Ωδη στο νιογεννητο Αυγουστο
του Θαναση Κρουσταλη
Τι γλυκό να χρωστάς τον Αυγουστο
στα έρημα θαλασοπούλια..
Τι γλυκό να τον κρατάς νιογέννητο,
στη γέυση της τρυκιμιάς,στον άχο των τριζονιών,
στην κάθε μελαγχολία που προστάζει
το μελτέμι.
Στα χέρια της νύχτας..
δειλά να κάνει τα πρώτα του βήματα,
δειλά να σπαρταράει το εγώ σου,
στη γητειά του,
στα χέρια σου σαν ξεκουράζεται το έναστρο,
..και στα μαλλιά της.
Χαράζουν οι αυγές απο μακρύτερα,
φέγγουνε πιότερο οι ήλιοι,
κι η ζωή ξεδιψάει
στους ροδανθούς.
Ετσι ως ήταν τότε..,
στην μεγαλοσύνη της δικής σου εποχης.
Τοτε που ο Αυγουστος ήταν
δικός σου γιος,
σαν έτρεχες γυμνή στα στάρια
του χρόνου.
Κι έφυγες εσύ, κι έμεινε ο Αυγουστος,
να περιμένει τα έρημα,
θαλασσοπούλια......
