Το ποδόσφαιρο δεν
είναι η ζωή μας!. Είναι μέρος της ζωής μας
Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
Σίγουρα το γήπεδό δεν είναι
εκκλησία! Ούτε και θα γίνει ποτέ. Ωστόσο κάποια πράγματα απαγορεύεται να γίνονται
ακόμα και στο γήπεδο. Απαγορεύεται για παράδειγμα να βρίζονται μανάδες και
αδελφές ποδοσφαιριστών, διαιτητών, παραγόντων, φιλάθλων και πάει λέγοντας. Απαγορεύεται
δια ροπάλου να βρίζονται χυδαία τα ιερά και τα όσια μας! Πουθενά και για κανένα λόγο δεν επιτρέπεται
να χυδαιολογούμε προσβάλλοντας τα εθνικά μας σύμβολα. Κάποιοι αμπάλωτοι φαίνεται
δεν μπορούν να επιβληθούν αλλού και ξεσπούν στο γήπεδο! Κάποιοι, άχρηστοι και
προβληματικοί, βγάζουν όλη τη χολή και όλα τα απωθημένα τους, μόνο στους
αθλητικούς χώρους!
Λατρεύω τον αθλητισμό και συχνά-πυκνά
παρακολουθώ αθλητικούς αγώνες και κυρίως ποδόσφαιρο. Συμπαθώ την Α.Ε.Λ.
(Αθλητική Ένωση Λάρισας), αφού για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αποτελώ
αναπόσπαστο μέλος της Λαρισινής κοινωνίας. Ωστόσο αρκετές φορές παρακολουθώ
αγώνες μέσα από το γήπεδο ακόμα κι αν δεν παίζει ομάδα της αρεσκείας μου. Η ατμόσφαιρα
κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, οι εναλλαγές των συναισθηματιών είναι κάτι
πολύ ξεχωριστό και δεν μπορεί να συγκριθεί με τη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Βρέθηκα
λοιπόν τις προάλλες σο F.C Αρένα,
την έδρα της Α.Ε.Λ. στον αγώνα με τον Π.Α.Ο.Κ. (Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος
Κωνσταντινουπόλεως) Θεσσαλονίκης. Μόλις ξεκίνησε ο αγώνας μεγάλη μερίδα φιλάθλων
άναψε ανεξέλεγκτα δεκάδες καπνογόνα θυμίζοντας συριακό μέτωπο! Η ατμόσφαιρα
έγινε αποπνικτική, με αποτέλεσμα ο διαιτητής να διακόψει τον αγώνα έως ότου
καθαρίσει η ατμόσφαιρα. Το γεγονός αυτό μου προκάλεσε (όχι μόνο σε μένα) μεγάλη
δυσφορία, αφού ένοιωσα προς στιγμή να μην μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα, κάτι που
παραλίγο να με κάνει να εγκαταλείψω τις κερκίδες και να επιστρέψω στο σπίτι μου
(κάτι χειρότερο μου συνέβη πολλά χρόνια πριν όταν σ΄ ένα αγώνα στο Αλκαζάρ,
πάλιν με αντίπαλο τον Π.Α.Ο.Κ., όταν η αστυνομία σκόρπιζε αδιακρίτως δακρυγόνα
προκειμένου να αντιμετωπίσει τους χούλιγκαν της ομάδας της Θεσσαλονίκης). Προσπάθησα
πολύ για να καταφέρω να παραμείνω στο γήπεδο, αφού δεν είναι ήθελα να κάνω τη
χάρη σε αυτούς τους ανεγκέφαλους που δρουν κατά τρόπο που προκαλεί βάναυσα το
κοινό αίσθημα. Την ίδια δυσφορία και αγανάκτηση διέκρινα να νοιώθουν κι άλλοι
φίλαθλοι δίπλα μου.
Η ατμόσφαιρα καθάρισε και ο αγώνας
ξεκίνησε. Δεν ξέρω γιατί κάποιος φίλαθλος πίσω μου (και όχι μόνο αυτός), αντί
να ασχολείται με τα χάλια της ομάδας μας, επέμενε να βρίζει με ακατανόμαστες
φράσεις τον προπονητή του Π.Α.Ο.Κ. Αν διέθετα ωτασπίδες θα τις φορούσα σίγουρα!
Ο άνθρωπος ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Λίγο μετά, ένας καθώς πρέπει φίλαθλος
(πάνε και σοβαροί άνθρωποι στο γήπεδο) που καθόταν ακριβώς πίσω μου, σχολίασε
με νόημα: Εδώ δεν μπορούμε να περάσουμε το κέντρο του γηπέδου (τους παίκτες της
Α.Ε.Λ. εννοούσε) και μας φταίει (στους προαναφερθέντες «φιλάθλους» της Α.Ε.Λ.,
αναφερόταν) ο Ίβιτς (προπονητής του Π.Α.Ο.Κ.) και οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές. Μέχρι
και τον έρωτα του με την Πετρουλάκη θυμήθηκαν! Τέτοια μνήμη δηλαδή!
Προϊόντος του χρόνου, τα εμετικά αντεθνικά
συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα. Κάποιους (και δεν ήταν λίγοι) τους έφταιξε ο Λευκός Πύργος και η Μακεδονία (!) και οι
ποδοσφαιριστές του Π.Α.Ο.Κ. αποκαλούνταν Βούλγαροι! Μια απαράδεκτη (επιεικής ο
όρος) συμπεριφορά που ενισχύει εκείνους που καταφέρονται κατά του ποδοσφαίρου
με επιχειρηματολογία που έχει να κάνει με όσα προαναφέρθηκαν. Αν σε αυτό το
πρωτοφανές οπαδικό κίνημα προσθέσουμε, τη χρήση των αναβολικών, τα προκλητικά
συμβόλαια (υπάρχουν ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό που παίρνουν μεροκάματο όσο
ένα μέσος υπάλληλος μια ολόκληρη ζωή), τη μαφία των μπράβων και του τζόγου, υπό
την καθοδήγηση μεγάλων επιχειρηματιών (με τα στημένα του στοιχήματος - ο αγνός
φίλαθλος κουτουλά στις κερκίδες για τα γκολ που δεν χάνονται και κάποιοι από
τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού στοιχηματίζουν ακόμα και εναντίον της ομάδας
τους), τις διαιτητικές παράγκες και άλλα παρόμοια, μην απορήσετε αν σύντομα οι
υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι που σιγά-σιγά απομακρύνονται από τα γήπεδα, λιγοστέψουν
ακόμα περισσότερο.
Για όλους όσους μας αρέσει το
ποδόσφαιρο και το αντιλαμβανόμαστε σαν μια ευχάριστη διασκέδαση και σαν ένα
λαϊκό άθλημα το οποίο τα αφεντικά των Π.Α.Ε. το πήραν και το ξεφτίλισαν, αλλά
και για όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο (αναφερόμαστε κυρίως στην πλειοψηφία
των ποδοσφαιριστών στις επαγγελματικές κατηγορίες που δεν απολαμβάνουν προνομιακά-παχυλά
συμβόλαια αλλά αμείβονται με μικρομεροκάματα - και αυτά όταν τα παίρνουν), η
κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Εν κατακλείδι: Το ποδόσφαιρο και κάθε
ομαδικό άθλημα δεν είναι η ζωή μας! Είναι μέρος της ζωής μας και πρέπει να του
δώσουμε την αξία και το χώρο που δικαιούται .. Τίποτε περισσότερο και τίποτε
λιγότερο …
Υστερόγραφο: Κάποια στιγμή, στο
δεύτερο ημίχρονο, έγινε αλλαγή ο Μυστακίδης του Π.Α.Ο.Κ. Βγαίνοντας έκανε το
σταυρό του και κατευθύνθηκε στον πάγκο της ομάδας του. Τι κάνεις το σταυρό σου
ρε, τι θες να μας παραστήσεις φώναξε ένας χοντροκέφαλος! Η ποιότητα της
κοινωνίας μας έφθασε στο ναδίρ και ακόμα πιο κάτω κυρίες και κύριοι!
Προσωπικά θέλω να χειροκροτώ και
την αντίπαλη ομάδα, όταν βεβαίως της αξίζει το χειροκρότημα! Το έκανα μια φορά
στο Τσίρειο στάδιο της Λεμεσού, όντας φίλος του ΑΠΟΛΛΩΝΑ, και παραλίγο να ξεσπάσει
εμφύλιος πόλεμος! Όχι, ούτε στην Κύπρο είναι καλύτερα τα πράγματα! Έλληνες
είμαστε και ό,τι συμβαίνει στη μάνα Ελλάδα συμβαίνει και στη Μεγαλόνησο. Στην
κερκίδα των φανατικών του ΑΠΟΛΛΩΝΑ ακούγεται και ένα εμετικό σύνθημα, ύμνος στα
ναρκωτικά, από μια μερίδα «φιλάθλων». Μιλάμε για «φιλάθλους» πως ως συνήθως, τελειώνει
ο αγώνας και ρωτούν ποιο είναι το αποτέλεσμα! Λες και ήταν σε άλλο γήπεδο! Λες
και δεν ήρθαν ποτέ στο γήπεδο!
