Ο άγιος Βάρβαρος
(Τα "αφιερώματα" συμφωνούν με την συνεργάτιδά μας -εξαίσια εικαστικό και όχι μόνο- ΧΑΡΑ ΣΑΪΤΗ να δημοσιευτεί σήμερα το άρθρο της , που όλοι έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στα υλικά κι εφήμερα πράγματα (χρήματα, ευρώ, δραχμές, κ.λ.π....ο Άγιος Βάρβαρος ας μας δίνει φώτιση. )
Σε αλλοτινούς καιρούς βυζαντινούς, τότε που λυμαίνονταν τα πελάγη πειρατές Αγαρηνοί, σε άγριους καιρούς και σκοτεινούς, τότε που τα αιμοβόρα ένστικτα των ανθρώπων κονταροχτυπιούνταν με την αγνότητα της πίστης, άγιασε ο Βάρβαρος. Βάρβαρος ήταν στην πραγματικότητα, ένας από εκείνους τους άγριους θαλασσόβρεχτους πειρατές, που η δίψα για αίμα και κέρδος ήταν η μόνη τους έγνοια και δεν υπολόγιζαν θεό ούτε λυπόνταν άνθρωπο. Πώς έφερε τώρα η μοίρα τον Βάρβαρο στα απάτητα Ακαρνανικά όρη, ηττημένο και ταπεινωμένο, πώς γαλήνεψε και άγιασε εκείνη η ταραγμένη και θολωμένη από αθώο αίμα ανθρωπινό ψυχή, εκείνο από μόνο του είναι παράξενο και μοιάζει με θάμα.
Ο θαλλασόλυκος κατάφυγε στα βράχια, τις σπηλιές και τα απάτητα ρουμάνια, απάνω στα βουνά, μονάχος κι έρημος. Ήταν τυφλός ακόμη και δεν έβλεπε γύρω του την απλότητα και την ηρεμία της φύσης. Τ' άγρια και ληστρικά του ένστιχτα δεν τον άφηναν να ησυχάσει. Φόβος και τρόμος έγινε της γύρω περιοχής. Λήστευε αλύπητα το φτωχό και τον πλούσιο, χωρίς διάκριση.
Κάποτε η μοίρα τον έφερε έξω από μια εκκλησιά, μια φτωχούλα εκκλησούλα, που λειτουργιόταν εκείνην την ώρα. Ο Βάρβαρος άκουσε την ψαλμουδιά κι ανατρίχιασε. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε αιστανθεί κάτι παρόμοιο. Για μια απειροελάχιστη στιγμή άφησε την ψυχή του λεύτερη. Κι εκείνη, σαν αρνάκι που χάθηκε στα ορμάνια και βρίσκει το βοσκό του, αφέθηκε να βρει τον δημιουργό της. Άνοιξε με χαρά να δεχτεί τη θεία χάρη, τ' αγγελικό το άγγιγμα. Πίστεψε ο Βάρβαρος κι έγινε μοναχός.
Ο Βάρβαρος συνέχιζε να γυρίζει στα απάτητα σπήλια και τα απόκρημνα βράχια των Ακαρνανικών βουνών. Τώρα όμως γίνεται ένα με τη φύση και τον δημιουργό της. Ασκητεύει και νηστεύει και προσεύχεται. Είναι πια ο άγιος παππούλης των ορέων, που συναναστρέφεται τα γεράκια και τους αετούς, τα ζούδια και τα δέντρα, τα βράχια και τις πηγές. Εκεί τον πέτυχαν ανέμελοι και ανυποψίαστοι κυνηγοί και τον σκότωσαν ως θήραμα. Οι θηρευτές του τον έστειλαν στην αγκαλιά του Θεού του, να μιλάει με τα πετεινά του παραδείσου. Τα αμέτρητα δάκρυα που έχυσε για τα πρωτινά του αμαρτήματα γινήκανε πηγούλα ιαματική, να τον θυμούνται οι επόμενοι και να παίρνουν την ευλογιά του. Το όνομά του δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Βάρβαρος ήταν και Βάρβαρο τον γνωρίζουν ως τα σήμερα οι άνθρωποι. Άγιο Βάρβαρο μυροβλήτη και ιαματικό. Στα βουνά του Τρύφου, πλάι στη ρεματιά με τα ορμητικά νερά και τα αιωνόβια δέντρα στέκει το μνήμα του και το κλησσιδάκι του. Από κει αγναντεύει καμμιά φορά στο βάθος τη θάλασσα, θυμάται τις θηριωδίες και τις αμαρτίες του και κλαίει πικρά. Βάλσαμο αναβλύζει τότε από την ιαματική πηγή του, θεραπευτικό κι ανακουφιστικό,για κοπιώντες και πεφορτισμένους, για το σώμα και την ψυχή...
Οι πιστοί του τον γιορτάζουν στις 23 Ιουνίου.
Χαρά Σαΐτη
22/6/2015
Χαρά Σαΐτη
22/6/2015
