Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ
ΜΗΝΑ...Καλό καλοκαίρι!!!
από τον Σταμάτη Γαλάνη
ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ (ΙΟΥΛΙΟΣ 2017) : CORNERSTORE
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: STYX
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1980
«Take me down to my boat on the river, I need
to go down… I need to calm down… and I won’t cry out anymore…»
Μπήκε ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ φίλοι και αναγνώστες μου! Είναι η εποχή μας,
είναι η εποχή των παιδιών. Ναι, καλά διαβάσατε. Οι εποχή μας – η εποχή των
παιδιών. Φτάνει πια! Αυτό το παιδάκι μέσα μας, αρκετά το ζορίσαμε. Το πιέσαμε
σε μια γωνιά, του μάθαμε ότι δεν είναι πια παιδί, το σκληράναμε με τα λόγια και
τις πράξεις μας. Του είπαμε ότι ο κόσμος είναι ένας πολύ κακός τόπος για
κάποιον να ζει, το εγκλωβίσαμε στις ανασφάλειες μας, και το πλημμυρίσαμε στους
λογαριασμούς και τις μέριμνες μας. Το βαφτίσαμε «ανυπάκουο» και το τρελάναμε με
τις αλόγιστες απαιτήσεις μας! ΟΥΦ!! Φωνάζει σπαρακτικά, το ακούς; Φωνάζει το
κατάμαυρο, αλλά εσύ προτιμάς να το μεγαλώνεις. Να του λες ότι η ζωή είναι
δύσκολη, η επιβίωση ακατόρθωτη, η χαρά αναπάντεχη, η ελπίδα ανύπαρκτη και η ψυχαγωγία
πανάκριβη. ΌΛΑ κοστίζουν λες! Όλα εκτός από τα όνειρα ωστόσο, γλυκέ μου. ΟΛΑ
εκτός από τον έρωτα, και την αγαθή σκέψη αγαπητέ μου. Πότε θα το μάθεις? Ίσως
το σκεφτείς σε ένα ακόρεστο μακροβούτι φέτος; Ίσως, εκεί χαμηλά, στον βυθό μιας
ξεγελάστρας θάλασσας, να καταλάβεις την υπέρτατη σπουδαιότητα που έχει το παιδί
μέσα σου; Θα δείξει, θα έχεις ακόμα μια ευκαιρία.
Καλοκαίρι με 45 βαθμούς! Μέχρι χτες δεν έφτανε ούτε τους 25.
Οι λεωφόροι έχουν τρανταχτεί από τα οχήματα. Τα τρέιλερ γεμάτα από ποδήλατα, απλώστρες
και ξαπλώστρες, ομπρέλες και χιλιάδες παιδικά κουβαδάκια. Αναστενάζουν οι
παραλίες και οι εταιρίες αντιηλιακών «τρίβουν» τα χέρια τους για ακόμα μια
φορά. Όλοι τρέχουν να προλάβουν μια γωνιά, μια σκιά κάτω από ένα παχύ αλμυρίκι.
Άλλοι φωνάζουν που δεν το πρόλαβαν, κάποιοι άλλο τσακώνονται για την ξαπλώστρα,
ενώ πιο κάτω, ένα ζευγάρι φιλιέται παθιασμένα, σαν να μην υπάρχει αύριο για
αυτούς! Εγώ σκέφτομαι, ποια η αρετή πίσω από όλα αυτά; Να τα κάνουμε όλα, απλά
για να τα κάνουμε; Να υπάρχουμε για να υπάρχουμε; Να κολυμπάμε, για να
κολυμπάμε; Ποια μουσική θα μπορούσε να ντύσει όλο αυτό το καλοκαιρινό σκηνικό; Ευτυχώς
που με έβγαλε από την αναζήτηση ο καλός μου φίλος, Μιχάλης. Μου είπε, «γράψε
κάτι για τους Styx! Ταιριάζει». Άκου να δεις τον μπαγάσα! Για αυτό τον «πάω» τόσο πολύ!
Γιατί εκτός από ξεροκέφαλος, είναι εξίσου ευαίσθητος, και τόσο απρόβλεπτος.
Ποιος άραγε θα θυμόταν τους Styx; Με το που άκουσα το όνομα της μπάντας, θυμήθηκα
άμεσα μια εποχή που το βλέμμα και τα χέρια μου, έπεσαν απάνω στην δισκογραφία
τους, με την γνωστή λύσσα της περιέργειας που με καταπραΰνει όταν ψάχνω για
κάτι καινούργιο! Αμέσως νοστάλγησα την μέρα που πρωτο-άκουσα το «Mr Roboto»! «Thank you very much, Mr Roboto – Como
Arigato, Mr Roboto»! Και
ύστερα, μα τι άλλο; Το πολυαγαπημένο σε όλους μας «BOAT ON THE RIVER»! Αυτό
ήταν! Βρήκα τον δίσκο μου, βρήκα το concept μου! Μια βάρκα στον ποταμό! Αυτό
είναι ό,τι βιώνουμε καθημερινά, δεν βρίσκεις; Ευθύς αμέσως σκέφτηκα σε τι
συνονθύλευμα πραγμάτων και καταστάσεων έχει παγιδευτεί η ζωή μου τον τελευταίο
καιρό. Ένα διαρκές και επαναλαμβανόμενο, σχεδόν ρακένδυτα ψυχωτικό και αδάμαστο
ποτάμι διαδικασιών, υποχρεώσεων, άτυχων και τυχερών συμβάντων. Μια ακατάπαυστη
διαδρομή στην λεωφόρο του άγχους και της αγωνίας. Πάντοτε μεταξύ δικηγόρων,
λογιστών, διευθυντών, φυσικοθεραπευτών και γιατρών. Και φυσικά, στην μέση της
πιο σχιζοφρενής εργασίας που καταπιάστηκα ποτέ. Το καλοκαίρι μπήκε ισχυρά και
αυτόνομα. Κοιτάω τους ανθρώπους γύρω μου, γυρεύοντας ελπίδα και συμπάθεια.
Παρατηρώ τα ίδιο, είναι αλήθεια. Καήκαμε και καιγόμαστε μέσα στις ερωτικές
αναθυμιάσεις. Υψώνουμε τα τείχη, η άμυνα ψηλά. Πεθαίνουμε, γεννιόμαστε μέσα σε
ένα απομακρυσμένο δάκρυ. Πονάμε, αγγίζουμε, αγαπάμε. Τραυλίζουμε ένα ερωτικό
απόσπασμα. Και εντυπωσιάζουμε τους εαυτούς μας με την στιγμιαία γενναιότητα
μας. Το ποτάμι, όπως λέει ο λαός, πίσω δεν γυρνά. Για αυτό και το αγαπώ χωρίς
να το πολυσκεφτώ. Πάντα οδηγεί κάπου, στο μπροστά, στο τώρα και το αύριο, και
την αναπάντεχη στιγμή που θα βρεθούμε μόνοι μας. Ξέρεις, στο κατώφλι μιας
ματιάς, στην σκιά μιας δροσερής νύχτας. Το καλοκαίρι το επιτρέπει.
Στο ποτάμι μια βάρκα λοιπόν, χαμένη. Και πολλές μαζί. Ο φίλος
μου ο Μιχάλης, μου είπε ότι πρέπει όλοι να έχουμε μια σωστή κατεύθυνση, να μην
παρεκκλίνουμε από αυτή. Δεν ξέρω αν πραγματικά κατάλαβε την σημαντικότητα αυτής
της διατύπωσης. Είναι αλήθεια. Πάμε δεξιά και αριστερά, κάνουμε κύκλους.
Κάνουμε και λάθη. Τι σημασία θα είχε άραγε η ζωή, αν είμασταν συνέχεια
αλάνθαστοί; Το ποτάμι δεν έχει μια ευθεία και εύκολη γραμμή, άλλωστε. Πάμε όπου
μας πάει αυτό, ψηλά και χαμηλά. Χτυπάμε στις απόκρημνες γωνιές του,
τσαλακωνόμαστε. Ωστόσο κάποια στιγμή θα βρούμε την ευθεία! Και αν είμαστε ένα
κομμάτι τυχεροί, παραμένουμε στην πορεία. Παραμένουμε βυθισμένοι στην αγκαλιά
του. Σαν μικρά παιδιά, σε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που μόλις ανακαλύψαμε. Αυτό,
της απόλυτα εναρμονισμένης
και ευθυγραμμισμένης ενσυναίσθησης.
Στην πορεία, είναι μοιραίο, θα απογοητευτούμε ολίγο από τους
ανθρώπους. θα καταλάβουμε κατάβαθα, ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαμε απαιτήσεις
από αυτούς. Διότι όσο ψηλές ήταν αρχικά αυτές, τόσο μεγαλύτερος και ο πόνος
μας, όταν αυτές δεν συναντώνται. Ανακαλύπτουμε ωστόσο το καλό, εκεί που δεν το
περιμένουμε. Σε άλλους ανθρώπους, σε μια άλλη παραλία. Σε ανθρώπους που μας
αγαπάνε δίχως υποχρέωση, δίχως να το γνωρίζουμε. Σε ανθρώπους που η καρδιά τους
είναι δυνατή και ανοιχτή στο πρόβλημα του άλλου. Και αυτό, είναι τόσο ωραίο
όταν συμβαίνει. Μέσα στο ποτάμι της ζωής και αυτό, ευτυχώς.
Οι Styx, και το «CORNERSTORE» προσφέρουν ένα γλυκό χάδι στα αυτιά
μου αυτές τις ημέρες. Λίγο οι μπαλάντες του δίσκου, λίγο οι πολυφωνικές
αρμονίες τους, άλλο λίγο το χαλαρό pop ύφος τους (το 1980, υπήρξε μια κρίσιμη καμπή στην καριέρα
τους) και ακόμα λίγο το αλαφροΐσκιωτο ηχόχρωμα τους, με βοηθούν, να κάνω πιο
πέρα τους προβληματισμούς μου. Γυρνάω όπως προ είπα, σε εκείνη την ανώριμη
εποχή, την στιγμή που ο ολάκερος ο κόσμος χωρούσε αναπαυτικά μέσα στην παλάμη
μου, και ολόκληρη η φύση ανύψωνε το κορμί και την διαρκώς αναζητούσα φύση μου.
Τα «ΒΑΒΕ» και «LIGHTS» είναι από τις πιο όμορφες στιγμές
του δίσκου. Ένας χορωδιακός ρυθμός, χαλαροί και έξυπνοι στίχοι, pop ενορχήστρωση και άρωμα από τα 1980s που βρίσκονταν στο κατώφλι τους. Δεν
θα σταθώ όμως και στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Το καλό αποτέλεσμα του εν
λόγω δίσκου βρίσκεται στο να τον βάλεις απλά στο Pick up και να ξεχάσεις τι ακούς. Να τον
αφήσεις να πλαισιώσει τα συναισθήματα σου με ευαισθησία και απαλότητα. Να τον
πάρεις μαζί σου στην επόμενη παραλία, στην επόμενη διαδρομή που θα
ακολουθήσεις. Είτε μόνος, είτε με παρέα. Στο τέλος, θέλεις η δεν θέλεις, είναι
σίγουρο, θα χαλαρώσεις. Θα σκεφτείς ότι είσαι ακόμα παιδί. Ένα παιδί που από τα
μέσα του, αρνείται να μεγαλώσει. Ένα παιδί που βλέπει τις αλλαγές στο κορμί και
τα μαλλιά του, αλλά είναι σίγουρο, ότι είναι ακόμα έτοιμο να τρέξει στην αλάνα,
να φτιάξει πυργάκια άμμου στην παραλία, να ερωτευτεί από την αρχή, να νιώσει
ζεστό, ποθητό και αγαπημένο. Και να γκρινιάζει λίγο.. Δεν πειράζει.
Ας πάρουμε μια στιγμή και ας σκεφτούμε τι χάνουμε όταν δεν
κοιτάμε τα πράγματα μέσα από την απλότητα της φύσης τους. Σκεφτείτε τι χάνουμε
όταν δεν αγαπάμε δίχως απαιτήσεις και συμφέρον. Σκεφτείτε τι χάνουμε όταν δεν
ζούμε δυνατά, φλογερά και αλόγιστα, και όταν όλα τα περνάμε μέσα από την
διδαγμένη μας λογική, και όχι μέσα από την φυσική μας καρδιά. Οι στιγμές σε
αυτόν τον τόπο θα είναι λίγες, ενώ στα αλήθεια, θα έπρεπε να είναι πολλές.
Φοβάμαι για αυτούς, που ακόμα αρνούνται να το καταλάβουν. Και όσο δεν το
καταλαβαίνουν, φοβάμαι, ότι τόσο περισσότερο θα νιώθουν μόνοι τους. Ας
επιστρέψουμε για λίγο στο παιδί μέσα μας. Ας του επιτρέψουμε το όνειρο. Το
παιχνίδι, την ζεστασιά. Ας πάψουμε να το εγκλωβίζουμε στα «πρέπει» και τους
«καθωσπρεπισμούς» μας. Είναι τόσο αστείο όλο αυτό. Ας πάρουμε, αυτό το
καλοκαίρι μια βάρκα, και ας μπούμε στο ποτάμι. Αν το κάνουμε, με κίνητρα όμορφα
και αγνά, είναι σίγουρο, θα μας οδηγήσει στην νηνεμία, στην ατέρμονη γαλήνη,
και σίγουρα, σε ένα γαλανό και πεντακάθαρο ωκεανό.
«Oh the RIVER is wide, the river it touches
my life like the waves on the sand… and all roads lead to Tranquility base,
when the frown on my face disappears… take me down to my boat on the river…»
ΚΑΛΟ ΙΟΥΛΙΟ – ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ – ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ
ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ –
ΙΟΥΛΙΟΣ 2017
