ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ: Ο θάνατος και άστα να πάνε

Φίλοι μου Ψυχοσάββατο σήμερα. Βγάλτε μαντήλια και σκουπίστε δάκρυα. Θα μας προκαλέσει πολλά, ο συνεργάτης μας Κώστας Μπιλίρης με το σημερινό του χρονογράφημα. Δεν ξέρω όμως αν θα βγούνε από κλάμα ή από γέλιο! Διαβάστε τον......
"Ο θάνατος και άστα να πάνε"

Τι είμαστε εμείς μωρέ. Πω-πω! Φαφλατάδες. Υπερβολικοί σε όλα μας. Ακόμη και σε τομείς που δε σηκώνουν πολλά λόγια, οι φραστικές ποικιλίες, δίνουν και παίρνουν. Πώς να συνεννοηθούμε; Πώς να μας πάρουν στα σοβαρά;

Έχεις τον άλλο και σε συμβουλεύει: Θέλω να καταλαβαίνεις τι σου λεω.

- Μα μπορώ;

Πιάνει ο άλλος και σε νουθετεί: Μέτρα τα λόγια σου.

Πώς να μετρήσω κύριε τα λόγια μου και πώς να καταλάβω τι μου λες; Με ρωτάς αν ξέρω την δική σου πρόσθεση για το μέτρημα?

Έχεις και κάποιους άλλους , που για να παρηγορήσουν τους οικείους του εκλιπόντος, προβάλλουν το πιο αστείο επιχείρημα: Τον αγάπησε ο θεός και τον πήρε.

Άλλη έννοια δεν είχε ο Θεός, θα κάθονταν να αγαπήσει αυτόν που βρωμούσαν τα πόδια του ίσαμε κει πέρα….

Ο νεοέλληνας και ο θάνατος, έχουν παράλληλη καθημερινή πορεία. Σε όλους τους τομείς, περπατάνε χέρι-χέρι. Δηλαδή, αν καθίσουμε και μετρήσουμε, ο καθένας μας λεει πως πεθαίνει πάνω από σαράντα φορές τη μέρα. Το ρήμα «πεθαίνω» τώχουμε ψωμοτύρι.

Μας καθυστερεί κάποιος λιγάκι για κάποια δουλειά και σπεύδουμε αμέσως να δηλώσουμε «αμάν με πέθανες».

Τι κάνουμε όταν κάποιος μας διηγείται ένα ανέκδοτο ή μας δημιουργεί μια αστεία κατάσταση; Πεθαίνουμε στα γέλια. Τι προφασιζόμαστε αν περπατήσουμε λιγάκι; Πεθαίνουμε στην κούραση.

Και το πράγμα πάει σχοινί - γαϊτάνι. Αν ερωτευθούμε, πεθαίνουμε από αγάπη. Αν καθυστερήσουμε να φάμε, πεθαίνουμε στην πείνα. Αν φυσάει λίγο ο βοριάς, πεθαίνουμε στο κρύο. Αν μαγκώσει η πόρτα το χέρι μας, πεθαίνουμε στον πόνο. Αν επιθυμούμε να μάθουμε κάτι οπωσδήποτε, πεθαίνουμε από περιέργεια.

Και τελικά, όλο πεθαίνουμε και ΄όλο ζωντανοί είμαστε. Καθόσον βάσει ενός παλαιού θεατρικού άσματος, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γιατί είναι στο ΙΚΑ γραμμένη».

Βασικά συμβαίνει και κάτι άλλο. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γιατί έχει ολοκληρώσει τις απόπειρες αυτοκτονίας της. Άσε που έχει πάθει και ανοσία. Σκέτο Μιθριδατισμό.

Άσε πια τα τραγούδια μας! Ακούς μερικά και ψάχνεις να βρεις καμιά πετσέτα φαγητού να σκουπίσεις τα δάκρυά σου. Τι θανατικό και κακό, έχει πέσει μέσα στα νεοελληνικά άσματα! Τι πόνος αβάσταχτος και τι πένθος διάσπαρτο;

Δε χρειάζεται να διαθέτεις μπουζουκοκαλλιέργεια και θητεία κλαρίνου για να καταλάβεις το βάθος της μελωδικής απελπισίας.

«Φέρτε μια κούπα με κρασί και κάντε μου παρέα γιατί απόψε η βραδιά, είναι η τελευταία».

Αχ! Έβαλα πολύ συναίσθημα και παραλίγο να με πιάσει επιδαύρειος θρήνος. Αλήθεια, πώς ήξερε ότι είναι η τελευταία βραδιά; Συμφωνία με το χάρο είχε κάνει;

Αμ ο άλλος ο ερωτιάρης, που παραδέχεται «απόψε σβήνω στην αγκαλιά σου και ξεψυχάω για τα φιλιά σου». Καλά! Σε πιστέψαμε! Το ρεπερτόριό μας βεβαίως, διαθέτει και ιστορικές συναντήσεις. «Το χάρο τον αντάμωσαν πεντέξι μερακλήδες». Ραντεβού να σου πετύχει! Υπάρχουν και χειρότερα θα μου πείτε. Έχουμε και τους βιαστικούς. Ένας μάλιστα το φτάνει μέχρι και την επίκληση. «Έλα πόνε έλα χάρε, δυό βασανισμένους πάρε». Είδατε παρακάλια! Είδατε ρεπερτόριο που έχει ο μπάρμπα-χάρος;

Σε κάποιους στίχους, συναντάς και έναν κυνισμό πολύ ρομαντικό. «Πιστός ακόμη σα σκυλί, πεθαίνω για ένα σου φιλί». Τι ομολογία και τι παρομοίωση!

Είναι φορές που το θανατερό άσμα, σε ρίχνει και σε σκέψεις. Κάθεται ο άλλος και σου τραγουδάει. «Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή-Σα λουλούδι κάποιο χέρι, θα μας κόψει μιαν αυγή». Θα μας κόψει σα λουλούδι, για να μας βάλει σε ποιο ανθοδοχείο;

Ακούτε παρακαλώ τώρα θρήνο και οδυρμό. Ακούτε κραυγή απελπισίας! «Μ΄ένα βλέμμα σου αρρωσταίνω- Μ΄ένα σου φιλί πεθαίνω- Μ΄ένα χάδι ξεψυχάω- Πες μου πια τι σου χρωστάω»;

Και να σου πει, μήπως πρόκειται να το ξοφλήσεις; Γούστο έχει και ο άλλος, που ομολογεί σε ουσάκ τσιφτιτελέ αναστεναγμό. «Με τελείωσες…….». Γκαζάκι ήταν;

Και σα να μη μας φτάνουν οι θλιβεροκαημένοι, έχουμε και τους χαροκαμένους παραπονιάρηδες.

Φάτε δείγμα: Μούχεις πάρει τα μυαλά μου, σούχω δώσει τα λεφτά μου, πάρε τώρα την ψυχή μου μεσ΄απ΄το φτωχό κορμί μου. Την ψυχή σου τι να την κάνει; Ούτε στο ενεχυροδανειστήριο δεν τη δέχονται. Εγώ πάντως, ή αυτό το τραγούδι ακούω, ή κρεμμύδια καθαρίζω, νιώθω τα μάτια μου να γίνονται κατακόκκινα. Την άλλη μελωδία της δυστυχίας, την έχετε ακούσει; Γυρίζει ο δίσκος, αρχίζει η ορχηστρική κλάψα, υψώνει φωνή ο καλλιτέχνης και μας λεει. «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα».

Σκέψου τι θα πάθαινε ο άνθρωπος αν δεν την αγαπούσε κιόλας! Κιμά θα τον έκανε. Τι να πεις και για την επιθυμία ενός άλλου ερωτιάρη? "Να πέθαινες να γλίτωνα τα βάσανα τα χίλια. Να μη πονώ για σένανε να μη με τρώει η ζήλια". Τι να πεις και για το άλλο? "αχ να ξεπαστρεβώσουνα να λείψει η σκοτούρα. Για να να μην ξανακοιμηθώ με κρεβατομουρμούρα".

Αγάπη που της είχε...