ΙΟΥΝΙΟΣ 2017
ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: RUMOURS
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: FLEETWOOD MAC
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:
1977
«Τα αηδόνια κελαηδούν, σαν να ξέρουν το
σκοπό… και εγώ σε αγαπώ, σε αγαπώ…»
 |
| ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ |
Κυριακή 28.05.2017. Ώρα 10:15 το πρωί. Μόλις κοίμησα την εντεκάμηνη
κόρη μου. Δεν πήρε πολύ, μόλις λίγο γκρίνιαξε, με κοίταξε με εκείνα τα ολόγιομα
ανοιξιάτικα μάτια της, και με ένα απότομο τίναγμα, προσγειώθηκε από τα χέρια
μου στο ταλαίπωρο καρότσι. Η γυναίκα μου κοιμόταν από το τελευταίο της ξενύχτι.
Τις είχα και τις δύο όπως πρέπει, ζεστές, ειρηνικές και ανέμελες. Αγκαλιά με το
αναπάντεχο όνειρο της ευτυχίας. Και εγώ όπως πάντα, ολιστικά χαμένος μεταξύ
ονείρου και πραγματικότητας. Μεταξύ επιθυμίας και παραίσθησης. Μεταξύ
ρακένδυτης ποίησης και λογιστικών υπολογισμών. Ποτέ στο «ίσο», ποτέ στο «μέσο».
Πάντα στις άκρες των άκρων. Και ύστερα, μια βουτιά πίσω από την λεπτή κόκκινη
γραμμή, πίσω στο μεταίχμιο της θερμόφιλης λογικής. Κοίταξα το παράθυρο, έξω
έβρεχε σθεναρά. Ο ουρανός ήταν κλειστός, όπως ένας άνθρωπος που μόλις γνώρισες
στο τραίνο. Σκυθρωπός και γκρίζος, σαν τον μοναχικό λύκο της Στέππας.
Βρετανικός βορράς, στα αλήθεια. Δεν έχει καμία σχέση με το καλοκαίρι που όλοι
περιμένουν. Δεν έχει καμία σχέση με την πολύτιμη ανάσα που όλοι περιμένουν.
Ωστόσο, παραμένει πάντα ο καιρός που προτιμώ. Μου θυμίζει εκείνα τα παρθενικά
μου ταξίδια στο αγαπημένο μου νησί. Μου θυμίζει ότι υπήρξα νεότερος και τόσο
πιο ατίθασος. Τώρα γυρνάω το βλέμμα στο σαλόνι. Τριγύρω πράγματα της μικρής
Αλεξάνδρας. Πεταμένα παιχνίδια σε κάθε γωνιά, δύο – τρία μπιμπερό στο πάτωμα,
ρούχα και σαλιάρες, ζακέτες, κουτάκια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Τα
τσιγάρα με τον καφέ στον πάγκο. Η κιθάρα μου στην γωνιά της. Απέναντι, ο
πίνακας των Beatles
στην Abbey Road,
το παλιό ρολόι και το ρετρό μου ραδιόφωνο. Πόσο rock άραγε είναι
όλο αυτό; Πόση επανάσταση μπορεί να αντέξει κανείς; Νομίζω περισσότερο από όσο
φαίνεται. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί, και να παραμερίζεις ολότελα τον εαυτό
σου, υπηρετεί την πιο βαθιά σοφία της εν λόγω μουσικής επιλογής. Ένας καλύτερος
κόσμος, ένας κόσμος που αφήνεις πίσω τον εαυτό σου, έτσι ώστε να προχωρήσει
κάποιος άλλος. Έτσι ώστε να προκόψει κάποιος άλλος. Χαλάλι αυτές οι ώρες. Και
ας είναι πολλές. Είναι ωστόσο τόσο ιδιαίτερες. Δεν πρέπει να χαθούν, και όσο
αφορά εμένα, δεν θα χαθούν. Θα γεμίσουν στο υπερθετικό βαθμό, θα γίνουν διπλές
και τρίδιπλα χαριτωμένες. Και όσο η μάχη μεταξύ Ενεστώτα και Αορίστου διακαώς
θα διαρκεί, αυτές θα είναι μελωδικές και ισοτονικά αρμονικές. Αληθινές και
ερωτικές, σκιές ανάμεσα σε νότες.
Ο δίσκος του μήνα είναι το «RUMOURS» των FLEETWOOD MAC. Όχι μόνο διότι μια διαδικτυακή φίλη μου, μου «πάσαρε»
την ιδέα καθώς πόσταρε στο προφίλ της ένα από τα υπέροχα κομμάτια αυτού του
δίσκου, αλλά κυρίως, διότι ταιριάζει με την γενική ψυχοσύνθεση του καιρού, αλλά
και των ανθρώπων γύρω μου, αυτές τις ημέρες. Ο δίσκος φυσικά από μόνος του δεν
χρειάζεται συστάσεις. Δεν υπάρχει, πιστεύω, άνθρωπος που να μην γνωρίζει κάτι
από αυτόν. Είτε αυτό είναι το πασίγνωστο εξώφυλλο του, είτε ένα από τα τόσο
γνωστά κομμάτια του. Είναι όμως, η επιτομή της ενσυναίσθησης. Η επιτομή του
ακραίου και ατίθασου συναισθήματος. Η επιτομή πραγματικά της δροσιάς, της
νεότητας, της πρώτης ήβης. Του χωρισμού και της επανένωσης. Ένα ταξίδι στο
«απλό» και μελωδικό κρεσέντο, μια διαδρομή μέσα από κήπους με όμορφα γαρύφαλλα,
ρόδα και βιολέτες, μέσα από πολέμους και εκεχυρίες, μέσα από έρωτες και
απογουτεύσεις. Μέσα από την ίδια ανατροπή που επιφυλάσσει η μοίρα σε κάθε
προβληματισμένη ύπαρξη. Και μέσα σε όλα αυτά ταιριάζει ένα τόσο καλοκουρδισμένο
μπάσο, ένα μπάσο που αφήνεται στα χέρια των ουρανών, ψηλαφίζοντας το ακέραιο
του ορίζοντα, και προσθέτει στον ρυθμό όπως ένα μεθυσμένος μετρονόμος που υπηρετεί
την μελωδία, όπως ακριβώς το δοξάρι κάνει, γλιστρώντας αναπαυτικά σε ένα βιολί.
Ύστερα, η κιθάρα παίρνει την σκυτάλη στον μαραθώνιο. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο,
ξεκινάς το ταξίδι. Ο χάρτης δεν έχει σημείο προορισμού, μονάχα η μουσική
γνωρίζει την κατεύθυνση, και μονάχα εκείνη αποφασίζει που θα βρεθείς και αν
απόψε θα κοιμηθείς. Τα ακόρντα, εκτός από έξυπνα είναι και αποφασισμένα να
κερδίσουν τον κάθε ακροατή. Εδώ, κυρίες και κύριοι, είναι το σημείο που το
εμπορικό pop, συναντά
την έντεχνη rock, και
όλα μοιάζουν λες και κάποιος πόνεσε πολύ, και για αυτόν τον λόγο, ταξίδεψε
ακόμα περισσότερο.
Σαν συμβουλή όμως, προτρέπω να
μην βιαστείς να ταραχτείς γρήγορα, διότι έρχεται και κάτι ακόμα. Ο δίσκος είναι
σίγουρο, θα σε κερδίσει με την λυρικότητα του. Με την πορφυρή ποικιλία της
θεματολογίας του. Δεν είναι μονάχα η αγάπη, δεν είναι μονάχα ο έρωτας. Δεν
είναι ούτε κάν το παράδοξο και το περίεργο των μπλεγμένων συναισθημάτων. Των
αδιεξόδων και των παράφορων σχέσεων. Είναι η ευκαιρία να βγάλεις κάτι από όλα
αυτά. Αυτό ακριβώς συνέβαινε εκείνο τον καιρό σε όλα τα μέλη του σχήματος.
Χωρισμοί και αποχωρισμοί, διαζύγια, νέοι έρωτες στο προσκήνιο. Νεύρα, τσακωμοί
και συνάμα μοναξιά, μετάνοια και επανένωση. Ακόμα και οι ίδιοι απορούν σήμερα
με το πως κατάφεραν να μείνουν ακόμα ενωμένοι (τότε και τώρα), ύστερα από όσα
βίωσαν εκείνον τον καιρό. Ωστόσο, τελικά φαίνεται, ότι σημασία έχει να ζεις
αληθινά, και όποια ζωή και να διαλέξεις, να την ζεις ολότελα. Να την
απολαμβάνεις για τα δώρα που σου φέρνει, και να κρατάς στοργικά τα μαθήματα που
προσφέρει. Ίσως αυτό να με εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτόν τον δίσκο, λοιπόν.
Μέσα από την γλυκοπύρινη πολυπλοκότητα των στίχων και των καταστάσεων, έρχεται
η απόλυτη απλότητα. Στο τέλος όλοι ψάχνουν την αγάπη. Την υγειής ενσυναίσθηση.
Και την αρετή που αυτή ενέχει.
Ο μήνας αυτός χωρίζει την Άνοιξη
από το Καλοκαίρι. Οι αγροί έχουν ανθίσει, τα φύλλα ωστόσο αρχίζουν να ξεραίνονται.
Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν. Καινούργια εποχή, νέοι προορισμοί. Όπως και στο «GO YOUR OWN WAY». Πακετάρεις σε κούτες ότι απέμεινε από την αγάπη σου. Τα
κάδρα, τις αφίσες, τα βιβλία που κάποτε θαύμασες. Τα τόσα ρούχα. Ωστόσο
αναρωτιέσαι, αξίζει κάτι τέτοιο; Πόσο αξίζει κάτι καινούργιο; Ποιος ο λόγος να
πάνε όλα έτσι στραβά; Μετά γυρίζεις πίσω, ακόμα μια ευκαιρία πέφτει στο τραπέζι.
Την παίρνεις ή την αφήνεις. Ίσως αυτή να αξίζει περισσότερο, από το φευγιό. Ο
ερμηνευτής εύχεται στον άλλο, να βρει μπροστά, όλα όσα του αξίζουν. Πολύ τίμιο,
γενναίο και μεγαλόψυχο, από ένα τρομακτικό και οργισμένο καβγά, στα αλήθεια.
Από το να χωρίζεις τις καρδιές και τα μαχαιροπίρουνα! Ακόμα και σε ένα χωρισμό,
οι άνθρωποι οφείλουν να είναι ανθρώπινοι και γαλαντόμοι. Να συνεχίζουν να
επιζητούν αυτό που είναι σημαντικότερο, την πραγματική ευτυχία του άλλου,
δηλαδή. Και όπως απεικονίζεται λυρικά στο «I DON’T WANT TO KNOW», « I
don’t want to know the reasons why, love keeps on walking down the line, I
don’t want to stand between you and love, honey, I just want you to feel fine…»
Ο ήλιος διαδέχεται την βροχή.
Βλέπεις καθαρότερο τον ουρανό, και η Γης ξεκινά να μυρίζει πιο έντονα. Τα υλικά
της φρέσκα, το χώμα και το αλάτι της. Δεν ξαναγυρίζεις πίσω σε κάτι που σε
πλήγωσε. «NEVER GOING BACK AGAIN». Μια φορά, άλλη μία.
Προσπάθησες, αλλά δεν το κατάφερες. Έμελλε να τελειώσει. Το «THE CHAIN»,
απορροφά στα αλήθεια όλους τους κραδασμούς. Οποιος αγαπά είναι εκεί. Δεν
απουσιάζει, δεν ξεχνά και δεν θεωρεί τίποτα ως δεδομένο. Η αλυσίδα που κρατά
ενωμένες τις ψυχές των ανθρώπων μεταξύ τους. Είτε είναι φίλοι, είτε ζευγάρια,
είτε εραστές! Ο ένας οφείλει να σέβεται τον άλλο. Και αυτή η αλυσίδα ΔΕΝ πρέπει
να σπάσει. «Άκου τον άνεμο να φυσάει, δες
τον ήλιο να ανατέλλει, τρέχα μέσα στις σκιές – Ανάθεμα στην αγάπη σου και τα
ψέματα σου!» Τώρα ο ορίζοντας χαράζει ανοιχτός. Όπως και το όνειρο μέσα από
το επόμενο τραγούδι, «DREAMS». «Ο κεραυνός πέφτει μονάχα όταν βρέχει – οι παίκτες σε αγαπούν όταν
παίζεις – γυναίκες θα έρθουν και θα φύγουν, μα μονάχα αν σε πλύνει μια βροχή,
θα μάθεις». Πόσο αλήθεια είναι αυτό. Και πόσο αυτό χρειάζεται, όταν
έρχονται τα δύσκολα. Ο εύκολος δρόμος είναι πάντα πιο ελκυστικός, ο δύσκολος
πιο απαιτητικός. Στο τέλος όμως, οι δύσκολες αποφάσεις που πήρες, σε κάνουν
αυτό που πραγματικά είσαι. Η την ευκαιρία να απέδειχνες ότι ήσουν.
Ορισμένες φορές αρέσει πολύ στους
ανθρώπους να μεγαλοποιούν τις καταστάσεις της ζωής τους. Ίσως αυτό να δίνει
προσθετική αξία σε αυτές. Ίσως να προσπαθούν να γεμίσουν και αυτοί αξία από
αυτές. Να «μεγαλώσουν» και να επεκτείνουν το «εγώ» τους, να ογκοποιήσουν το
δίκιο τους. Ευτυχώς, αυτή η συμπεριφορά με αφήνει αδιάφορο. Πολλά συμβαίνουν
διότι απλά είναι γραμμένα να συμβούν. Ίσως διότι ο Θεός θέλει να μας δείξει τον
τρόπο να περπατάμε. Να μαθαίνουμε την διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους. Και
μετά, σαν την ορθή πρακτική, να διαχειριζόμαστε το «μάθημα» και να πορευόμαστε
μπροστά. Όπως και να έχει όμως, ότι και να κάνουμε χρειάζεται αλήθεια και
αξιοπρέπεια. ‘Όλα τα άλλα, είναι φραστικά επεισόδια δίχως πραγματική γεύση και
ουσιά, αλλά μονάχα καρυκεύματα. Προχωράμε μπροστά, μαζί δεμένοι, χέρι – χέρι
όπως έχω ξαναπεί, και οδηγούμαστε από την εσώτερη δίκαιοσύνη μας. Η ελπίδα,
λέξη ιερή στις ημέρες μας, δεν βρίσκεται παρά απλά δυο μέτρα μακριά από τα
χέρια μας. Ας την ακούσουμε λίγο να φωνάζει μέσα στην σιγαλιά!
Στην ίδια σιγαλιά, εμφανίζεται το
γλυκόφωνο αηδόνι μου, απάνω στο βινύλιο! Το «SONGBIRD»
είναι ένα ιδιαίτερο για εμένα, τραγούδι. Πιάνει την στιγμή που ο έρωτας χτυπά
τις καρδιές των ανθρώπων για πρώτη φορά. Είναι αυτό που λέει ο λαός, ότι όταν
είσαι πραγματικά ερωτευμένος, τα πουλιά ευτυχισμένα κελαηδούν χαρμόσυνα. Το
πρωτοάκουσα πάρα πολλά χρόνια πριν. Σε ένα ακόμα βροχερό Αγγλικό χειμώνα. Με
άγγιξε απευθείας. Το ευαίσθητο πιάνο, και η φωνή της Christine McVie, κατοίκησαν αμέσως μέσα
μου. «Νιώθω όταν είμαι μαζί σου, ότι όλα
είναι καλά… και ακόμα και τα αηδόνια τραγουδούν, σαν να ξέρουν τον σκοπό…» Δεν
θα υπάρξει άλλο δάκρυ, δεν θα υπάρξει άλλη θλίψη. Μόνο τα καλά βρίσκονται
μπροστά. Ας τα θυμόμαστε, στις δύσκολες και μαύρες μας ημέρες.
Τελευταίο τραγούδι αφήνω, μια
όμορφη μπαλλάντα, που συχνά χορεύω με την κόρη μου. Το «OH DADDY». Δεν χρειάζεται να πω και
πολλά για αυτό, είναι αυτονόητο. Είπαμε, η κατάκτηση της κορυφής του κόσμου
μπορεί να περιμένει, την ενηλικίωση της. Της αξίζει. Είναι άλλωστε ότι καλύτερο
κατάφερα ποτέ στην ζωή μου! Και όταν της τραγουδώ το εν λόγω τραγούδι, και εκείνη
συντροφεύει τους στίχους μου με αυτά τα περίχαρα «ντε, ντε, ντε, ντα, ντα,
ντα», η νεαρή μου καρδιά αγγίζει τα όρια των παλμών της.
Το RUMOURS των Fleetwood Mac άγγιξε
τις καρδιές εκατομυρίων θαυμαστών. Πήρε το Grammy του Καλύτερου δίσκου του 1977, και
τα τραγούδια του ταξίδεψαν (και ακόμα ταξιδεύουν) στα εκατοντάδες ραδιόφωνα του
κόσμου. Κρατούν συντροφιά σε όλους τους ερωτευμένους, χωρισμένους, αγαπημένους
η μη, απογουτευμένους και φαντασμένους ευαίσθητους ή αναίσθητους ανθρώπους στην
σφαίρα που κατοικούμε. Είναι όπως προείπα, ένα γλυκομίλητο ταξίδι, άξιο
ακρόασης και προσοχής. Εύχομαι και συνηστώ να το πάρετε μαζί σας αυτόν τον
ΙΟΥΝΙΟ που μόλις μπήκε. Οι Διακοπές ξεκινούν, ο ήλιος θα διαδεχτεί την βροχή,
και μην ξεχνάμε, δίπλα μας βρίσκονται τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα γλυκόφωνα
αηδόνια μας, και σίγουρα, «όλα θα είναι καλά»!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2017
