι. Είναι η ζωή βλέπεις ρε παιδί μου! Οπως την ορίζει και το τραγούδι «ΑΥΡΙΟ». «Βρε ζωή, κερδισμένη πάντα είσαι εσύ» Σε μια εβδομάδα έρχεται η Ανάσταση και το θείο Πάσχα. Ευτυχώς! Με κάνει να ξεχνώ τον θάνατο που συνάντησα πάλι τελευταία. Με κάνει να ημερεύω. Να το βλέπω αλλιώς. Αύριο, ξημερώνει μια άλλη νέα ημέρα. Και όπως πάντα αναρωτιέμαι ότι μια ολόκληρη χρονιά χάνω την πίστη μου, για να την βρω αυτές τις μέρες. Και ύστερα, ταξίδι πάλι από την αρχή. Δεν βαριέσαι. Όλοι έχουν την ευλογημένη ώρα τους. Φωνάζει ο Ασβεστόπουλος, «Αυριο, μια ελπίδα έχω τελευταία». Δεν τον αδικώ, μην σου πω, τον πιστεύω κιόλας.
Μετά έρχεται η «ΑΝΝΑ». Ακούγονται οι γλάροι στο λιμάνι,
το πλοίο φεύγει μακριά, και όπως
καλά γνωρίζεται ως τώρα, δεν λατρεύω τίποτα περισσότερο από ένα αναπάντεχο «φευγιό».
Και πόσο κατάλληλα στημένο θα ήταν αυτό, μέσα στην θάλασσα. Πονάει το μόνιμο
τραύμα ρε παιδί μου. Αυτό, που παραμένει βαθιά κρυμμένο σαν χαρακιά στην ψυχή.
«Είναι κρίμα σαν σκουπίδι να με παρατάς,
και τις νύχτες μες στα φώτα την καρδιά σου να σκορπάς…» Εντάξει, φταίμε και
εμείς για αυτό. Τις περισσότερες φορές το συντηρούμε ζωντανό, δεν το ξεχνάμε,
και ενίοτε το ματώνουμε. Και εκεί ακριβώς παίρνει θέση η θάλασσα. Έρχεται να το
σβήσει με το αλάτι. Να το πνίξει και να το εξοντώσει. Δεν θέλει πολύ, η συνταγή
είναι μία. Βρες καράβι, μπες μέσα, χάσου στον ωκεανό! Είναι πιο πιθανό να σε
βρεις ξανά. Αν δεν συμβεί γρήγορα, μην ανυσηχείς, συνέχισε να κάνεις κουπί.
Για το «ΕΣΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ Μ’ΑΓΑΠΑΣ» δεν έχω κάτι να γράψω. Έχουν τόσα
άλλωστε γραφτεί. Όχι σε σελίδες, μα σε καρδιές. Πιο 1980’s από αυτό, ίσως δεν γίνεται.
Αλλοτινή εποχή ρε παιδί μου. Δεν συναντάς τέτοια γλυκά τραγουδάκια στις μέρες
μας. Έχεις όμως αυτά να επιστρέφεις. Και τότε, κάποιες δεκαετίες αργότερα να
αναγνωρίζεις την απλή σημαντικότητα τους.
Ύστερα, ένας γλυκοπύρηνος ύμνος
για την μουσική. Την μοναδική εναλλακτική διαδρομή που παίρνουμε όταν ψάχνουμε
συμπάθεια και δεν βρίσκουμε. Πόσες πληγές παίρνει η καημένη; Πόσες φωνές και
πόσες ιαχές από τα σπλάχνα μας στα αλήθεια. «Τις άσχημες ώρες εσύ, τις κάνεις τραγούδια μωρό μου – σαν φεύγεις και
πας μακριά, μόνο οι νότες μου δίνουν φτερά…» Τι όμορφο σονέτο άραγε..
Ο δίσκος φτάνει ξανά στο τέλος
του. Τον έβαλα κανά δυο-τρεις φορές μήπως ξετρυπώσω και κανένα ακόμα μήνυμα
του. Τίποτα. Το μήνυμα του ήταν ήδη μέσα μου. Στη απλότητα βρίσκεται η ίδια η
αιωνιότητα φίλοι μου, να και ένα μήνυμα για τις ημέρες που ακολουθούν. Και όπως
συχνά λέω, το ιδανικό και τέλειο, για εμένα πάντοτε προέβλεπε ατέλειες. Νίκες
και ήττες. Αυτή είναι η δικιά μου version
της
αλήθειας που η ζωή κρύβει. Να πέφτεις, αλλά πιο γενναίος να σηκώνεσαι. Να
ψάχνεις το τέλειο, χωρίς να υπάρχει σκοπός και στόχος να το βρεις. Γιατί, απλά
αξίζει μονάχα η διακαής αναζήτηση του.
ΚΑΛΟ
ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ – ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ
ΑΦΗΣΑΝ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ
ΓΑΛΑΝΗΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2018