ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: MAIN COURSE
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: the BEE GEES
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: ΜΑΙΟΣ
1975
IANOYAΡΙΟΣ 2017
Γράφει και παρουσιάζει ο Σταμάτης Γαλάνης
 |
| ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ |
«Here we are… In a room full of
strangers, standing in the dark, where your EYES couldn’t see me…»
ΠΑΜΕ !!! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!! ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΠΑΘΟΣ στο ΚΟΚΚΙΝΟ, ΔΥΝΑΜΗ !!!
Λίγο παραπάνω μπάσο βρε παιδιά, λίγο παραπάνω πλήκτρα, τα πλήκτρα της αγάπης
σου μωρό μου! Λίγο πιο δυνατά η κιθάρα παρακαλώ! Λίγo funky παραμόρφωση, λίγο disco, λίγο ακόμα ROCK and ROLL… YES BABE!! Δεν το έχεις και εσύ
λίγο ανάγκη; Αποκλείεται να μου το αρνηθείς! Όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί, όσο
ακόμα υπάρχει παλμός, και μεταξύ μας αγάπη μου, όσο ακόμα τρέχει και αναβλύζει
στα όνειρα μας, ο χειμαρώδης ποταμός! Απόψε και στο εξής, κάθε νύχτα βάφουμε
ένα νέο δρόμο, γεμάτο καστανόχρωμο κραγιόν, γεμάτο από σκιές της Γης, πορτοκαλί
απόχρωσεις, τρέλα και πορφυρή μελωδία, smoky μακιγιάζ… και όποιος αντέξει!
Ρυθμός, groove και πάμε να βρούμε μια πίστα, να λιώσουμε κανά δυο ζευγάρια
παπούτσια. Εγώ σου το υπόσχομαι, θα φορέσω μαύρο πουκάμισο και μια κόκκινη
γραβάτα! Εσύ, φόρεσε το πιο στενό σου φόρεμα, άσε κάτω τα μαλλιά σου και άσε εμένα
να ταξιδέψω μέσα τους σε μια στροφή σου, όταν μαζί θα μιλάμε! Και μετά κλείσε
μου το μάτι. Πες μου, ότι μπήκε το τραγούδι μας. To τραγούδι, των
τάχα «αγνώστων». Το τραγούδι των κρυφά + φανερά ερωτευμένων! Πες μου, ότι ο DJ έβαλε
το «NIGHTS ON BROADWAY», των BEE GEES… Και πιάσε με από το
χέρι, πες μου να τρέξω να σου πάρω ένα ποτό, και όσο θα τρέχω για το μπαρ, εγώ
θα σκέφτομαι τις φιγούρες που θα σου κάνω για να σε εντυπωσιάσω! OYAOY!!!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, είπαμε; Ε, και, μια
φορά; Ναι, ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ! Μπορεί αυτή η χρονιά να φέρει μονάχα ρυθμό; Μπορεί να
έχει μονάχα scratch σε δίσκους και JIVE TALKING; Μπορεί να σταματήσει να μας φέρνει άσχημα νέα; Μπορούν
να πάψουν να πεθαίνουν οι ήρωες μου; Μπορεί να σταματήσουν οι κακές γλώσσες να
με τρώνε; Να μας τρώνε; Τι άλλο πια
έχουν να φάνε, αναρωτιέμαι. Δεν έμεινε και τίποτα! Μονάχα ένα μυαλό γεμάτο χρώμα αγάπη μου, τίποτα άλλο! Ε, αφού δεν το
καταλαβαίνουν, ας το φάνε και αυτό! Ίσως, και αυτοί να πάρουν λίγο χρώμα, ποιος
ξέρει; Έτσι λοιπόν, πετάχτηκε μια ιδέα, για την νέα μου «συνθήκη» για αυτή την
νέα χρόνια που μόλις και δειλά, αρχίσαμε να περπατάμε! ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΚΑΛΕΣ
ΠΡΑΞΕΙΣ, και όπως συχνά μου λέει μια γλυκόπιοτη ψυχή, ΗΡΕΜΙΑ!!! Ναι μωρέ, ας το
πάρουμε λίγο αλλιώς. Λίγο θετικά! Λίγο πιο αισιόδοξα. Ας αφήσουμε τα ΠΡΕΠΕΙ και
τα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ. Ας δούμε πρώτα περισσότερο το λευκό, και λιγότερο το μαύρο. Ας
δούμε πέρα από τις σκιές, πέρα από τις νότες, πέρα από τον στίχο και τις
λέξεις. Ας βαφτίσουμε τα κίνητρα αγνά, και να αφήσουμε στην άκρη, την αηδία της
καχυποψίας! Δεν είναι λιγάκι πιο έντιμο αυτό; Λιγάκι πιο ενδιαφέρον; Έλα τώρα,
κατά βάθος, συμφωνείς!
Φέτος λοιπόν, «ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΑΤΟ»,
πρέπει να είναι ο ΕΡΩΤΑΣ! Αυτό το πανάγιο συναίσθημα της τυφλής υπερβολής. Του
θέλω κάτι τόσο πολύ που καίγεται ολότελα η ίδια μου η ψυχή! Και αυτό το
συναίσθημα, μην παρεξηγηθώ, μπορεί να είναι - και οφείλει να είναι, σε ό,τι
κάνουμε. Είτε αυτό είναι εργασία, είτε είναι κάποιο χόμπι, είτε κάτι που
δημιουργούμε, είτε και κάτι που πρόκειται να χαλάσουμε! Όμως η σπίθα οφείλει να
είναι μεγάλη, να αρπάξει φωτιά ολόκληρος ο ωκεανός του μυαλού μας, και σε κάθε
βήμα μας, να αναστενάζουν τα κράσπεδα και τα πατώματα! Και μόνο έτσι, κάτι
ωραίο χτίζεται. Κάτι όμορφο κατακτιέται. Κάτι απέραντο, όπως ο ουρανός από πάνω
μας, κυβερνάται! Ένα πειρατικό όνειρο ρε παιδί μου, αυτό εννοώ. Δεξί μάτι
φασκιωμένο, σκουλαρίκι στο αυτί, μια γεροντίσια γιεννιάδα, ένα ακονισμένο
ξίφος… και με φούλ αυτοπεποίθηση πάμε να αρπάξουμε από το μπράτσο την ζωή. Που
θα πάει, θα νικήσουμε τον φόβο, τον τρόμο, την οργή, το σκοτάδι, τον ίδιο τον
θάνατο ίσως! Τον ίδιο, τον κακό εαυτό μας.
Πάμε τώρα, για ένα μικρό μάθημα
μουσικής ιστορίας. Οι BEE GEES είχαν κάνει μια πολύ καλή δουλειά έως το 1975. Είχαν γίνει
αρκετά γνωστοί για την αρμονία των φωνών τους, τον συνδιασμό των μελωδιών τους,
για τα ευαίσθητα στιχάκια τους και φυσικά, για τις γλυκοπύρηνες μπαλλάντες
τους. Τα τρία αδέρφια από το Isle of Man της Αγγλίας, είχαν περάσει στον κόσμο ένα διασκεδαστικό pop momentum, που τολμούσε
αρκετές φορές να μοιάσει σε αυτό των Beatles. Επιτυχίες όπως το «Trafalgar», «World»,
«New York Mining Disaster» και το «Massachusetts» υπηρετούσαν ένα ελαφρύ και χαλαρό popular ύφος,
με το οποίο άρχιζαν να γεμίζουν σκηνές ανά τον κόσμο. Η εποχή ωστόσο απετούσε
το επόμενο βήμα στην καριέρα τους. Ο σκληρός ήχος του ROCK της εποχής,
μαζί με το ανταγωνιστικό συγγενή του, την DISCO, άρχιζαν να «δολοφονούν» τέτοιου είδους σχήματα, θεωρώντας
τα ως ελαφρά, βαρετά, γκροτεσκ και, ας το πούμε όπως το λέμε σήμερα,
«ξενέρωτα»! Λα λα λα
love you baby, love you darling και τα
λοιπά! Το MAIN COURSE, ωστόσο,
ήρθε την κατάλληλη στιγμή, για να οδηγήσει αυτό το υπέροχο trio στην
σωτηρία τους. Όπως είπα, μέχρι το 1975, το σχήμα είχε κάνει πολλά. Ωστόσο, δεν
είχε ακόμα κατακτήσει τον κόσμο! Ύστερα από αυτό, οδηγηθήκαμε στα SATURDAY NIGHT FEVER και
SPIRITS HAVE FLOWN,
δίσκοι που θεωρώ, πολλοί ελάχιστοι άνθρωποι στον πολιτισμένο κόσμο, δεν θα
έχουν ακούσει. Το Main course λοιπόν, είχε μέσα του, στοιχεία από την «συνθήκη» που
ανέφερα πρωτύταιρα. Ρυθμός, ανακατεμένο αισθησιακό BEAT, καλοκουρδισμένη μελωδία, groovy rhythm and blues, ροζ πάθος φυσικά, και
στο τελικό shaker, βγήκε
ένα τόσο γευστικό κοκτέηλ δράσης, συναισθήματος, ηχητικής απόλαυσης και εκλεπτισμένου
disco ύφους.
Οι BEE
GEES, έπαψαν
μέσα σε μια νύχτα να είναι τα τρία γλυκανάλατα παιδάκια του χώρου, αλλά τρεις
άνδρες έτοιμοι για όλα, μα κυρίως έτοιμοι να διεκδηκήσουν και, να
κερδίσουν!
Ο δίσκος αυτός άλλαξε την πορεία
του σχήματος αλλά είχε και μια τεράστια προσωπική καινοτομία για τον Barry Gibb, τον μεγαλύτερο αδερφό
και σχεδόν κεντρικό τραγουδιστή του σχήματος. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το
μοναδικό φαλτσέτο στην φωνή του (ναι, αυτό το στριγγλιστικό, σχεδόν γυναικείο
λεπτό ύφος) για το οποίο έγινε αργότερα πασίγνωστος, σε κομμάτια όπως το STAYING ALIVE, και το MORE THAN A WOMAN. Σε μια αγορά, όπου το
σεξιστικό στοιχείο αναδυόταν στην επιφάνεια, και όπου επικρατούσαν οι αρκετά flamboyant ερμηνευτές
όπως ο Bowie, Mercury, Holder, Harley και
λοιποί, ο Barry Gibb απέδειξε ότι υπάρχει χώρος για κάτι το διαφορετικό. Το στυλ
αυτό, φυσικά, δεν είναι και εύκολο να το πραγματώσει κανείς. Λίγοι στον κόσμο
μπορούν να τραγουδήσουν με δυο φωνές, σχεδόν και πρακτικά εντελώς διαφορετικές,
αλλά και με τις δύο αυτές φωνές να είναι πλήρως αναγνωρίσιμοι σαν ένας
καλλιτέχνης. Ο Freddie Mercury,
o Mick Jagger, και ας μου επιτραπεί,
λίγο αργότερα, και ο Axl Rose
είναι μερικοί από αυτούς. Ωστόσο, οι φωνητικές απαιτήσεις για όσους το έκαναν
αυτό, είναι τετραπλάσιες από κάποιον που απλά τραγουδάει καλά από τα βάθη του
στομαχιού του. Και πενταπλάσια απαιτητικό σε live εμφανίσεις. Οι ανάσες του καλλιτέχνη
οφείλουν να είναι πολύ πιο μετρημένες, η συγκέντρωση στο ξεδίπλωμα του κάθε
κομματιού πολύ μεγάλη, και στο τέλος, η μουσικότητα του, αρκετά πιο
συναισθηματική. Ah ah ah… stayin’ alive… και τα λοιπά!
Το τραγούδι του δίσκου,
αναμφίβολα, είναι το NIGHTS ON BROADWAY.
Όχι μόνο για ένα λόγο φυσικά, αλλά για πολλούς. Το τραγούδι αυτό, είναι το
τραγούδι όλων μας! Και το λέω αυτό, διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην
ερωτεύτηκε τρομακτικά και ανεξέλεγκτα κάποιον άλλον. Σωστά; Και αν δεν το
έκανε, το χρωστάει στον εαυτό του. Όμως επιμένω! Δεν υπάρχει ανθρωπος που να
μην αναζήτησε τον έρωτα του μέσα στα clubs, στα μπαράκια, στα σχολικά party, στις παραλίες με τις φωτιές, και
όπου φυσικά η σκέψη του για αυτόν, τον οδήγησε. Πόσες φορές στο παρελθόν,
γυρίσαμε το βλέμμα μας πίσω στον δρόμο, σκεπτόμενοι ότι η αγαπημένη μας, μας
παρακολουθεί; Πόσες φορές βρεθήκαμε μαζί σε ένα μαγαζί, μέσα στην έντονη
μουσική, μέσα στον καπνό και την αιθάλη, και τα μάτια μας γεμάτα πόθο και
θέληση, ήταν «καρφωμένα» πάνω της, χωρίς φυσικά εκείνη, να το καταλάβει; Πόσες
φορές ελπίσαμε να μας κοιτάξει, και όταν αυτή το έκανε, οι παλμοί της καρδιάς
μας εκτοξεύονταν από τον στενό μας πουκάμισο και χτυπούσαν το σαγόνι μας τόσο
απολαυστικά. Και ύστερα, όταν εκείνη έγερνε τα μάτια της για αλλού, μια
τεράστια χαρμολύπη πλυμμήριζε το κοντινό υπερπέραν, και πνίγαμε τον εσώτερο
λυγμό μας, σε μια γεμάτη γουλιά από ουίσκι; Αν είστε τυχεροί, αυτό πρέπει να
έγινε πολλές φορές, και φυσικά δεν εννοώ το ουίσκι... Το Nights on Broadway, είναι για όσους
γνωρίζουν τι είναι αυτό, αλλά και πόσο σημαντικό είναι αυτό. Είναι ένα κομμάτι
από τα ατίθασα νιάτα που αφήσαμε πίσω. Ένα κομμάτι από τα ατίθασα μεγαλύτερα
νιάτα, που βιώνουμε σήμερα. Ένας χορός ρε παιδάκι μου, ένα ελκυστικό φλέρτ
δίχως τέλος! Μιλάει για την εποχή και την στιγμή, την σημαντικότητα του «τώρα»,
και για την πράξη που δεν έγινε, αλλά ωστόσο, έγινε απωθημένο! Και αν έγινε,
ευτυχώς που έγινε, διότι αυτό το λες ζωή! Όλα τα άλλα, είναι παραμύθια της
φαντασίας, στην μέση αυτής. Και εκεί που νομίζεις, ότι όλα τελειώνουν, ο στίχος
συνεχίζει να σε δοκιμάζει επίμονα, για την κορύφωση της στιγμής. «I will wait, even if it takes
forever – I will wait, even if it takes a lifetime…» Ξέρετε για όσους γνωρίζουν
ότι η επιμονή έχει μεγάλη αρετή, και φυσικά στο τέλος όπως λέει και ο λαός, όλα
έρχονται σε αυτόν που περιμένει.
Ο δίσκος πλαισιώνεται και από
άλλες, εξίσου μοναδικές συνθέσεις. Πάρτε για παράδειγμα τα JIVE TALKING και ALL THIS MAKING LOVE. Disco inferno, πραγματικά! Groove ρυθμοί,
έξυπνος λυρισμός, πάθος και ερωτισμός, έτοιμοι για την πίστα με την ντισκομπάλα
που λέγαμε. Στο EDGE OF THE UNIVERSE και
ιδιαίτερα στο BABY AS YOU TURN AWAY, ακούμε για πρώτη φορά το
ευαίσθητο φαλτσέτο του Barry Gibb,
το οποίο και ανέφερα πρωτύταιρα. Μια μπαλλάντα, γεμάτη σκορπισμένα λυρικά τριαντάφυλλα
στους χιονισμένους μας δρόμους. Τώρα δα, που ο χειμώνας μας έδειξε τις άνοστες
ψυχρές διαθέσεις του. Όμως, όπως είπαμε, δεν ανυσηχούμε ένα δράμι. Μόνο ελπίδα
μπροστά, ενέργεια, καλές πράξεις και ηρεμία. Ξανά και ξανά φίλοι μου. Κρατάμε
στοργικα σε μια αγκαλιά τις ορχήστρες του τραγουδιού, τα χαλαρά του δεσμά στα
ακόρντα, την νοσταλγία του για μια ξεχασμένη εποχή, όπου τα πράγματα φαίνονταν
αγνότερα και πιο ουσιώδη. Ας μεταφερθούμε σε αυτή, ή ακόμα καλύτερα, ας την
φέρουμε στην τωρινή δικιά μας. Που το κακό; Πουθενά.
Οι Bee Gees δεν
υπάρχουν πια σαν σχήμα. Δυστηχώς, ο μόνος επιζών, είναι και ο μεγαλύτερος
αδερφός, ο Barry. Υπάρχουν
όμως πάντα μέσα στις καρδιές μας. Κοσμούν τις μουσικές μας συλλογές. Τις πίσω
μας σελίδες. Έτοιμοι σε μια στροφή του
βινυλίου τους, να μας υπενθυμίσουν τον ρυθμό, το λύκειο, τους χορούς μας, τα
μπαράκια και τις πίστες που κάποτε (και τώρα ίσως) αφινιασμένα αλωνίζαμε! Να
μας θυμίζουν το αναγκαίο συναίσθημα του έρωτα, την γυμνόστερνη ουσία, τις καλές
στιγμές. Το Glamour του Broadway!
Και φυσικά, τώρα που ανέβηκε και ένα ακόμα έτος απάνω στην ταλαιπωρημένη πλάτη
μας, να μας γεμίσει με μελωδία, ένταση, πάθος, ζωή ρε γαμώτο!! ΖΩΗ! Όσο πιο
πολύ ζωή γίνεται στα αλήθεια. Τώρα, σήμερα. Στον διαρκή ενεστώτα.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !! ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΛΕΩ
ΚΑΘΩΣ ΧΟΡΕΥΩ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΜΕ ΧΑΖΟΚΟΙΤΑΕΙ – ΠΑΕΙ, ΤΟ ΕΧΑΣΕ Ο
ΜΠΑΜΠΑΣ, ΘΑ ΛΕΕΙ !!
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2017
