"Η νύχτα του Βασιλιά"
(Επιτέλους μετά από μεγάλη αποχή Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗΣ ξανά κοντά μας. Ο Ιωάννης αρχίζει να βλέπει την αποδοχή του αναγνωστικού κοινού μετά την μεγάλη αποχή από κάθε έντυπο. "Ξαφνικά με αγάπησαν πολύ -φέρεται να δήλωσε- με ζητούν διαρκώς για κείμενα για συνεντεύξεις. Είσαι Θεός, μοναδικός, Βασιλιάς μου γράφουν ενώ πριν λίγο καιρό με έλεγαν Λαϊκό -τιμή μου- δεύτερο, ψευτοεπαναστάτη, γυναικά. Εγώ όμως είμαι ο ΙΩΑΝΝΗΣ άνδρας απλός ποτέ κακός με νοοτροπία εξωτερικού. Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με τα εδώ καγκιοζελίκια, τα κοσμικά, τους celebrities και δεν επιθυμώ να γίνουμε θέμα στα περιοδικά για την ζωή μου.
Αγαπητοί αναγνώστες απολαύστε το παρακάτω κείμενο του ΙΩΑΝΝΗ και στείλτε του την αγάπη σας)
Δημήτρης Ζάχος
- πατέρα, το βασίλειο μας καταρρέει... τα έσοδα είναι μηδαμινά και πρέπει να βρεθεί μια άμεση λύση... θα γίνει έκτακτο συμβούλιο και μάλιστα απόψε κεκλισμένων των θυρών... θα γίνει ψηφοφορία από τους συμβούλους για το ποιος θα κυβερνήσει το κάστρο για να καλύψουμε τις αδυναμίες... γέρασες πατέρα και είναι καιρός να αποσυρθείς... είναι η σειρά μου να αναλάβω το κάστρο μας και έχω τον τρόπο μου να ...
- το κάστρο μας είπες; Μα τι λες γιέ μου; Μάλλον το κάστρο μου ήθελες να πεις... είμαι ακόμα ο βασιλιάς και οι υπήκοοι μου είναι ευχαριστημένοι... το έχω διαπιστώσει όταν τους πλησιάζω τα βράδια στα καπηλειά πίνοντας μαζί τους κρασί, κερνώντας τους σαν ένας πλούσιος άγνωστος περαστικός στα ταβερνεία τους... να σκεφτείς πως με την αμφίεση μου δεν έχει καταλάβει κανένας πως είμαι ο βασιλιάς τους και όμως πίνουν όλοι μαζί μου στην υγειά μου... λένε πως έχω μια αρχοντιά και κάποιο χάρισμα σαν τον βασιλιά τους και αν πέθαινε ποτέ αυτός, ευχαρίστως θα εξέλεξαν εμένα για την ταπεινοφροσύνη και την καλή μου την καρδιά... ελέγχω ακόμα το βασίλειο μου... μας λείπει τίποτα; Όχι... περνάμε όλοι μας πολύ όμορφα... αυτοί περνάνε φτωχά αλλά αισθάνονται σαν βασιλιάδες, και εμείς περνάμε σαν βασιλιάδες με φτωχές απαιτήσεις... τι πάει τόσο στραβά γιέ μου; Ποιος θέλει να χαλάσει τις ισορροπίες μας;...
- θα το μάθεις πατέρα πολύ σύντομα... ετοιμάσου... το συμβούλιο θα αποφασίσει... απόψε είναι η νύχτα των μεγάλων αποφάσεων και επιλογής του θρόνου…
- μάλλον θα είναι η «νύχτα του βασιλιά» απόψε... το ήξερα πως θα ερχόταν κάποια στιγμή… δύσκολη αυτή η νύχτα και δεν θα ήθελα ποτέ να την ζήσω μα πρέπει… ετοιμάζομαι παλληκάρι μου... θέλω να με σημαδέψετε σωστά... ένα χτύπημα είναι όλα... με κοιτάς παραξενεμένος από τα λόγια μου;... λόγια μέσα από ένστικτα ενός πατέρα είναι παλληκάρι μου... να ξέρεις πως η απληστία σπέρνει μίσος και η δικαιοσύνη προμηνύει θάνατο... παλληκάρι μου μπορώ να σε φιλήσω;... πες το σαν... άστο, ξέχασε το... σε λίγο θα είμαι έτοιμος για το συμβούλιο... να ξέρεις πως μισώ τα πισώπλατα χτυπήματα γιατί ξέρω να αμύνομαι αντρίκια... «η νύχτα του βασιλιά» μας περιμένει….
Το συμβούλιο ξεκίνησε, ο βασιλιάς κάθισε στον θρόνο του, δεν φορούσε στέμμα αλλά το κρατούσε στο χέρι του και το εναπόθεσε στα πόδια του... κοίταζε τους συμβούλους του και το γιό του... κατηγορίες, κατηγορίες, κατηγορίες… περίμενε τις αποφάσεις τους μέσα από τα κίνητρα των λαθών του σαν βασιλιάς γιατί δεν τους επέφερε τα αναμενόμενα κέρδη και το κάστρο δεν είχε την ίδια δύναμη κύρους όπως κάποτε... όμως αυτά τα κέρδη θα ήταν η σκλαβιά για τους υπηκόους του και αυτός τους ήθελε λέφτερους... «αν είσαι λέφτερος, νοιώθεις σαν βασιλιάς και αν είσαι βασιλιάς δεν θα είσαι ποτέ λεύτερος» ήταν η φιλοσοφία του... Πόσο υπήρξε λεύτερος κατά βάθος;... οι κουρτίνες πίσω από τον θρόνο του δέσποζαν αλλά δεν έδωσε καμία σημασία... το συμβούλιο τον κατηγορούσε σε πολλά πράγματα, όλοι έλεγαν πως υπήρξε κακός οικονομικός διαχειριστής και πως το βασίλειο κατέρρεε... όλα ήταν εναντίον του και ζητούσαν την αποχώρηση του καταδικάζοντας τον ερήμην για τις πράξεις του... ο βασιλιάς τους άκουσε και μετά κοίταξε τις κουρτίνες... η σειρά του να απολογηθεί...
- σύμβουλοι χαίρομαι που με κατηγορείτε και με σπιλώνετε, όμως σκεφτείτε τι πράξατε και τι έπραξα... σας εμπιστεύτηκα, σας χάρισα το δικαίωμα των αποφάσεων και μου χαρίσατε την απληστία σας... εγώ έφτιαξα αυτό το κάστρο!!! Eγώ σας έκανα να ζείτε στην ευμάρεια! Eγώ σας έμαθα να ζείτε πλουσιοπάροχα αχάριστοι!... υπάρχει όμως και η απληστία... βάλατε λόγια στο γιό μου, τον επιρρεάσατε και θέλετε να κερδίσετε τα πάντα μέσα από τη νεανική αθωότητα του... αχάριστοι... κάντε την κίνηση των δακτύλων... δείξτε με σαν ένοχο! … καταδικάστε με! Περιμένω το πισώπλατο χτύπημα πίσω από τις κουρτίνες... το ίδιο σύστημα δεν έκαναν και οι προγενέστεροι σας; Αλήθεια, που είναι ο γιος μου; Γιατί δεν είναι εδώ μαζί μας; Που πήγε; Θα σας πω κάτι… Ακριβώς από πάνω μας υπάρχει ένας τεράστιος πίνακας που δείχνει ένα χωριό με τους υπηκόους μου … έχει να σας υποδείξει κάτι αυτή η ζωγραφιά; Μάλλον όχι …ονόμασα αυτόν τον πίνακα «δικαιοσύνη» και μέσα από αυτόν τηρώ τους νόμους…αυτός θα μας κρίνει απόψε…
οι σύμβουλοι τον κοίταξαν ειρωνικά σε όσα έλεγε για αυτόν τον άψυχο πίνακα με τις καρικατούρες των χωρικών... τα είχε εντελώς χαμενα ο βασιλιάς τους… άκου πίνακας της δικαιοσύνης… σιώπησαν όλοι περιμένοντας μια σωστή απάντηση από τα χείλη του, όμως ο βασιλιάς σηκώθηκε από τον θρόνο του αποφασισμένος... πλησίασε ένα φρουρό, τον κοίταξε αυστηρά στα μάτια και έβγαλε το ξίφος από την θήκη του στρατιώτη... ο στρατιώτης ακίνητος κοίταξε στα μάτια τον βασιλιά και του ψιθύρισε...
- βασιλιά μου, υπήρξα πάντα πιστός σε σένα... είναι η δική σου νύχτα…
Ο βασιλιάς του χαμογέλασε, κράτησε ο σπαθί σφιχτά στην παλάμη του και του ψιθύρισε με τη σειρά του...
- ετοιμάσου... θα δουν πολλά τα μάτια σου απόψε... πρέπει να δοθεί δικαιοσύνη... είναι πολύ δύσκολη αυτή «η νύχτα του βασιλιά»…
Με σταθερές κινήσεις κατευθύνθηκε προς τις κουρτίνες πίσω από τον θρόνο του... κοίταξε τους συμβούλους του και με αυστηρό ύφος τους είπε...
- ο βασιλιάς πρέπει να έχει συναισθήματα; Δεν πρέπει... ο βασιλιάς πρέπει να είναι λέφτερος; Δεν πρέπει... ο βασιλιάς πρέπει να είναι άβουλος; Δεν πρέπει... ο βασιλιάς πρέπει να σκοτώσει τον σπόρο της απληστίας; Πρέπει... ένας βασιλιάς αν σκοτώσει μέρος από τη ζωή του πρέπει να πονάει; Δεν πρέπει... παραστάσεις είναι όλα πίσω από κουρτίνες... πρέπει να... γαμώτο... όμως ένας βασιλιάς πρέπει να ξέρει να πολεμάει... βγες έξω γιε μου... θέλω να με χτυπήσεις εσύ πρώτος... βγες έξω!
Η κουρτίνα άνοιξε και ο γιος του έκανε την εμφάνιση του μαζί με δέκα στρατιώτες... ο βασιλιάς δεν εξεπλάγη και με απόλυτη σιγουριά του είπε…
- μπα; Eσύ με τόσα νιάτα και δύναμη έχεις δέκα πάνοπλους στρατιώτες δίπλα σου; Φοβάσαι να τα βάλεις μόνος σου μαζί μου; Λες να σε φοβάμαι αχάριστε σπόρε της ζωής μου; Η μητέρα σου πιστεύεις πως θα σε καμαρώνει εκεί που είναι; Πέθανε όταν ήσουν οκτώ χρόνων... σε λάτρεψε τόσο πολύ όσο και εγώ... δεν ήταν από βασιλικό αίμα αλλά υπήρξε ανθρώπινη και απλή υπήκοος... την αγάπησα για την απλότητα της και την έκανα βασίλισσα... αλλά πόσο μπορεί να κρατήσει το όνειρο; Ο θεός την πήρε μαζί της μα εγώ σε ανάθρεψα όσο πιο καλά μπορούσα... σε έμαθα τις αξίες της ζωής μέσα από τη μόρφωση και την βιωματική πραγματικότητα, αλλά οι σύμβουλοι μου σε μύησαν στην αχαριστία και την απληστία... απόψε είναι η νύχτα μου... είναι «η νύχτα του βασιλιά»... απόψε θα μάθεις τι σημαίνει δικαιοσύνη... ένας βασιλιάς πρέπει να είναι δίκαιος και αμερόληπτος... ο βασιλιάς πρέπει να σπέρνει και να θερίζει χωρίς συναισθηματισμούς και στην ανάγκη να σκοτώσει ο ίδιος αυτό που θέλει να τον σκοτώσει... θες την βασιλεία μου; Θα την αποχτήσεις αλλά με την αξία σου ή με το σπαθί σου... σήκωσε το ξίφος σου να αναμετρηθούμε... είναι «η νύχτα του βασιλιά» απόψε... δεν υπήρξαν ποτέ δύο βασιλιάδες στο ίδιο βασίλειο... περιμένω την κίνηση σου... μια στρατηγική είναι όλα πρίγκιπα…παίζουμε στην ίδια σκακιέρα… έκανα την πρώτη κίνηση… δική σου η επόμενη…
Ο γιός κοίταξε τον πατέρα του ψυχρά με βλέμμα απληστίας για την κατάκτηση του θρόνου και έβγαλε το σπαθί από την θήκη του... έκανε ένα βήμα μπροστά, το σήκωσε και ετοιμάστηκε να τον χτυπήσει... ο βασιλιάς με μια κίνηση του σπαθιού του, κόβει τον καρπό από το χέρι του γιού του... αυτός μένει εμβρόντητος από την ευελιξία και την απρόσμενη κίνηση του πατέρα του βάζοντας τις φωνές από τον πόνο κοιτώντας την παλάμη του κάτω στο πάτωμα... Οι στρατιώτες ορμούν πάνω του αλλά όλοι πέφτουν νεκροί από απανωτά βέλη που δέχονται από ψηλά... οι σύμβουλοι έντρομοι κοιτάζουν το πάνω μέρος της σάλας του συμβουλίου και περίπου είκοσι τοξοβόλοι από το πουθενά είχαν κάνει την εμφάνιση τους... ήταν φιγούρες από τον πίνακα που ζωντάνεψαν παίρνοντας θέση και αποφάσεις δικαιοσύνης, κάτι σαν φαντάσματα που ζωντάνεψαν... δεν ήταν ντυμένοι με στολή, αλλά απλοί ρακένδυτοι χωρικοί... χαμήλωσαν τα τόξα τους, έκαναν ένα βήμα πίσω και πήραν την ίδια στάση που συμπλήρωνε τον πίνακα με τις φιγούρες τους... κοίταζαν ξανά στο πουθενά λες και δεν συνέβη τίποτα... απλά κοίταζαν... ο πίνακας πάντα στη θέση του δέσποζε πάνω από τα κεφάλια όλων παραμένοντας άψυχος… ο βασιλιάς κοίταξε τους συμβούλους του και τον αιμόφυρτο γιό του... τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν ψυχρά και έδειχνε αποφασισμένος για όλα... έφτασε κοντά τους κρατώντας με δύναμη το σπαθί και τους είπε...
-Απόψε είναι «η νύχτα του βασιλιά»... ξέρω να μεταμορφώνομαι από βασιλιάς σε κτήνος και από κτήνος σε βασιλιά... σας χάρισα τα πάντα, σας εμπιστεύτηκα και με εκμεταλλευτήκατε... η νύχτα είναι δική μου και την θέλω όλη δική μου... παίζουμε μέχρις εσχάτων απόψε…
Πλησίασε στον θρόνο του, σήκωσε το στέμμα του και το εναπόθεσε στα πόδια του γιού του λέγοντας του...
- φόρεσε το στέμμα γιέ μου... αν είσαι ικανός να το φορέσεις τότε το βασίλειο είναι δικό σου... όμως είναι βαρύ και θέλει δύο χέρια για να το σηκώσεις και να το φορέσεις πάνω σου... δικό σου το στέμμα...
Ο γιός έντρομος κοίταξε το στέμμα μα δεν το έβαζε κάτω... γονατιστός προσπάθησε με το ένα του χέρι να το σηκώσει αλλά δεν τα κατάφερνε... προσπαθούσε με πείσμα αλλά μάταια... στο τέλος ξέσπασε σε λυγμούς κλωτσώντας με δύναμη το στέμμα... βαρύ το φορτίο... ο πατέρας του απλά του είπε με φωνή χωρίς συναίσθημα...
- είδες πόσο δύσκολη είναι η βασιλεία άπληστε;... ο λαός αποφασίζει για την τύχη σου απόψε γιέ μου... ότι ονειρεύτηκες μεταμορφώθηκε σε εφιάλτη... θα ήθελα να σε αποτελειώσω εγώ ο ίδιος αλλά ο λαός μου θα αποφασίσει για σένα και τους συμβούλους μου... άλλωστε δεν αποφάσιζα εγώ, αλλά ο ίδιος ο λαός μου όταν βρισκόμουν μαζί τους σαν άγνωστος περαστικό ξένος μαζί τους γιατί τους θέλω όλους ευτυχισμένους... η «νύχτα του βασιλιά» διψάει για «δικαιοσύνη»...
Ο γιός έντρομος κοίταξε ψηλά και είδε τους χωρικούς με τα βέλη τους να τον σημαδεύουν... απανωτά βέλη τον κάρφωναν και τον ξέσκιζαν ώσπου έπεσε νεκρός... οι σύμβουλοι έντρομοι άρχισαν να τρέχουν προς την μεγάλη πόρτα για να ξεφύγουν αλλά μια δεύτερη βροχή από βέλη τους αποδεκάτιζε... η σάλα γέμισε πτώματα και αίμα παντού... ο φρουρός της πόρτας στεκόταν πάντα σιωπηλός και ακίνητος σε όσα έβλεπε... οι τοξότες και πάλι φορέθηκαν στο τοπίο του πίκακα της δικαιοσύνης... ο βασιλιάς περπάτησε προς το κουφάρι του γιού του, έσκυψε, και με τα δυό του χέρια έπιασε το στέμμα και το φόρεσε... πλησίασε τον φρουρό και του παρέδωσε το ξίφος... αυτός ακίνητος, αγέρωχος και πάντα πιστός στο καθήκον του... έμεινε μόνος του και κάθισε στο θρόνο του... κοίταζε γύρω του τα απομεινάρια, σηκώθηκε και περπάτησε προς τη βεράντα... αισθανόταν πολύ αποπνικτικά σε αυτή τη σάλα της δικαιοσύνης... ένα δροσερό αεράκι τον έκανε να παίρνει βαθιές ανάσες ανακούφισης... κοίταξε τα αστέρια και το ολόγιομο φεγγάρι, σήκωσε τα χέρια του ψηλά προς τον ουρανό και φώναξε...
- είναι πολύ δύσκολο να είναι κάποιος δίκαιος βασιλιάς! Έχει συναισθήματα αλλά δεν πρέπει να το δείχνει... πονάω που έχασα το γιό μου αλλά δεν πρέπει να το δείχνω... κλαίω μέσα μου, όμως δεν θα δει κανένας το δάκρυ μου... υποφέρω πολύ μα πρέπει να είμαι ο βασιλιάς... ευχή και κατάρα είναι όλα... ζεις για να υποφέρεις, ζεις γιατί σε επέλεξαν και αυτό είναι το τίμημα μου... ο λαός μου έσπειρε τη δικαιοσύνη γιατί αυτό τον σπόρο τους χάρισα μέσα από τα συναισθήματα μου... απόψε ήταν μια αλλιώτικη νύχτα, η πιο δύσκολη νύχτα της ζωής μου... όμως εαυτέ μου προχωράμε... κοιμήσου λαέ μου… δεν θα ήθελα ποτέ να μάθεις πόσο δύσκολη ήταν αυτή η αλλιώτικη η «νύχτα του βασιλιά» σας … κοιμήσου εαυτέ μου… κοιμήσου με το ζόρι βασιλιά μου…