Τα προτεκτοράτα της αγελάδας με το ευρύ προσωπείο
του Χρυσόστομου Κυριαζόγλου
Οι δρόμοι έχουν κλείσει προς όλες τις διευθύνσεις. Τα προσωπεία έχουν απ’ όλα τα χρώματα κι απ’ όλα τα σχήματα. Δήθεν δεν υπάρχουν σύνορα, περιορισμοί, συρματοπλέγματα, δήθεν είμαστε ελεύθεροι γιατί τα εμπόδια είναι αόρατα. Τα μάτια μας έχουν συνταχθεί με τάξη στην σειρά σαν νάμαστε στο άσπρο στάδιο με τον πράσινο τάπητα και τους μεγάλους κόκκινους λεκέδες.
- Δεν υπάρχουν φύλακες. Η μετακίνηση από το δικό μας σε άλλα προτεκτοράτα είναι ακόμα ελεύθερη, τα σύνορα είναι παράγραφοι που τις νιώθουμε μόλις δοκιμάσουμε να μεταβάλουμε το όνειρο της μετακίνησης σε πραγματικότητα. Τα χέρια πέφτουν τότε προς τα κάτω και λιώνουν, όπως κάποτε τα φτερά του Ίκαρου. Η δραπέτευση από τον Μινώταυρο είναι μάταια, αφού αυτός είναι πανταχού παρών και μας λείπουν ο μίτος της Αριάδνης κι’ ένας Θησέας. Και άλλα θηρία είναι πανταχού παρόντα, γεγονός που πολλαπλασιάζει τον αριθμό των θυμάτων. Τα παιδικά μας όνειρα και είδωλα πεθαίνουν στην δίνη.
- Δεν χρειάζονται στρατόπεδα, Τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν πάρει σήμερα άλλη μορφή. Οι σημερινοί υπερστρατηγοί δεν χρειάζονται γήπεδα, το Γουδί ή τα αποσπάσματα. Είναι ανάμεσά μας και σκοτώνουν την αξιοπρέπεια, την ευνομία, την περηφάνια, τον πολιτισμό, και τις αξίες.
Χάσαμε την αγνότητα της αυγής, την ομορφιά της αγάπης, το ενδιαφέρον για τα πάθη του γείτονα, αν δεν συμπίπτει να είναι και δικά μας. Ξαναγυρίσαμε στην ζούγκλα, θύτες και θύματα.
