— Φτου, φτου, φτου! Ίδιος ο μπαμπάς του. Η μύτη του, τ’ αφτιά του, όπως εκεινού!

— Καλέ, ό,τι θέλεις λες. Τη μυτούλα του και τ’ αφτάκια του, τα έχει πάρει από τη μαμά του.

— Βρε δεν πας να σε κοιτάξει κανένας οφθαλμίατρος. Το παιδί έχει τα χαρακτηριστικά του πατέρα του.
Θυμηθείτε πόσες αντεγκλήσεις και χαζοκουβέντες γίνονται και πόσες γκρίνιες δημιουργούνται, γύρω από τα μωρά και τα χαρακτηριστικά τους. Από μια μεριά, ίσως δεν είναι και τόσο περίεργο, το να θέλει ο κάθε γονιός, να βρίσκονται τα παιδιά του, φυσιογνωμικά, πιο κοντά σ’ αυτόν. Η εντονότερη ομοιότητα, κολακεύει τη ματαιοδοξία. Ενδεχομένως καλλιερ-

γεί προϋποθέσεις περισσότερης εξάρτησης και στενότερης σχέσης.
Βέβαια μερικοί διαθέτουν κάτι φάτσες, που όσο λιγότερο τους μοιάσει

το παιδί, τόσο καλύτερα για κείνο και για το μέλλον του. Χωρίς να λάβει κανείς υπόψη ομοιότητες πιο εσωτερικές.

Σε κάποιο νησάκι της Καραϊβικής, που συμβαίνει να το επισκέπτονται πλούσιοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τουρίστες, οι μελαψοί άνδρες, μόνιμοι κάτοικοι του νησιού, έχουν τις μαύρες τους. Μερικά παιδιά τους, από φατσικής άποψης, όπως και από χρωματικής, δεν έχουν πολλά κοινά μα- ζί τους.

Κάτι τα λεφτά των ξένων, κάτι η αισθησιακή φλόγα, που διαθέτουν από φυσικού τους οι εγχώριες, κάτι τα μηνύματα της εποχής περί σεξουαλικής ισοκεράτωσης, οι γυναίκες του νησιού, θα σκέφτηκαν φαίνεται πως δε χρειάζεται να αιχμαλωτίζονται από τη συζυγική πίστη. Ξέρουν άλλωστε πως και οι άνδρες τους, από χρόνια συνηθίζουν να τη θυσιάζουν με τις τουρίστριες.

Μπορεί ασφαλώς να ισχύουν και άλλοι λόγοι.
Η επιθυμία τής νέγρας να κάνει πιο ανοιχτόχρωμο παιδί και η ενδόμυχη σκέψη της
να το στείλει μελλοντικά σε αναζήτηση του πατέρα του.

Λένε πως η πιο συχνή ερώτηση που ανταλλάσσεται μεταξύ των κερατομένων συζύγων, είναι «γέννησε η γυναίκα σου; Το παιδί σού μοιάζει»;

Αυτός όμως που βρίσκεται σε πολύ δυσάρεστη θέση, είναι ο κυβερνήτης του νησιού. Αντιδρώντας οι απατημένοι σύζυγοι και πολλοί ακόμη υποψήφιοι κερατάδες, τον πιέζουν να θεσπίσει και να επιβάλει δραστικά μέτρα εναντίον των μοιχαλίδων.

Ο κυβερνήτης συμφώνησε, αλλά πριν αρχίσει οποιαδήποτε ηθικολογική δραστηριότητα, όρμησαν στο κυβερνείο, αντιπρόσωποι των ξενοδόχων και καταστηματαρχών και απαίτησαν να μη ληφθούν μέτρα, γιατί η εφαρμογή τους θα δυσαρεστούσε τους ξένους καλοπερασάκηδες και θα ζημίωνε την τουριστική τους εικόνα.

Ε πως θα γίνει δηλαδή; Μισές δουλειές θα κάνουν; Θαρθούν οι μπουρζουάδες, θα βρουν ωραίο κλίμα

ωραίες ακτές και καθαρές θάλασσες
και δε θα βρουν καθαρές γυναίκες, να ρίξουν καταπάνω τους τα κύματα του βασικού τους ενστίκτου;
Αυτό το πράγμα, πέρα από αντιεπαγγελματικό, πέρα από ένδειξη παλαιών αρχών, φανερώνει και έλλειψη φιλοξενίας. Ο καθολικός επίσκοπος, που κλήθηκε να βοηθήσει υπέρ μιας δίκαιης λύσης, περιορίστηκε να υπενθυμίσει το πασίγνωστο «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα». Αλλά ποιόν άνδρα από όλους, δεν το ξεκαθάρισε.

Τα πάντα λοιπόν εναρμονισμένα στο νόμο του κέρδους. Κατακαημένε κόσμε τι τραβάς.
Μάλλον όχι τι τραβάς.
Πού τραβάς και πού θα φτάσεις….

Και μέσα σε όλα αυτά μελαψέ της Καραϊβικής, να έχεις απαίτηση να σου μοιάσει το παιδί!
Αλλά στο κάτω-κάτω γιατί να σου μοιάσει, γιατί να πάρει τα χούγια σου,
γιατί να αντιγράψει τις συνήθειές σου
και την εκμαυλισμένη νοοτροπία σου;

Βρε δεν κοιτάμε τα δικά μας, θα μου αντιτάξουν οι περισσότεροι. Διεθνές πουταναριό κατάντησε η χώρα μας. Και μην ισχυριστούμε πως αυτό γίνεται ν’ ανταποκριθούμε στις τρέχουσες τουριστικές ανάγκες.

Πώς; Υπερβάλλω; Βρε άντε από κει που υπερβάλλω. Σε κάθε πολυκατοικία, θα βρεις και δυο-τρία διαμερίσματα για ειδικές διευκολύνσεις. Άσε εκείνες τις «δίμετρες κορμάρες» που «έρχονται στο χώρο σου για ωραίες στιγμές» όπως λένε οι ειδικές στήλες εφημερίδων.