Η παντοειδής κρίση καλπάζει
Κων/νου Ηλ. Μήτσιου
Κάποτε έλεγαν ότι η πιο κρυστάλλινη στάλα της
βροχής βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Σήμερα όμως τα μαύρα σύννεφα είναι
παντού πυκνά. Μόνο που η βροχή από αυτά είναι όξινη, βλαπτική, επικίνδυνη για
τον καθένα και για όλους μας. Η κρίση είναι γενική, παντοειδής, αμείλικτη και
αγγίζει όλους μας.
Επί πολλά χρόνια βυθιζόμαστε ανελέητα στον πιο
αγροίκο ατομικισμό. Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός, δεν μας απασχολούν τα κοινά,
τηρούμε μια ανεξήγητη παθητική στάση. Μας έπεισαν ότι η αυταπάρνηση, η
ανθρωπιά, η δουλειά, οι σχέσεις μεταξύ μας, είναι μόνο ιδεαλιστικές προλήψεις.
Έτσι οι δημόσιες υπηρεσίες δεν υπηρετούν τους
πολίτες και ανακαλύφθηκαν τα ΚΕΠ (Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών). Η εκπαίδευση
δεν εκπαιδεύει τους μαθητές και καθιερώθηκαν τα φροντιστήρια. Πάνω από τους
εφοριακούς, τους αστυνομικούς, τοποθετήθηκαν οι αδιάφθοροι. Όλα φανερώνουν
εκπτώσεις και όλοι συζητάμε τα συμπτώματα, για να καρπωθούμε ακόμα και από τη
διάλυση ατομικά οφέλη.
Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, γλώσσα, διατήρησαν
και διαιώνισαν τη φυλή μας. Γενιές ολόκληρες στήριξαν πάνω σε αυτά κάποιο νόημα
του καθημερινού τους βίου, μιαν αίσθηση ηθικού χρέους. Και όμως σήμερα όχι μόνο
τα αγνοούμε σκανδαλωδώς, αλλά κάποιοι βέβηλοι έκοψαν προ ετών τα χέρια από τον
ανδριάντα του Κανάρη. Υποπτευόμαστε άραγε τι χρωστάμε σε αυτά τα χέρια;
Ολοένα και λιγότεροι συνέλληνες γνωρίζουν,
συνεορτάζουν και σημαιοστολίζουν τα σπίτια τους κατά τις εθνικές μας επετείους.
Κάποτε οι πατεράδες μας ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα. Σήμερα
κηδεύουμε καθημερινά την πατρίδα και η μακάβρια εκφορά είναι σχεδόν μια πράξη
ρουτίνας.
Σήμερα οι Έλληνες
ορθόδοξοι χριστιανοί ντρέπονται να κάνουν το σταυρό τους, ενώ κάποτε οδηγούνταν
στο μαρτύριο φωνάζοντας «χριστιανός ειμί». Σήμερα κάνουμε πορείες και φωνάζουμε
διάφορα συνθήματα, αδιαφορούμε για τη διάλυση της οικογένειας και άδομεν «των
οικιών ημών εμπιπραμένων».
kostasmitsios@yahoo.gr
