ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Εισαγωγικό σημείωμα
Οι Νέοι μας εγκαταλείπουν τη χώρα κατά χιλιάδες και τα στοιχεία είναι ανησυχητικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση η οποία δεν ανανεώνεται και σταδιακά οδηγείται στο τέλμα και στην οπισθοδρόμηση. Η Ελλάδα εκπαιδεύει τα παιδιά της όχι για να γίνουν παραγωγικά με τις καινοτόμες ιδέες τους και την τεχνογνωσία τους για την ίδια αλλά για τις χώρες του εξωτερικού που λόγω των συνθηκών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εκμεταλλευτούν τα ελληνικά μυαλά προς όφελός τους. Η χώρα κάνει μια μεγάλη επένδυση με τη δωρεάν παιδεία και δεν παίρνει τίποτα πίσω. Το brain drain είναι ασταμάτητο αυτή τη στιγμή καθώς δεν υπάρχουν τα κίνητρα και το υπόβαθρο για να παραμείνουν οι νέοι στην Ελλάδα. Ανεπίτρεπτο, δεν υπάρχουν λόγια.. Ας διαβάσουμε προσεκτικά αυτό το κείμενο του Κώστα Μπιλίρη και ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. (Δημήτρης Ζάχος)
ΜΕ ΘΑΜΠΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ του Κώστα Μπιλίρη
Πέρασαν τρεις τουλάχιστον αιώνες, από την περίοδο, που το ελληνόπουλο προσεύχονταν, λέγοντας:
«Φεγγαράκι μου λαμπρό –
φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό – να μαθαίνω
γράμματα, γράμματα σπουδάματα – του θεού τα πράματα».
Η αναγωγή στο θεό, μη μας παραξενεύει. «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου»
συμβουλεύει και ορίζει η Γραφή. Οπότε η γνώση
και η μόρφωση, φάνταζαν προνόμια
ουρανόσταλτα. Ή έστω, θα έπρεπε να έχουν την ευλογία του θεού. Ο χαρακτηρισμός
«του θεού τα πράματα» αποδεικνύει και τοποθετεί τη μόρφωση, αρεστή και στο θεό. Ήρθε κάποια στιγμή και η συνταγή «μάθε παιδί μου γράμματα». Πρόκειται
για λαϊκή έκφραση, που φύτρωσε στα χείλη του
λαού μας, άγνωστον πότε.
Μάθε παιδί μου γράμματα! Ένα σύνθημα που κυοφορήθηκε στη γαστέρα της λαϊκής σοφίας, να δονήσει τη θέληση των νέων. Ένα μήνυμα, που επιλέχθηκε
να συγκινεί και να οπλίζει με δύναμη και εμπιστοσύνη
τους διεκδικητές μιας καλύτερης
μοίρας.
Μάθε παιδί μου γράμματα! Μια παρακίνηση να
δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια ανάβαση προς την επιτυχία. Μια προτροπή να ωθήσει τη νέα γενιά
να αποκολληθεί από τα καλντερίμια των χωριών και να πορευθεί στη λεωφόρο της καριέρας.
Μάθε παιδί μου γράμματα!
Μια ευχή, ίσως και μια παράκληση.
Ένα όραμα των φτωχών ανθρώπων,
οιασδήποτε λαϊκής συνοικίας, οποιασδήποτε φτωχογειτονιάς, να
ξεφύγουν τα παιδιά τους από τη μιζέρια,
που έζησαν οι ίδιοι. Μια φυσική απαίτηση των γονιών για την κοινωνική, επαγγελματική και οικονομική αναβάθμιση των σπλάχνων
τους.
Μάθε παιδί μου γράμματα! Αχ αυτά τα γράμματα!
Ανώγια των γραμματισμένων. Εφόδια άμυνας στον αγώνα της ζωής. Εφόδια ουσιαστικά, ενδεχομένως και εφόδια κυριαρχίας. Μάθε γράμματα
και εν τούτοις νίκα. Και δεν έλλειπαν οι προσευχές, οι γονυκλισίες, τα τάματα στους αγίους, τα χρέη και οι στερήσεις στην οικογένεια,
μέχρι να πάρει ο φοιτητής το χαρτί, όπως συνήθιζαν
άλλοτε να λένε το πτυχίο.
Όμως προϊόντος
του χρόνου, εμφανίζεται η άλλη πραγματικότητα.
Μάθε παιδί μου γράμματα,
να οδηγηθείς και συ στο στρατόπεδο των ανέργων. Μάθε παιδί μου γράμματα, να είσαι μονίμως σε αναζήτηση
μεροκάματου. Μάθε παιδί μου γράμματα να
μείνεις θεονήστικος. Ν’ αποκτήσεις λόγο συμμετοχής σε
διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Μάθε εσύ γράμματα και ας στερηθούν
τα πάντα οι δικοί σου. Μόλις τα μάθεις, θ’ αρχίσεις να στερείσαι
και συ.
Μάθε παιδί μου ξένες γλώσσες να
γνωρίζεις πως λέγεται η ανεργία
στα γαλλικά, τα αγγλικά, τα ιταλικά και τα γερμανικά, για να ζητάς συμπαράσταση από τους λαούς και τα συνδικάτα τής Ευρώπης.
Μάθε παιδί μου ηλεκτρονικούς υπολογιστές, να επικοινωνείς με τόσους
άλλους χασομέρηδες
της υφηλίου.
Πιες παιδί μου τα νάματα της παιδείας και άμα ξεδιψάσεις, εμένα σφύρα μου. Απόκτησε
παιδί μου τη μόρφωση των ελληνικών
διδακτηρίων, για να σου καρφιτσωθεί τα παράσημο
της ακαταλληλότητας προς μελλοντικήν αποκατάστασιν. Λάβε παιδί μου και συ μέρος σε διαγωνισμούς να διαπιστώσεις το πως καταλαμβάνουν τις θέσεις οι έχοντες
γνωστούς μπαρμπάδες στην Κορώνη.
Στην Κορώνη, Μαξίμου, Χαριλάου Τρικούπη, Ρηγίλλης και τελευταία στην Κουμουνδούρου
Μόνη ουσιαστική γνώση, καθίσταται η επίγνωση
του αδιέξοδού σου. Μη νομίσεις παιδί μου πως έχω μάθει να θρηνολογώ. Βλέπω και λέω. Κρίνω και πικραίνομαι. Συνειδητοποιώ και απελπίζομαι. Ο χώρος της επαγγελματικής τακτοποίησης μοιάζει με κοινό αφοδευτήριο. Πας να μπεις και ακούς
«άλλος». Έχεις βεβαίως το δικαίωμα
να με ρωτήσεις:
τώρα που τα έμαθα, τί γίνεται;
