Έναν  άνθρωπο  που όλη του τη ζωή την έζησε γράφοντας. Έγραψε βιβλία, υπέροχα κείμενα, εξέδωσε εφημερίδες και περιοδικά.  Ασχολήθηκε επίσης με το ραδιόφωνο, έπαιξε στο θέατρο στους θιάσους του Δημήτρη Χόρν, Μάνου Κατράκη, Γιάννη Γκιωνάκη, Αλέκου Αλεξανδράκη κ.α.  (έχει τελειώσει τη Δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου), δίδαξε σε Δραματικές σχολές, ανέβασε δικά του θεατρικά έργα με επαγγελματίες θιάσους, γράφει και στίχους τραγουδιών (κυκλοφορούν πάνω από διακόσια τραγούδια με στίχους του).Τα χρονογραφήματά του, όπως μας λέει ο ίδιος, είναι ένας καλός τρόπος επικοινωνίας. Είναι μια επιστολή για πολλούς παραλήπτες.  Λειτουργούν και σαν θεατρικοί μονόλογοι. Επιμένει πάντα στα μικρά κείμενα. Τα μεγάλα είναι για τους χασομέρηδες ή για να μη διαβάζονται μας λέει. Τα κείμενα, τα βιβλία, πρέπει να ξεκουράζουν , δηλώνει και όχι  να σε μπουκώνουν σκοτούρα. Και μας ξεκαθαρίζει: Διαβάζοντας τα κείμενά του, μπορεί να μην εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας. Θα γευτούμε όμως την υπέρμετρη ευχαρίστηση της ανάγνωσης.                                                                                                                                                         Κώστα Μπιλίρη καλώς όρισες στη συντροφιά μας… (Δημήτρης Ζάχος) 

                                  Γράφει ο Κώστας Μπιλίρης

ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΜΕ, Θ’ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΠΕΡΙ ΑΡΧΗΣ. «ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ» θα είναι το θέμα μου και σπεύδω κατ’ αρχάς να υπογραμμίσω πως βασική μου αρχή, είναι να διατυπώνω πολύ πριν απ’ το τέλος τις αρχές μου.  Η αρχή δεν είναι λίγο πράγμα. Αποκαλείται ήμισυ του παντός. Και μιας ο λόγος περί αρχής, ας θυμηθούμε πως «εν αρχή ήν ο λόγος». Ακολουθούν οι λόγοι που επιβάλλουν να είναι στην αρχή.                                      Μάλιστα. «Εν αρχή ήν ο λόγος». Μόνο που έτσι κι αρχίσουν μερικοί να λένε, δεν βρίσκεις τέλος. Και μπορεί βεβαίως ο λόγος να είναι εν αρχή, αλλά κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται στο τέλος.   Αν δυσκολεύεστε λιγάκι να πιάσετε το ύφος μου τι να κάνουμε; Κάθε αρχή και δύσκολη. Έτσι λέμε. Κάθε αρχή και δύσκολη… (Μετά να δεις)!!!  Η αρχή και το τέλος, αποτελούν βασικές προϋποθέσεις της ζωής και της ανθρώπινης κοινωνίας. Για παράδειγμα: Ένα χωριό έχει και αρχή και αρχές. Η αρχή του βρίσκεται στα πρώτα σπίτια και οι αρχές του εδρεύουν κάπου στη μέση. Ο χαρακτήρας μας δεν έχει αρχή, μα επιβάλλεται να έχει τέλος. Η εκδικητική διάθεση έχει αρχή μα δεν έχει τέλος. Η αγάπη σύμφωνα με ένα παλιό τραγουδάκι, είναι της ζωής μας και τέλος και αρχή.   Όποιος δεν έχει αρχή, είναι άναρχος. Όποιος δεν έχει αρχές είναι ανέντιμος.   Όποιος νεοέλληνας πάρει στα χέρια του μια αρχή, χάνει συνήθως τις αρχές του. Ένας αναρχικός δεν θέλει να έχει ούτε αρχή, ούτε αρχές. Μα πότε-πότε αλλάζει γνώμη. Ένας αναρχικός, δεν είναι απαραίτητο να σέβεται τις αρχές του.                   Η αρχή και η αρχηγία είναι έννοιες ταυτόσημες. Αλλά αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η αρχηγία είναι το όνειρο όλων.  Όποιος έχει στα χέρια του την αρχή, άρχει. Όσοι άρχουν, είναι αρχηγοί.   Από τους αρχηγούς άλλοι άρχουν και άλλοι υπ’ άρχουν. Πολλοί αρχηγοί είναι για το αρχείο. Μάλιστα, για το αρχείο. Ώστε να δώσουμε έτσι μ’ αυτούς ένα τέλος μια ώρα αρχύτερα.  Αν θα μπορέσουμε βεβαίως να το δώσουμε, πολύ αμφιβάλλω. Η απόσυρση των παλαιών κυβερνητικών μοντέλων καθυστερεί.  Ανοίξαμε συζήτηση επί της αρχής και δεν αρνούμαι πως είμαι λιγάκι μπερδεμένος. Όμως θα προχωρήσουμε , αρχής γενομένης από τη γνωστή βασική αρχή «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Πράγμα που θα διερευνήσουμε.                                                                          Η αρχή λοιπόν είναι το ήμισυ του παντός. Όμως τι είναι το άλλο ήμισυ;  Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Και από κακή αρχή, κακό τέλος.  Το λέμε κι αλλιώς. Όποιος κακά ξημέρωσε, κακά και θα νυχτώσει.  Ασφαλώς το προτιμούμε στο αντίθετο. Όποιος καλά κοιμήθηκε, καλά και θα νυχτώσει. (με τόσα που γίνονται, πώς να κοιμηθείς καλά);  Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός γι’ αυτό και η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Συνήθως η καλή μέρα φαίνεται από την προηγούμενη.  Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, εφόσον συνεχίσεις μέχρι τέλος. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και μούρθε  να ρωτήσω. Με δυο αρχές δημιουργούμε το παν;   Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Το λέμε και διαφορετικά. Τα στερνά νικούν τα πρώτα.                 Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αν αρχίσω με κορδόνια, θ’ αγοράσω και παπούτσια; Πάντως μερικοί αρχίζουν μ’ ένα δίπλωμα οδήγησης για ν’ αποκτήσουν κάποτε ένα αυτοκίνητο. Μπορεί να φτάσουν ως τις ρόδες.   Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός . Όμως η δεύτερη σκέψη θεωρείται πιο ώριμη. Γι’ αυτό «κάθε αρχή στην ώρα της και κάθε τέλος στη σειρά του».  Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Άραγε το παν είναι μόνο διπλάσιο  της αρχής; Θα το ρωτήσω κι αλλιώς. Το υπόλοιπο ήμισυ θα μπορούσε να είναι μια αρχή ακόμα;   Όπως βλέπεται οι ενστάσεις μου περί αρχής δεν έχουν τέλος. Διότι: η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων  κρίνεται». Όποιος βάλει πρώτος γκολ, δεν σημαίνει πως θα πάρει και τη νίκη. Ούτε άμα δώσεις την πρώτη γροθιά, θα βγεις στο τέλος κερδισμένος.                                                                      Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά θα γελάσει καλύτερα όποιος γελάσει τελευταίος. Και χωρίς να του καθαρίζουν αυγά. Συνήθως γελάει καλύτερα, όποιος γαργαλιέται περισσότερο.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά κάνε σεξ χωρίς φινάλε…