ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ: Γράφει ο Βαρθολομαίος Παπαδαντωνάκης

"Ο Αρπιστής" (ακριλικό 2012 του ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΝΤΩΝΑΚΗ)

«ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ»

  Ζούμε σε μια εποχή  που ο πολιτισμός αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα. Και δεν εννοώ τις τέχνες,  μουσική, θέατρα κ.λπ. αλλά τον τρόπο σκέψης, τη νοοτροπία, τις ηθικές αξίες, τις αρχές. Παρακολουθούμε με θλίψη την Ευρώπη ν’ απαρνιέται τον εαυτό της. Βάζει τέλος στις αξίες και πολιτισμικές αρχές που τη διαχωρίζουν από απολίτιστους, αμόρφωτους και θεότρελους φανατικούς που χρόνια τώρα έχουν προκαλέσει τόσες συμφορές.                                                                           

Αναρωτιέμαι  αν φτάνει η ώρα που η Ευρώπη, η Δύση, εμείς θα χάσουμε την ψυχή μας. Και θα συμβεί αυτό αν πάψουμε να είμαστε προσηλωμένοι στην Ελευθερία, τη Δημοκρατία, στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των θεμελιωδών ελευθεριών.

Τα «αφιερώματα» παρουσιάζουν με ξεχωριστή χαρά και υπηρηφάνεια ένα εξαιρετικό κείμενο του Βαρθολομαίου Παπαδαντωνάκη, που γράφτηκε πριν πολλά χρόνια μα είναι τόσο επίκαιρο

Δημήτρης Ζάχος

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ                                     

 Γράφει ο Βαρθολομαίος Παπαδαντωνάκης*

Αναρωτηθήκατε πώς αρχίζει ένα παραμύθι; Πώς ξεκινά μια ιστορία που διηγείται «πράματα και θάματα», για ανθρώπους καλούς και κακούς, για πράξεις ευγενικές και πράξεις ποταπές; Σας απαντώ: Με ένα όραμα. Κάποιος έφτιαξε με το νου του μια ζωγραφιά που αναπτύσσεται και εξελίσσεται στο χρόνο με εικόνες δράσης, με πράξεις ηρωισμού αλλά και φθόνου, ευγενικά αισθήματα αλλά και κακίας. Είναι καλά παραμύθια, είναι και κακά. Σημασία έχει από πού πηγάζει αυτό το όραμα. Συνήθως αυτό ξεκινά από την καρδιά, και αν εκεί υπάρχει καλοσύνη και αγάπη η εξέλιξη είναι όμορφη. Αν όμως η καρδιά έχει ταπεινές φιλοδοξίες τότε το αποτέλεσμα θα είναι ευτελές.

Γιατί σας τα λέω αυτά; Για να σας πω ένα παραμύθι. Ήταν λοιπόν

μια φορά και έναν καιρό ένα ζευγάρι, άντρας και γυναίκα και είχαν και ένα μικρό κοριτσάκι. Στην καρδιά λοιπόν αυτού του ζευγαριού που η Χάρη του Θεού το είχε επισκεφθεί και ευλογήσει γεννήθηκε ένα όραμα. Είδαν με τα μάτια της ψυχής τόσους πολλούς ανθρώπους να ζουν μόνοι, δυστυχισμένοι και στερημένοι από τα υλικά αγαθά που άλλοι ήσαν πιο τυχεροί και τα απολάμβαναν. Οι πιο πολλοί ήσαν από άλλες μακρινές χώρες που ξενιτεύτηκαν για να ζήσουν. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό, δεν γνώριζαν το Θεό και τη Χάρη Του. Δεν έπαιρναν φως και δύναμη από Αυτόν ούτε τους ζέσταινε την καρδιά με την ελπίδα. Το μεγάλο αγαθό της αγάπης ήταν άγνωστο σ’ αυτούς.

Αυτούς είδαν στο όραμά τους, και εδώ μπαίνει τώρα και η φωτιά. Όλοι

μας ξέρουμε από τις πρόσφατες εμπειρίες πώς αρχίζει μια φωτιά. Από μια μικρή φλογίτσα ξεκινούν όλα. Ένα τσιγάρο, ένα σπίρτο αναμμένο είναι η αρχή μιας πυρκαγιάς. Το μικρό γίνεται μεγάλο, το ασήμαντο γίνεται τραγικό. Και στην καρδιά του ζευγαριού στο παραμύθι μας άναψε μια φλογίτσα, μια φλογίτσα αγάπης και πόνου για τις μοναχικές ψυχές. Το όραμά τους ξεπέρασε τα όρια της μικρής χριστιανικής κοινωνίας που ζούσαν και το είδαν σαν κάλεσμα από το Θεό να κινηθούν. Και αντί να μείνουν στην ευδαιμονική τους ζωή ξεκίνησαν την αποστολή τους. Θυμάστε τον απόστολο Παύλο, του μίλησε ο Θεός και εκείνος τί έκανε; Δε συνέχισε τη ζωή του όπως πριν αλλά υπάκουσε στο κάλεσμα. Σκεφθήκατε ποτέ πού θα είχε μείνει ο κόσμος αν δεν άλλαζε εκείνη τη στιγμή την πορεία του και δεν ορμούσε με όλο του τον ζήλο να μεταφέρει στον κόσμο το μήνυμα της σωτηρίας και της αγάπης; Η φωτιά δύο πράγματα δίνει; Φως και Ζεστασιά. Στο ζευγάρι μας η φλογίτσα έγινε φωτιά και έδωσε και από τα δύο. Με πίστη και υπακοή ξεκίνησαν από την Αυστρία και ήρθαν στην Ελλάδα που ήξεραν πως μεγάλος αριθμός άτυχων ανθρώπων συνέρρεε εκεί και έμεναν αβοήθητοι. Ήταν το 1991.

Το όραμα ήταν πολύ ευρύ. Φαινόταν μεγαλύτερο από τις δυνάμεις τους αλλά η πίστη και η επιμονή τους βοήθησε.

Λέγεται πολύ σωστά πως όταν ο άνθρωπος κάνει ένα βήμα ο Θεός κάνει δύο. Ο μεγάλος μοχλός  που κινεί βουνά είναι η προσευχή αλλά και τα αιτήματα πολλά. Από πού να αρχίσει κανείς, σε ποιους να απευθυνθεί για βοήθεια και συνεργασία; Έγιναν πολλές επαφές με χριστιανούς στην Ελλάδα και δοκιμάστηκαν αρκετές συνεργασίες. Ήσαν χρήσιμες αλλά δεν μπορούσαν να καλύψουν όλα τα θέματα που υπήρχαν. Οι δύο άξονες ήσαν ο ευαγγελισμός  και η υλική βοήθεια καθώς και πρακτικές ανάγκες διαβίωσης. Μεγάλο πρόβλημα ήταν η νομική «υπόσταση» στην Ελλάδα που θα βοηθούσε όχι μόνο στην αναγνώριση αλλά και στη λειτουργία της οργάνωσης. Τελικά, ύστερα από διάφορες μορφές που πήρε το έργο και με χριστιανούς που το στήριξαν προχωρήσαμε σε μια καλύτερη οργάνωση. Ο απώτερος σκοπός μας ήταν να αναπτυχθεί η οργάνωση με στελέχωση από πιστούς ανθρώπους που να μοιράζονται τον ίδιο οραματισμό με εμάς. Με τη βοήθεια του Θεού κατορθώθηκε να μορφωθεί μια ελληνική οργάνωση που πήρε το όνομα «ΧΕΡΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ». Ένα συμβούλιο ήταν απαραίτητο για να λειτουργήσει σε βάση συλλογικής εργασίας, πράγμα που έγινε. Έπρεπε επίσης να αποφευχθεί η προσωπική προβολή ατόμων. Ήταν όμως φυσικό να ξεχωρίσουν κάποιοι που πήραν το βάρος των ποικίλων ευθυνών, της διεύθυνσης και της λειτουργίας.Έτσι πήρε το έργο τον δρόμο του αλλά πάντοτε είναι ανοιχτό σε νέες ιδέες και νέους οραματισμούς.

Ο Θεός είναι μεγάλος και εμείς  μπορούμε να Του ζητάμε μεγάλα. Είμαστε ευγνώμονες στη χάρη Του καθώς βλέπουμε μέρα με τη μέρα το έργο να μεγαλώνει και να πλαταίνει. Αλλοεθνείς, πρόσφυγες, άνθρωποι που «στον ήλιο δεν είχαν μοίρα» βρίσκουν συμπόνια, ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι. Τα λόγια πώς να πιάσουν τόπο αν δεν συνοδεύονται με έργα.

 Η καρδιά μας συγκινείται καθώς βλέπουμε τους καρπούς της αγάπης. Εκτός από τις ανάγκες τους πολλοί βρίσκουν το Χριστό Σωτήρα τους. Ιδιαίτερα οι Μουσουλμάνοι, από τους πιο σκληρούς, πληθαίνουν. Δημιουργούνται ακόμη και εθνικές αμιγείς εθνικές ομάδες σε μορφή αδελφότητας σαν αυτή των Περσών. Δεν είναι το φαγητό ή το ρούχο που παίρνουν από εμάς, είναι η αγάπη, η ανθρώπινη ζεστασιά που μέχρι τώρα δεν είχαν. Ξεπερνιούνται όμως και αυτά καθώς φτάνουμε και σε πνευματική και διανοητική βοήθεια. Στην πατρίδα τους δεν ήταν δυνατό να μάθουν γράμματα αλλά κοντά μας τους βοηθάμε και σε αυτό. Δεν μαθαίνουν μόνο ελληνικά αλλά έχουμε και τάξεις εκμάθησης της Αγγλικής.

Πρέπει ακόμη να επισημανθεί και μια άλλη υλική πρόοδος για περισσότερη πρακτική βοήθεια. Νοικιάστηκαν δυο μικρά διαμερίσματα για να χρησιμοποιηθούν ως καταφύγιο/άσυλο για άστεγους πρόσφυγες. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το απόκτημα ιδιόκτητου κτηρίου για πολλαπλές χρήσεις και βοήθεια διακίνησης χιλιάδων ανθρώπων που έρχονται σε μας για βοήθεια.

 Μας δίνει επίσης κουράγιο καθώς βλέπουμε να πυκνώνουν τις τάξεις μας και χριστιανοί του εξωτερικού που έρχονται εδώ να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Διερωτάται κανείς, αν τελικά, ποιοι είναι πιο ευλογημένοι, οι απλοί ταλαιπωρημένοι που βοηθούμε ή εμείς. Νομίζω πως εμείς οφείλουμε πιο πολλά καθώς νιώθουμε το χέρι του Θεού επάνω μας. Είμαστε ένας ζωντανός οργανισμός που δουλεύει ασταμάτητα αλλά το έργο όλο και μεγαλώνει και ζητούμε περισσότερη βοήθεια, περισσότερους αφοσιωμένους συνεργάτες, «ο αγρός πολύς, οι εργάτες ολίγοι». 

Η συνεργασία με άλλες παρόμοιες ομάδες είναι απαραίτητη, ζητάμε και άλλους εθελοντές και τελικός στόχος μας είναι να σταθεί η  οργάνωσή μας  στα δικά της πόδια, σε ελληνικά χέρια, και εμείς να μπορέσουμε και αλλού να φυτέψουμε ένα νέο δεντράκι αγάπης.

Ο Παύλος είδε σε όραμα ένα Μακεδόνα να τον παρακαλεί να περάσει και στη Μακεδονία να φέρει το ευαγγέλιο. Και εμείς βλέπουμε μπροστά μας σε όραμα ένα αλλοδαπό πρόσφυγα ή στερημένο να απλώνει το χέρι του. Μας χρειάζεται, και εμείς χρειαζόμαστε εσάς. Προσεύχεσθε για μας.

*Βαρθολομαίος Παπαδαντωνάκης: Ζωγράφος, χαράκτης, Συγγραφέας