Φρίκη και ταχυπαλμία
Γράφει ο Κώστας Μπιλιρης
Αχ τι ταραχή είναι αυτή! Τι ταχυπαλμία!
Ντούκου-ντούκου πάει η καρδιά μου.
Από τι τόπαθα; Όχι, δεν είδα τη Δρακουλέσκου
στο δρόμο, ούτε πάνω σε διαμαρτυρία αναρχικών έπεσα. Έργο γκραν γκινιόλ είδα τη
νύχτα που μας πέρασε στη μικρή μου οθόνη. Είπα να περάσω την ώρα μου. Από τότε
πέρασαν τόσες ώρες και δε λεω να ηρεμήσω.
Αμάν πια κι αυτά τα έργα τρόμου! Αμάν πια κι
αυτά τα κατασκευασμένα τέρατα! Αμάν πια κι αυτές οι φρικιαστικές
καταστάσεις! Έχει γεμίσει η όρασή μας
φρίκη, από την τηλεόρασή μας. Αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτοί οι σκηνοθέτες που
σκηνοθετούν τέτοια πράγματα, να θέλουν
να λέγονται καλλιτέχνες!
Γνωστό πια το τροπάριο. Οι ξένοι παραγωγοί,
ήταν ανέκαθεν σίγουροι πως οι ταινίες που κόβουν το αίμα, κόβουν και πολλά
εισιτήρια. Στην εποχή μας, οι Έλληνες εισαγωγείς, μη βρίσκοντας αίθουσες και
κινηματογραφικό κοινό, τις διοχετεύουν όλες στα κανάλια μας.
Και πλακώνουν μέσα στο σπίτι μας τις νυχτερινές
ώρες, οι βάνδαλοι της ανθρώπινης ηρεμίας. Ιδίως τα Σαββατοκύριακα, ένα
εκατομμύριο θεατές αυτής της χώρας, περιμένουν πότε θα μπουκάρουν για να
αναταράξουν τον ετοιμόρροπο ψυχισμό τους, όσα εκτρωματικά και αρρωστημένα
μπορεί να επινοήσει η κερδοσκοπία του θεάματος.
Είδατε μαζοχισμό; Και ντούκου-ντούκου η
καρδούλα μας. Σαν παλιά αμαξοστοιχία.
Και βλέπουμε, Θεέ μου τι μας σερβίρουν και
βλέπουμε! Σαύρες με φωσφορίζοντα μάτια και τρία κέρατα. Χελώνες με τέσσερα
καβούκια, φίδια με εννιά κεφάλια, -πούσαι Ηρακλή με το ρόπαλο-βατράχια να
βγάζουν φτερά, γάτες να βγάζουν φωτιές, ποντίκια να βγάζουν φιρμάνια για τη
εξόντωση του ανθρώπινου γένους. Λες και
δεν αρκεί σε κάθε κράτος ο υπουργός των οικονομικών.
Και βλέπουμε, Θεέ μου τι βλέπουμε! Κροκόδειλοι
να περπατούν σε ταράτσες, αράχνες δυσθεώρητες να κάνουν παρέλαση μέσα σε
λεωφόρους! Μύγες σούπερ μεγέθους να καταπίνουν αυτοκίνητα! Εκεί να δεις βαθύ
λαρύγγι! Το γιατί δεν τις βάζουν να καταπίνουν και μερικές σακούλες σκουπιδιών
από τους δρόμους, δεν το καταλαβαίνω.
Και βλέπουμε, Θεέ μου τι βλέπουμε! Κάτι μυρμήγκια
γίγαντες να σκάβουν και να ροκανίζουν
τις σωλήνες της ύδρευσης. Να κάτι δόντια! Καβούρια θεονήστικα να μασούν
γέφυρες. Να κάτι στόματα! Πουλιά εφιαλτικά να καταξεσκίζουν ελέφαντες. Να κάτι
νύχια! Κατσαρίδα να βγάζει τη γλωσσάρα της και να τρέπει σε άτακτη φυγή ένα
σκύλο που την ενοχλούσε. Να μια γλώσσα! Να την κάνεις γιαχνί να φαει ένας λόχος
ορεινών καταδρομών.
Και βλέπουμε, Θεέ μου τι βλέπουμε! Τελώνια να
ανοίγουν μπουκάλια αρωματικών κρασιών. Βρυκόλακες να ανοίγουν λαιμούς και να
ρουφούν αίμα.
Παλιό κόλπο θα μου πείτε. Ξέρω. Το καινούριο
προβλέπει και καλαμάκι. Βλέπουμε δαίμονες να ανοίγουν κουτιά και να πίνουν γάλα
εβαπορέ. Είδες τι κάνει η διαφήμιση; Έχουμε δει στα εν λόγω έργα, μέχρι και
φαντάσματα να ανοίγουν ψυγεία και να κατεβάζουν από μισό κιλό βούτυρο και δυο
ντουζίνες αβγά το καθένα. Τι να φοβηθούν; Τη χοληστερίνη;
Και βλέπουμε, Θεέ μου τι βλέπουμε! Μέχρι και πάνθηρες να ερωτεύονται ωραίες και
μοναχικές κυρίες και να επιθυμούν σφόδρα να τις γονιμοποιήσουν. Να κάτι
ορέξεις!
Και πας μετά να κοιμηθείς και πλακώνουν κάτι
ταχυπαλμίες, κάτι εφιαλτικά όνειρα, ντούκου-ντούκου η καρδούλα σου.
Και αναρωτιέσαι μετά γιατί η γυναίκα σου δεν
μπορεί να κρατήσει παιδί.
Άσε πια το πολύ κακό με τους εξωγήινους, που
κατέρχονται απειλητικοί εναντίον του ανθρώπινου γένους , αλλά προλαβαίνουν κάθε
φορά και τους απωθούν κάτι παλικαράκια
ψαλιδοχέρηδες.
Παιδιά, εγώ δεν κινδυνεύω από ούφο. Υπαρκτός
κίνδυνος είναι ο δοσατζής να μου πάρει πίσω τα ηλεκτρονικά και η σπιτονοικοκυρά
να μου ριχθεί. Επειδή της χρωστάω τρία νοίκια. Είναι και 65 χρονών πανάθεμά
την…
Δεν είναι και εύκολο να γίνουμε όλοι Μακρόν.
Δεν επιθυμούμε όλοι να γίνουμε πρόεδροι της Γαλλικής Δημοκρατίας..
