H Πέμυ Γκανά μας προσκαλεί να γιορτάσουμε τη "γέννηση" του πρώτου της πνευματικού παιδιού
Στο Καλντερίμι (Νο 176 gr post)ο καταξιωμένος
Συγγραφέας @ Δημοσιογράφος Ν. Σακελλαρόπουλος έγραψε:
@ Ήρθε η ώρα της Γκανά!
Ήρθε η ώρα της Γκανά!
Ήρθε η ώρα της Γκανά!
Από την ερχόμενη Πέμπτη το απόγευμα ο «Kairlov», το
συναρπαστικό πρώτο της μυθιστόρημα, θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία.
Σας διαβεβαιώνω ότι θα διαβάζετε και δεν θα θέλετε να τελειώσετε το βιβλίο.
Ψάξτε το, πάρτε του, διαβάστε το τώρα ή κρατήστε το για τις καλοκαιρινές
σας διακοπές.
Και η Πέμυ Γκανά μας έστειλε πρόσκληση
Εμείς απ' "τα αφιερώματα" στέλνουμε την αγάπη μας, την ευχαριστούμε για ότι μας έχει δώσει μέχρι τώρα και ευχόμαστε το νέο πόνημά της να είναι καλοτάξιδο.
Ο Διευθυντής μας κ. Δημήτρης Ζάχος γράφει για την Πέμυ Γκανά και το βιβλίο της :
"Η Πέμυ Γκανά γράφει με αγάπη και ανθρωπιά, με
συναίσθημα βαθύ
κι αγγίζει τις ψυχές μέχρι το μεδούλι.
Μια πένα χρυσή, που ανιχνεύει την αύρα της κάθε ύπαρξης..
Μια πένα χρυσή, που ανιχνεύει την αύρα της κάθε ύπαρξης..
Το ένα πόδι της στο ρομαντικό παρελθόν του
χθες και το άλλο γερά να πατάει στη γη της γυάλινης εποχής του σήμερα βλέποντας
όμως και το δυσκολοπάτητο πλαστικό μέλλον του αύριο .
Με το νεογέννητο πνευματικό παιδί της μας
μεταφέρει στη χιονισμένη Λευκορωσία. Εκεί λαλούν τα χρόνια και φλυαρεί το
παρελθόν!!!
Αρχίζει να σκάβει βαθιά και με καλό αναπνευστήρα βυθίζεται σε θάλασσες
του παρελθόντος, πέρα απ τη γενιά της. Και ιδού: Τσάροι και δούκισσες, ουλάνοι και υπασπιστές, αφήνουν
τα βήματά τους στη χιονισμένη αυλή του Kairlov και η ιστορία μας γνωρίζει
εποχές όπου η χλιδή βαδίζει δίπλα- δίπλα με την απόγνωση, ο πλούτος
εναλλάσσεται με την απόλυτη εξαθλίωση και η αγάπη συμπορεύεται με τον πόνο,
δημιουργώντας φιγούρες τραγικές μέσα στη μεγαλειότητά τους.
Ήρθε η ώρα της ΠΕΜΥΣ ΓΚΑΝΑ!!!
Πήρε το «μονοπάτι» μες το δάσος, με τα
πολλά ρυάκια, βλέπει το πράσινο των λουλουδιών, βλέπει τους ανθρώπους με τις
χαρές τους , με τους καημούς και τα ζόρια τους και κρατά μέσα στη χούφτα της
όλη τη θέληση που το νόημα της είναι να δίνει, για να γίνει ο κόσμος
ωραιότερος, καλύτερος. Και η ψυχή της γεμίζει μ’ αγαλλίαση, γεμίζει με τη χαρά
της προσφοράς"
Δημήτρης Ζάχος
|
Στο οπισθόφυλλο Του βιβλίου της διαβάζουμε:
«Μην πιστεύεις αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου. Μ΄ ακούς;
Ποτέ.
Κοίτα πέρα μακριά στον λόφο εκεί στην επαρχία του Γόμελ, τον βλέπεις τον Κάιρλοφ; τον πύργο των Κορλόφσκι; Όχι; Περίεργο...Είναι πάντα εκεί. Κοίτα καλύτερα, ξεπροβάλει τώρα μέσα από την πυκνή καταχνιά η ανατολική πλευρά του. Η ομίχλη τον κρύβει ξανά. Και ο Κάιρλοφ -ίδια μήτρα που δεν ξερνά τα παιδιά της- φυλά μυστικά, ανομολόγητα, που σπέρνουν θάνατο. Ένας δεσμός σφιχτός, μια με πνίγει, μια με σώζει, προστασία και θηλιά αντάμα. Το αέναο παιχνίδι του θύτη και του θύματος. Το χωνευτήρι του θανάτου και η λήθη -αυτός ο δαίμονας-δεν με τρομάζουν πια γιατί ξέρω πως με ακούς εσύ και η ζωή μου δεν ξεχαστεί μια-δυο γενιές μετά. Όχι, όχι καλύτερα ούτε εμένα να ακούς. Μισότρελη γρια είμαι. Αφουγκράσου μόνο το μουρμουρητό του ανέμου, μιλά για τον γιό μου τον Φιοντόρ, μιλά και για μένα, μιλά για μια στρατιά ανθρώπων που μαχόμαστε να σώσουμε τις ζωές μας και να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Πορεύσου με την διαίσθηση σου και θυμήσου, την αλήθεια δεν την βλέπει πάντα το φως του ήλιου. Και στο λέω εγώ η Αναστασία Ιβάνοβνα Κορλόφσκι που καταδικασμένη ζω εν κρυπτώ στα σπλάχνα του κακορίζικου Κάιρλοφ...» |