Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύεται καθυστερημένα με τη θέλησή
μας. Ύστερα και από τα φετινά έκτροπα στο πολυτεχνείο , περιμέναμε κάποια αντίδραση της πολιτείας.
Κάποια εξαγγελία μέτρων, κάποια εξέλιξη, κάποια πρόοδο σ' αυτή την παράλογη
σύγκρουση με τους αναρχικούς. Αλλά ούτε και φέτος ήρθε...
Καλό
Σαββατοκύριακο με το κείμενο του Μοναδικού Κώστα Μπιλίρη
|
Εδώ Πολυτεχνείο... Εδώ κόλαση
Εδώ Πολυτεχνείο... Εδώ Πολυτεχνείο... Ξανακούστηκε η γνωστή μας κραυγή και φέτος. Η κραυγή που είχε απλωθεί τότε σαν θριαμβευτική ενημέρωση. Η κραυγή που έγινε σινιάλο για ομαδική προσέλευση, που θα ανέτρεπε τη χούντα.
Ήταν ένα κάλεσμα για συμπαράσταση του κόσμου, που προσφέρθηκε χωρίς φειδώ. Χωρίς φόβο, χωρίς υστεροβουλία.
Κι από τότε κάθε Νοέμβρη γίνεται ηχηρή υπενθύμιση.
Μια λιτάνευση της μνήμης. Όμως δεν ξέχασαν τις συνήθειες τους οι κουκουλοφόροι. Και φυσικά δεν έχασαν την ευκαιρία.
Εδώ Πολυτεχνείο. Τότε η φλόγα της ελευθερίας πύρωσε τα στήθια των φοιτητών. Τώρα «εδώ φλόγες και αποκαϊδια».
Εδώ Πολυτεχνείο. Φέρτε μας φάρμακα, φέρτε μας τρόφιμα, ζήτησαν τότε οι έγκλειστοι. Και ουδείς αρνήθηκε να συμβάλει στο μεγάλο αγώνα.
Στη συνέχεια τα αιτήματα έχουν αλλάξει. Εδώ Πολυτεχνείο. Φέρτε μας σφυριά να σπάσουμε βιτρίνες. Να σπάσουμε πεζοδρόμια και μάρμαρα. Για να αυξήσουμε τα πολεμοφόδιά μας.
Φέρτε μας μυλόπετρες να θριμματίσουμε την τάξη. Φέρτε μας μαύρη μπογιά να πασαλείψουμε τον ανδριάντα του Κολοκοτρώνη.
Εδώ βόμβες Μολότωφ. Ενισχυμένες ασφαλώς για να κάνουν μεγαλύτερο κακό. Ελάτε να δείτε πως πυρπολούν αυτοκίνητα, πως λαμπαδιάζουν περίπτερα, πως καίνε την ελληνική σημαία.
Εδώ Πολυτεχνείο, 17 Νοέμβρη 2016. Εδώ η μανία καταστροφής ξαναβρήκε την ευκολία της.
Εδώ Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973. Εδώ η μνήμες ανεξίτηλες. Εδώ αντρειοσύνη και λεβεντιά.
Εδώ Πολυτεχνείο. Στάση των τρόλεϊ. Κάποτε ο λαός κατέλαβε τη στάση και την έκανε ανάσταση. Μια ανάσταση που οδηγούσε στην πολιτειακή αποκατάσταση. Από τότε και μετά καταντάει θλιβερή παράσταση.
Εδώ Πολυτεχνείο. Προσφορά ζωής. Ναός θέλησης και πίστης στην απελευθερωτική προσπάθεια. Σύμβολο ξεσηκωμού. Τώρα εδώ η ανευθυνότητα, η αήθεια, η σαχλαμάρα.
Εδώ Πολυτεχνείο. Περιβόλι ανδρείας και γενναιοψυχίας.
Τώρα εκτελούνται μνήμες, θάβονται αγώνες, εξαφανίζονται κρατικές περιουσίες. Όπως και πολλές ιδιωτικές. Κομματιάζονται οι υπολογιστές, διαλύονται τα εποπτικά μέσα και καταλήγουν στάχτες τα θρανία.
Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ καπνογόνα και αέρια. Εδώ η ζωή χάνει το νόημά της. Εδώ η βλακεία στραγγαλίζει την ιστορία.
Εδώ αγριότητες και βανδαλισμοί. Εδώ επιθετικότητα επιστρατευμένη και προγραμματισμένη.
Έχουν λέει ένα νόημα, ένα συμβολισμό αυτές οι πράξεις. Καταγγέλλουν την Παιδεία που παράγει άνεργους και δυστυχείς. Εδώ καράβια πνίγονται, βαρκούλες αρμενίζουν!
Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ υλικά οικοδομών. Οικοδομών και αποδόμησης. Εδώ υλικά και εργαλεία για την αποδόμηση του χώρου. Του χώρου και της χώρας.
Και μετά τι; Τι θα προκύψει απο τις φωτιές και τις λεηλασίες; Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα!
Εδώ Πολυτεχνείο. Τέσσερες η ώρα το πρωϊ. Η φωτιά έσβησε. Δεν είχε να κάψει τίποτα άλλο.
Στα πλαίσια της αναζήτησης αιτίων, αναπτύχθηκε πάλι ο ίδιος, ο γνωστός διάλογος.
- Φταίνε οι αναρχικοί. Οι κουκουλάδες.
- Γιατί να φταίνε οι αναρχικοί;
- Ποιός ήθελες να φταίει;
- Γιατί να φταίει η αστυνομία; Να φταίει ο εισαγγελέας.
- Γιατί να φταίει ο εισαγγελέας; Να φταίει το Υπουργείο.
- Γιατί να φταίει το Υπουργείο; Να φταίει ο Προμηθέας. Αυτός έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους και αναδεικνύουν μαζί της, τα αισθήματά τους.
- Γιατί να φταίει ο Προμηθέας; Να φταίει ο τσακαρικιτσόπουλος, ο δακτυλοκρυμμενόπουλος.
Μα είναι δυνατόν σε περίοδο ειρήνης και δημοκρατίας να παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα;
Παιδιά! Κοντεύω ογδόντα. Σαν άτομο και σαν πολίτης, έχω δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ για την ακατανόητη συμπεριφορά σας.
Σαν γέροντας, έχω υποχρέωση να σας συμβουλέψω. Όλοι αναρωτιούνται ποιοι είστε σεις οι τριακόσιοι που πάτε ενάντια σε όλους τους άλλους. Εσείς αναρωτηθήκατε μήπως έχετε παρασυρθεί; Μήπως είστε όργανα κανενός που κινείται στο σκοτάδι;
Μήπως βαδίζετε στα τυφλά; Μήπως δεν ξέρετε τι κάνετε; Μήπως κάποια στιγμή βρεθείτε στο αδιέξοδο;
Ίσως κάποιος από σας έχει διαβάσει τα βιβλία μου και είδε τα άρθρα μου εναντίον της εξουσίας. Όμως εγώ μόνο την ελέγχω και την σατιρίζω. Δεν ζητώ την κατάργησή της.
Και ξέρετε κάτι; Αν διαλύσουμε το κράτος και γκρεμίσουμε την εξουσία, αυτό που θα έρθει να ρυθμίσει τη ζωή μας, πάλι εξουσία θα είναι. Και εξουσιαστικά θα συμπεριφερθεί.
Και κάτι άλλο ρε παιδιά. Ζούμε σε μια εποχή που η Ελλαδίτσα προσπαθεί να ξεπεράσει την πείνα και την κρίση. Είναι δυνατόν εσείς να σκέφτεσθε πως θα καταστρέψετε;
Θα κλείσω υπενθυμίζοντας την άποψη ενός μικρού μαθητή.
Πολυτεχνείο είναι ένα μέρος, που μπαίνουν κουκουλοφόροι και δεν μπορούν να μπουν αστυνομικοί.
Την έδωσε σαν απάντησε στη δασκάλα του, όταν εκείνη ρώτησε την τάξη «τι ξέρετε για το Πολυτεχνείο».
