Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν.
μτφρ: η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει
Με αφορμή την
παγκόσμια ημέρα
ποίησης σας
παρουσιάζουμε
ένα υπέροχο
ποίημα του
Λογοτέχνη ιατρού
και ποιητή Θανάση
Κρουστάλη:
Η Νύμφη
Σ' ενα ταξίδι της ψυχής παληο μέσα στο χρόνο,
βαθια στου δάσους την δροσιά, ως έπαιρνε το βράδυ, άγγιγμα ένιωσα γλυκό που βάραινε τον ώμο άγγιγμα μελιστάλαχτο που έμοιαζε με χάδι. Γύρισα ξάφνου πίσω μου, και κοίταξα τα κλώνια που έγερναν το σώμα τους, στο δροσερο αγέρι μα οσο κι αν έφτασε η θωρριά παν στων κορφών τα χιόνια, κανένα δεν αντίκρυσα να με αγγίζει, χέρι. Κανένας -αποκρίθηκα- δεν είναι , μόνο η ώρα εκείνη που χει συντροφιά στα βλέφαρα η θλίψη, κι ήρθε ο καιρος απ΄τη βουή να ξαποστάσω τώρα της πολυτάραχης ζωης, που ο ύπνος έχει λείψει. Μα ως το κορμι μου άγγιξε, την χορταρενια κώμη και μιας μυρτιας το ριζωμα, έκαμα προσκεφάλι, σαν ψύθυρος ακούστηκε να λέει-λίγο ακόμη...- κι ανάσα πλάγιασε θαρρείς, πάνω απ΄το κεφάλι. Και σαστισμένος έκαμα διπλά την προσευχή μου μήπως μου τύχει αερικό , η φάντασμα δαιμόνιο, κι 'ερθει και πάρει την μικρή και δόλια ,την ψυχή μου μαζι του στο θανατερό, το σκότος του το αιώνιο. Ωρα πολυ το έψαξα στο ημίφω, φοβισμένος και να φανεί το πρόσταζα ,στα θεια και τα όσια μα ομως δεν είδα αερικό κι έγειρα κοιμισμένος σαν με δωρόδενε η νυχτιά στα μελανά της γρόσια. Μα με στον ύπνο τον γλυκό, τον ανθοζηλεμένο, χείλη μελιά με φίλησαν στο μέτωπο επάνω, σαν να΄ταν το φιλί θαρρείς αγάπης αφημένο, μαζί και νεκροφίλημα, λίγο πριν να πεθάνω. Τα μάτια μόνο σάλεψαν,- το σώμα ειχε πετρώσει- είδα μπροστά μου φορεσιά λευκή σαν απο νέφη, πρόσωπο , φως!!,που έλαμπε σαν να χε βαλσαμώσει, και ως απομακρύνονταν, αρχισε να μου γνέφει. Ομορφη σαν το ασήμιασμα της λάγνας της σελήνης εκπαγλο φως και γόησσα της κάθε οπτασίας, μια τέτοια ουράνια ομορφιά μες την ψυχή σου κλείνεις, νύμφη θα ήτανε θαρρώ, ή πλάσμα φαντασίας. Λόγια ποτέ δεν άκουσα, ούτε τα βηματά της, μονάχα ένα άγγιγμα, στην χορταρένια κώμη, και μια ανάσα τοση δα, απο τα σωθηκά της λες και σιγοψυθίρισε σε με,- λίγο ακόμη...- Και ως ο χρόνος μας περνά ,καθως το καλοκαίρι, και μένει μόνη η καρδιά, και μόνη χορταριάζει κάνει τις μνήμες σύννεφα μέσα στο σκορπαέρι, και φτάνει ενα φθινόπωρο ,για να τις ξεθωριάζει. Μα αυτή τη μνήμη την κρατω στο δάσος της ζωής μου και ως προσμένω την δροσια ,σε μια μυρτιας τη ρίζα, νιώθω ακόμα τ΄άγγιγμα στο βάθος της ψυχής μου σαν μια μορφή που περπατά, μες σε παλια κορνίζα. Ισως να ήταν η χαρά , η ξεγνοιασιά κι η νιότη, η πιο γλυκια ιστορία μου που χάραξα στο χρόνο, ίσως να ήταν η έκπαγλη η άγάπη μου η πρώτη, ή ΄σαμπως ήτανε θαρρώ , μια νύμφη του ύπνου, μόνο. θανάσης Κρουστάλης |
