ΛόΓια μπΡούΤζινα και
ΚακOφωNίες
του Χρυσόστομου Κυριαζόγλου
Νωπογραφία
Α΄.
Μια
ζωή με προσδοκίες
που
γεννήθηκαν από σφυρηλατημένες ελπίδες,
την
περνάμε πότε με χαρά,
πότε
με στενοχώρια.
Σύννεφα,
ζόφος, νυχτιάτικο πέπλο,
φροντίζουν
για ντεκόρ, απόκοσμο.
Αστραφτερός
ήλιος και χαρούμενο φεγγάρι,
στολίζουνε
εναλλάξ το θαύμα της φύσης.
Τι
αποζητάμε άραγε;
Ότι κι αν αποζητάμε, πρώτα
να ζήσουμε,
στην
συννεφιά ή στην ξαστεριά, στον ήλιο ή
στην
βροχή, να ανασαίνουμε, να αγαπάμε, να ελπίζουμε,
αφού
κάποτε, απρόβλεπτα,
θα
ακουστεί το τελευταίο τραγούδι.