Home » » ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ...

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ...

  ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
                                  Γράφει η Χαρά Σαϊτη

    Άλλη μια επέτειος του Πολυτεχνείου, με τους παλαιότερους ν’ αναρωτιούνται πότε πέρασαν τόσα χρόνια και τους νεότερους να προσπαθούν μάταια να καταλάβουν τι σημαίνει χούντα…

      ΨΩΜΙ
   Οι νέοι του 70 ζητούσαν «ψωμί», εννοώντας, βέβαια, ότι θέλουν καλά αμειβόμενες δουλειές, έτσι ώστε να μπορούν να ανταπεξέρχονται στις βασικές ανάγκες. Παρόλο που η εποχή εκείνη έχει να επιδείξει αρκετά έντονους ρυθμούς ανάπτυξης, τα μεροκάματα ήταν χαμηλά και το πολιτικό κλίμα απέκλειε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από αξιοπρεπείς εργασίες.
   Το σημερινό ψωμί, αυτό το αφρώδες υλικό υπόπτου προελεύσεως, που επιπλέον είναι πληρωμένο με πλαστικό χρήμα από  υπερχρεωμένους καταναλωτές, παρασάγγας απέχει από  τα όνειρα των νεολαίων του Πολυτεχνείου. Ποιος να το φανταζόταν, τότε, ότι τα λεφτά ξαφνικά θα γίνουν εύκολα, τόσο εύκολα ώστε με μια πλαστική καρτούλα να αγοράζουμε τα πάντα. Η μεταμόρφωση των λαϊκών μαζών σε ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ, λέξη που φαντάζει σχεδόν σαν ύβρις, δεν ήταν το ζητούμενο κι ίσως ούτε το αναμενόμενο. Οι ραγδαίες μεταπολιτευτικές εξελίξεις, που ήθελαν την Ελλάδα ισάξια των ευρωπαϊκών χωρών, χωρίς να λάβουν υπόψιν τις όποιες εθνικές μας ιδιαιτερότητες, μας παρέσυραν σ’ έναν άνευ όρων καπιταλισμό, σε μια κοινωνία οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, όπου οι αξίες ενδιαφέρουν όταν αφορούν μόνο στο οικονομικώς βιώσιμο και εφικτό.
    Λογικό επόμενο ήταν να φτάσουμε κι εμείς στο σημείο όπου όλα είναι κορεσμένα, από την προαιώνια πείνα της φυλής μας ( να τρως και να μη χορταίνεις, όπως έλεγε κάπου ο Τσιφόρος), μ’ έναν αρρωστημένο υπερκορεσμό αφομοίωσης σκουπιδιών αντί τροφής, κατανάλωσης άχρηστων αγαθών για τα οποία δουλεύουμε όλη μέρα, χωρίς να προλαβαίνουμε πια να σκεφτούμε. Σε δουλειές με σύμβαση ομηρίας, κακοπληρωμένες, όπου ανταγωνίζονται όχι τα προσόντα αλλά τα «μέσα».
     Κι όσο για το χρήμα; Πλαστικό, χωρίς αντίκρισμα πια- απ’ ότι φαίνεται- με την κοινωνία σαν χάρτινο πύργο από τραπουλόχαρτα, να ακροβατεί μεταξύ ένδειας και υπερκατανάλωσης.
      Κανείς δε σκεφτόταν τότε την ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον, που υπαγορεύει η αλόγιστη σπατάλη ενέργειας. Τα αιτήματα της εποχής είχαν και αυτά οικονομίστικη βάση.

    ΠΑΙΔΕΙΑ
    Φοιτητές οι τότε επαναστατημένοι νέοι, απαιτούσαν «παιδεία». Ένα ζήτημα που.. σκοτώνει, ως τα σήμερα. Αλήθεια, τι ακριβώς ήθελαν από την παιδεία; Σίγουρα να παρέχεται δωρεάν, ίσως και να έχει περιεχόμενο ουσιαστικό κι όχι ελεγχόμενο. Δεδομένου ότι δωρεάν βιβλία παρείχε πρώτος ο δικτάτορας Μεταξάς, για να ελέγχει την εκπαίδευση, το αίτημα δείχνει λιγάκι αντιφατικό. Όμως, στις μέρες μας είναι ακόμη επίκαιρο.
     Προσανατολισμένη η σημερινή παιδεία στον ανταγωνισμό και στη δημιουργία μη σκεπτόμενων ανθρώπων και μάλιστα με το αζημίωτο, απέχει μακράν από την προσιτή σε όλους ουσιαστική γνώση, που για χάρη της έδωσαν τη ζωή τους οι νέοι. Αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, κομπιούτερ, κολυμβητήριο, καράτε, ιππασία, μουσική, χορευτικό, μπαλέτο, γυμναστήριο, συν φροντιστήρια για κάθε μάθημα και βιβλία βοηθητικά, αυτό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα που δουλεύει ιδιωτικά…μετά το σχολείο. Και στηρίζει ολόκληρη την παραοικονομία της εκπαίδευσης, που σώζει την οικονομία, καθώς ο κάθε ιδιώτης αναλαμβάνει να πληρώνει τον αδιόριστο καθηγητή, να πληρώνει τα επιμελώς ατημέλητα σχολικά βιβλία, να πλουτίζει τον εκμεταλλευτή του γονεϊκού του άγχους, να πληρώνει τις ελλείψεις και τις τρύπες της κρατικής παιδείας, να πληρώνει για τις ενοχές του ως απόντος γονιού, να πληρώνει για να λυτρωθεί από την αγωνία του αύριο.
      Και το αποτέλεσμα, έρχεται και δένει με το «ψωμί». Γενιές ανέργων και αμόρφωτων παιδιών κι από πάνω κακομαθημένων, συνηθισμένων να τους δίνονται τα πάντα. Παιδιών που δεν τα άφησαν να παίξουν, δε γνώρισαν την ξενοιασιά της ηλικίας τους, δεν έμαθαν ότι η γνώση είναι πηγή χαράς και δύναμης.
      Η υποτιθέμενη δωρεάν παιδεία, προσιτή στο λαό, ίσως θέλει να μπει πια σε ποιοτική βάση και προσανατολισμό.

     ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
    Την ανελευθερία της χούντας, μόνο από την τηλεόραση μπορεί να την ξαναθυμηθεί ή να την γνωρίσει κανείς: τις αθρόες φυλακίσεις, τους βασανισμούς, τις εξορίες, το φίμωμα του τύπου, τη λογοκρισία.
     Πετύχαμε την πολυπόθητη ελευθερία, όμως, ή μήπως είναι επίπλαστη κατάσταση για να υπνωτίζει τα πλήθη στην επίφασή της;  Ο Πλάτωνας έλεγε πως η δημοκρατία είναι ένα παρακμιακό πολίτευμα, όπου ο κουτός έχει ίση γνώμη με τον έξυπνο. Πριν αρχίζω να παρεξηγούμε, να προλάβω να σας θυμίσω π.χ. τα μεσημεριανά ριάλιτι. Εκεί, ακραία φαινόμενα παρουσιάζονται ως καθημερινότητα, μπαίνουν ασύδοτα στα σπίτια μας, επηρεάζουν ανεπαίσθητα την αισθητική μας, την κοσμοθεωρία μας, την πολιτική οπτική μας. 
       Η ασυδοσία έχει αντικαταστήσει την ελευθερία, σε σημείο που, απαιτείται η ύπαρξη ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου, για να μην παρεκτραπούμε εντελώς.
      Και πέρα από το χώρο των Μ.Μ.Ε, όταν οι ίδιες ευκαιρίες δεν δίνονται σε όλους, για ποια ελευθερία να μιλάμε; Ο οικονομικός φιλελευθερισμός, υποτίθεται ότι αφήνει ελεύθερα τα άτομα. Αλλά, πόσο ελεύθερος είσαι να διαλέξεις μεταξύ ενός πολυκαταστήματος και του μικρομάγαζου στη γωνία; Πόσο ελεύθερος είσαι να μην πιεις π.χ. κόκα-κόλα, να διαφωνήσεις με τις εκάστοτε αυθεντίες και να μη σε πετάξει το σύστημα έξω, ή να λειτουργήσεις κατά συνείδηση κι όχι με βασικό έρεισμα το κέρδος;
     Η ελευθερία μας, σήμερα, εξαντλείται στην αλλαγή καναλιού ή στην ψήφιση του ενός ή του άλλου πολιτικού κόμματος. Από κει και πέρα , νίπτουμε τας χείρας, σαν καλοί χριστιανοί, κλεινόμαστε καθηλωμένοι στους καναπέδες και παρακολουθούμε τις εξελίξεις, χωρίς οι ίδιοι να εξελισσόμαστε.


      Η γενιά του Πολυτεχνείου, μια γενιά που γνώρισε τη δικτατορία και είχε την ευκαιρία να την παλέψει, μια γενιά ορόσημο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, γίνεται σιγά σιγά παρελθόν.  Οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους ίδιες, οι συνθήκες όμως διαφορετικές.
      Όχι μόνο χορτασμένοι αλλά μπουχτισμένοι από «ψωμί», γυρεύουν σήμερα ποιότητα.
     Στο μονόδρομο των φροντιστηρίων, των Πανελληνίων, των υποβαθμισμένων πτυχίων, ζητάνε γνώση και δουλειά.
      Στην κατ’ επίφαση ελευθερία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, απαιτούν απλώς να τους αφήσουν ήσυχους, ν’ αποφασίζουν για τον εαυτό τους με την ησυχία τους. ΑΜΗΝ.


Υ.Γ. Βαρέθηκα να συναντώ κόσμο που λέει πως ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, όταν έγιναν τα γεγονότα. Θα ‘πρεπε να ήταν η μισή Ελλάδα! Άλλωστε, αν κάποτε η συμμετοχή στο Πολυτεχνείο εξασφάλιζε την προοδευτική πολιτική τοποθέτηση και πολιτική πρόοδο του… επαναστάτη, σήμερα αποκαλύπτει απλώς την ηλικία του.

Χαρά Σαΐτη
Εικαστικός και θεωρητικός της τέχνης

(από το βιβλίο “Μικρές αλήθειες”, εκδ. Fagotto, Αθήνα 2011)

Τα «αφιερώματα» σας προτείνουν:

Τα «αφιερώματα» σας προτείνουν: La Grande Famiglia στην Πετρούπολη.

"Ερώμαι την τέχνην"

"Ερώμαι την τέχνην"
το εικαστικό είναι έργο βραβευμένο του ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΝΤΩΝΑΚΗ

Οι εκδόσεις "Αφιερώματα"σας παρουσιάζουν το νέο τους βιβλίο!!!

Οι εκδόσεις "Αφιερώματα"σας παρουσιάζουν το νέο τους βιβλίο!!!
"ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗΝ ΑΝΔΡΕΑΝ ΚΑΜΠΙΖΙΩΝΗΝ του Δημήτρη Ζάχου

Για τα "Αφιερώματα"...:

«ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ»: περιοδικό ουσίας και με πολιτική ανάλυση της ελληνικής, κατά το δυνατόν, πραγματικότητας. Διαφέρει από όλα τα περιοδικά που κυκλοφορούν όχι μόνο γιατί είναι απόλυτα ανεξάρτητο από ιδεολογικές αγκυλώσεις, κομματικές δεσμεύσεις και οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, αλλά και γιατί έχει όλως άλλη οπτική. Γι’ αυτό και είναι πάντα άρρηκτο συνδεδεμένο με τις τέχνες, το Στοχασμό, τις Παροιμίες, την χριστιανική Γραφή, την «θύραθεν παιδεία», δηλαδή την, εκ των πραγμάτων π α γ κ ό σ μ ι α, Ελληνική Γραμματεία...

"Αφιερώματα" - Έντυπη έκδοση

"Αφιερώματα" - Έντυπη έκδοση

Κατηγορίες

Arthina art culture


designing event> τόπος τέχνης,τοπίο πολιτισμού

http://www.afieromata.gr/2018/09/blog-post_14.html

... ένα εξαιρετικό site για τον πολιτισμό!!!

Δείτε ΕΔΩ: www.os3.gr

 
Support : Your Link | Your Link | Your Link
Copyright © 2013. afieromata.gr - All Rights Reserved
Template Created by Creating Website Published by Mas Template
Proudly powered by Blogger
-->