ΤΑ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙΑ ΜΑΣ
Γράφει ο Κώστας Μπιλίρης
Δεν ξέρω αν είναι οι ζέστες που μας επηρεάζουν, δεν ξέρω αν ευθύνεται
η πρόκληση της
θάλασσας, δεν ξέρω αν μας ωθεί το
ταμπεραμέντο μας, δεν ξέρω αν παίζει το ρόλο της κάποια άλλη εσωτερική ανάγκη, ή
αποκτημένη συνήθεια, ή κληρονομημένη νοσταλγία, πάντως εμείς οι Νεοέλληνες, γίναμε άνθρωποι της βουτιάς. Έχουμε μάθει να βουτάμε πολύ. Να βουτάμε και να τσαλαβουτάμε. Που πάει να πει είμαστε άνθρωποι
της βουτιάς
και της τσαλαβούτας. Της τσαλαβούτας
και της βούτας.
Αν η μοίρα σε επέλεξε και βρέθηκες
Νεοέλληνας, διαθέτεις την ψυχολογία της τσαλαβούτας και την ευχέρεια της βούτας.
Ασφαλώς. Γιατί δηλαδή να κρυβόμαστε και να μην το ομολογούμε; Έχουμε βουτηχτεί
στη βούτα. Μερικοί θα μου πουν:
και γιατί όχι; Μας οδηγεί η
επιβεβαιωμένη πραγματικότητα. Σ’ αυτή τη χώρα είσαι ό, τι βουτήξεις. Αμέ. Στη συνείδηση και την
εκτίμηση των διπλανών σου, είσαι ό,τι βουτήξεις.
Για ένα διάστημα ήσουν και ό, τι δηλώσεις,
ή ό,τι σπουδάσεις.
Αναμφίβολα το βούτηγμα,
είναι πατροπαράδοτον.
Παλαιότερα σε ορισμένες περιοχές
τη σουπιέρα, την έλεγαν βουτιέρα. Γεμάτη με ζουμί, ή με κάτι ζουμερό,
πρόσφερε στους παππούδες μας την ευκαιρία, να ρίχνουν κομμάτες ψωμιού
σαν αγκωνάρια και να τυλώνουν
την κοιλιά τους.
Η βουτιά και η βούτα αποδείχτηκαν εθνικές μας αδυναμίες. Σ’ αυτή τη χώρα βουτάνε.
Μερικοί το πορτοφόλι
του άλλου. Κάποιοι τη γυναίκα του άλλου, ή τη θέση του άλλου.
Κάποιοι λαίμαργα στο πιάτο του αλλουνού.
Ύστερα μόνο από το πιάτο του αλλουνού. Και στο τέλος ολόκληρο το πιάτο του αλλουνού.
Η βούτα παρέχει εγγυήσεις για το μέλλον του καθενός. Από τότε που οι φουρνάρηδες
επινόησαν τα βουτήματα,
κάνουν χρυσές δουλειές.
Έχετε προσέξει κάτι; Δεν υπάρχει κοντοβούτι στη γλώσσα μας. Θα έλεγα πως κοντοβούτι δεν υπάρχει ούτε στις διαθέσεις μας, ούτε και στις προσπάθειές
μας. Φυσικά δεν υπάρχει, ούτε και μικροβούτι. Μόνο μακροβούτι.
Στόχος όλων είναι το μακρύ. Όσο μακρύτερα,
τόσο καλύτερα. Είναι καιρός να θεσπισθεί
και μια ειδική
γιορτή. Της αγίας Βουτηχτής. Μιας αγίας, που θα συλλέγει
τα περισσότερα τάματα. Ο Νεοέλληνας
γνωρίζει πως για να υπάρξει,
πρέπει να βουτήξει.
Όσα μπορέ-
σει και δεν νοιάζεται αν θα τον βουτήξουν. Μέχρι να φτάσει στο δικαστήριο
και να ολοκληρωθεί η δίκη του, θα έχει πετύχει είκοσι
αναβολές και ο πρόεδρος θα έχει
γίνει συνταξιούχος.
Χαίρε Ελλάδα, χώρα της εγγυημένης
βουτιάς και της πετυχημένης βούτας. Βουτάς
στη θάλασσα και κάνεις κολύμπι. Βουτάς εξάρι στο λότο και κολυμπάς
σε πελάγη ευτυχίας.
Βουτάς ένα πόστο και κολυμπάς
στο πέλαγος των καταχρήσεων.
Βουτάς και όπως είπαμε, είσαι ό, τι βουτήξεις. Βουτάς ένα στυλό και κάνεις το συγγραφέα. Βουτάς μια
στήλη εφημερίδας και κάνεις το δημοσιογράφο. Βουτάς μια στήλη περιοδικού και κάνεις τον ειδικό.
Βουτάς έναν ειδικό
και τον κάνεις σκόνη.
Και τι να πεις για ευκαιρίες
σε άλλους καλλιτεχνικούς χώρους; Βουτάς ένα σουξέ, το αντιγράφεις και δηλώνεις συνθέτης. Βουτάς ένα συνθέτη, τον αφήνεις να τα βουτήξει και δηλώνεις τραγουδιστής, ή να σε βουτήξει,
αν είσαι ωραία γυναίκα και δηλώνεις τραγουδίστρια.
Βουτάς φίλε μου. Όπου βρεις και ό, τι βρεις. Βουτάς από δω, βουτάς από κει. Βουτάς και από δω και από κει. Έτσι κι’ αλλιώς τα νερά είναι θολά προς όλες τις κατευθύνσεις.
Και μην ξεχνάς το πιο σημαντικό.
Όσο πιο πολύ βουτάς, τόσο πιο πολύ επιπλέεις.
Όλοι αυτοί που επέπλευσαν, έχουν κάνει κάτι μακροβούτια, μα κάτι μακροβούτια…(Και κάτι μακροβούτες!).
Άκουσες που λένε για κάποιον
“έχει βουτηχτεί στην αμαρτία”;
Το έκανε οικειοθελώς και δε μετάνιωσε ποτέ του. Άκουσες το άλλο που λέγεται πιο εμφαντικά; “Αυτός έχει βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στα χρέη”. Σάμπως θα τα πληρώσει; Το
πολύ – πολύ να υποβληθεί κάποια
παραίτηση.
Γι’ αυτό σου λέω. Βουτάς ό, τι σε βολεύει και το αξιοποιείς
όπως βολεύεσαι. Βουτάς μια καρέκλα και κάνεις το διευθυντή. Βουτάς ένα δάνειο και δηλώνεις πτώχευση. Βουτάς μια επιχορήγηση και δε δηλώνεις τίποτα. Δηλώνεις σπουδαίος και βουτάς ό, τι θέλεις. Βουτάς μια ευκαιρία
και κάνεις την καλή. Βουτάς
τη καλή και κάνεις το κορόιδο.
Βουτάς το κορόιδο και του λες: ως πότε βλάκα θα πνίγεσαι σε μια κουταλιά
νερό; Άντε
να κάνεις και συ τα μακροβούτια
σου…
