Ο βοηθός του νεκροθάφτη
(γράφει ο Ιωάννης Καλαϊτζάκης)
(Ο έρωτας και το Σεξ μη πιστέψει κανείς πως
έχουν πατέρα τον πολιτισμό. Γιατί πολλοί λένε ότι ο πολιτισμός
είναι ένα τέρας που τρώει τα παιδιά του. Γιατί μόνο έτσι
μπορεί να επιβιώσει.)
Σ’ ένα γραφείο κηδειών, μια επαρχιακής πόλης κτυπά το
τηλέφωνο. Ο νεαρός υπάλληλος του γραφείου σηκώνει το τηλέφωνο και ακούει στην
άλλη άκρη του σύρματος μια αναστατωμένη μα όμορφη νεανική φωνή.
_
εμπρός; γραφείο κηδειών «σε βάθος»;
_
μάλιστα… σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;
_ έφυγε ο
Μήτσος μου! ο λεβέντης μου! το παλληκάρι μου! Και τι θα γίνω η
άμοιρη και πω θα πορευτώ; Αχ το παλληκάρι μου και ήταν μόνο 83 χρονών
έφυγε πάνω στα νιάτα του!
_ έφυγε ο
Μήτσος είπατε; έφυγε αυτό το παλληκάρι; έφυγε ο λεβεντονιός; αν είναι
δυνατόν!!! μισό λεπτό σας παρακαλώ κουβαλάω ένα φέρετρο και όπως
καταλαβαίνετε αφήστε με να το ακουμπήσω στο πλάι με τα άλλα φέρετρα και σας
ακούω αλήθεια, έφυγε πολύ; μήπως δεν έφυγε αλλά έφαγε πολύ και νομίζετε
πως έσκασε και πνέει προς τον χάρο; δηλαδή τέζα ο καμπούρης; το παλληκάρι
εννοώ! !! _είστε σίγουρη;
_ μα τι
λέτε; είναι ακίνητος και αλλήθωρος ο Μήτσος μου πάει, ο Μήτσος μου πέθανε θα
πεθάνω! ελάτε ανθέων και χωραφά 17 και χτυπήστε το κουδούνι στον
τρίτο όροφο είμαστε όλοι οροφοδιαμερίσματα ελάτε γρήγορα σας παρακαλώ! έγινα
χήρα στα καλά καθούμενα! θέλω τον τζουτζούκο μου! Τα χάδια, τα φιλιά του,
το κορμί και την ορμή του, το …κοντάρι το τραγίσιο!!! Δίχως Μήτσο η ζωή
και με άδειο το πουγκί τι θα γίνω η καψερή; Αχ πως πονάω!
(Αν δεν
υπήρχαν τρελοί δεν θα υπήρχαν λογικοί - ενώ είναι οι λογικοί που αποφασίζουν
ποιος είναι τρελός!)
_ ηρεμήστε
σας παρακαλώ… ψυχραιμία… και εγώ πονάω… 22 φέρετρα έχω κουβαλήσει στο
υπόγειο και πονάω ολόκληρος. με άφησε το αφεντικό μόνο και μου είπε να τα
βγάλω πέρα μόνος μου. είχε ραντεβού με το Κατινάκι του και μου είπε πως
αυτό το ραντεβού ήταν ζωής και θανάτου… μεταξύ μας είναι λίγο γκομενιάρης
και την πληρώνω όλο εγώ.. Να σας δώσω να καταλάβετε πως σε 3 μέρες που είμαι
εδώ έχω κουβαλήσει πάνω από 71 φέρετρα στο υπόγειο… αλλά πέστε μου καλή μου,
πέθανε πολύ ο σταυραετός σας; ο γατούλης σας ήθελα να πω ο άντρας σας εννοώ!
πονάτε πολύ ε; σας καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγώ πονάω, συμπάσχω κυρία μου..
περιμένετέμε έρχομαι αμέσως… έεεερχομαι……………..
( ο
ανθρωπισμός συχνά εμφανίζεται ως ένα μυγόχεσμα στις οθόνες των τηλεοράσεων και
αλλού. Και καθώς ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι δεν ζει, αλλά επιβιώνει,
εμφανίζεται ο «από μηχανής Θεός» (πάντα θα υπάρχει ένας «από μηχανής Θεός» όταν
υπάρχει ανάγκη).
Αντικρίζοντας
την «φρεσκοπενθούσα» χήρα ο υπάλληλος μπερδεύει τα λόγια του.
_ γεια
σας είμαι ο ο απεσταλμένος του κυρίου όχι του θεού αλλά του κυρίου
από το γραφείο μελετών τελετών ήθελα να πω!
( Χριστέ μου
τι γυναικάρα είναι αυτή; αμφιβάλω αν έχει κλείσει τα 30, αλλά τι γυναίκα είναι
αυτή; τι ματάρες είναι αυτές; από χειλάκια; από βυζούβιους; από μπουτάκια
όμως ε; Αχ θεέ μου τι σκέπτομαι πάλι ο άθλιος; αυτή πενθεί κι εγώ
κοιτώ τα κάλλη της; όμως είναι και γαμώ τις γυναίκες που μπορεί να σε
«φτιάξει» στη στιγμή!!! … σοβαρέψου ρεμάλι! πάρε το λυπητερό σου ύφος…
σοβαρέψου επιτέλους! )
_ κύριε μου
θα πεθάνω! έφυγε εντελώς ξαφνικά ο ντελικανής μου το αστέρι μου ο
πειρατής μου δεν την θέλω τη ζωή άλλο! θα σκίσω τα ρούχα μου! θα ξεμαλλιαστώ!
έφυγε το πουλάκι μου!
( και εγώ θα
ξεμυαλιστώ έτσι και σκίσει τα ρούχα της τι ρούχα δηλαδή ένα διάφανο ανύπαρκτο νυχτικό
φοράει με ένα κορδονάκι βρακάκι, αλλά τι βρακάκι όμως σκέτος θάνατος λέμε αφού
από πίσω που την κοιτάζω βρακάκι δεν βλέπω αλλά είναι όμως γυναίκα πειρασμός.
Αχ μάνα μου τα χειλάκια σου τα πάνω και τα κάτω να ρουφήξω και μετά ας
ξεψυχήσω … φτού-φτού φτού)
_ μην κλαίτε
γιατί θα βάλω τα κλάματα κυρία μου είναι η πρώτη κηδεία που αναλαμβάνω και έχω
πολύ τρακ τρέμω ολόκληρος… ( κορμάρα μου εσύ με το κωλοράντο σου )… ελάτε
στην αγκαλιά μου ξεσπάστε κλάψτε θέλω να σας νοιώσω και να σας
καταλάβω σε βάθος όλα είναι ένα βάθος στο τέλος
εμβαθύνω τον
πόνο σας και θα σας νοιώσω βαθειά μην κοιτάτε το βάθος της ταφής αλλά το βάθος
του πόνου. ( θα σε «πάρω» στο τέλος εσένα και θα δεις το βάθος σε βάθος …)
(..και μου λέει παρακάτω από
το λαιμό πιο κάτω!!!)
_ πως με
καταλαβαίνετε, μα πως με καταλαβαίνετε γοητευτικέ μου κύριε. ( καλέ, τι κούκλος
είναι αυτός ο νεκροθάφτης; κόλαση σκέτη είναι ο άτιμος …) κύριε μου
αφήστε με να γύρω στην αγκαλιά σας και να ξεσπάσω θέλω να κλάψω πάνω σας
έτσι θέλω να σας αγκαλιάζω και να ξεσπάω σε λυγμούς. έχω ανάγκη από
μια αγκαλιά αυτή την στιγμή και μόνο εσείς μπορείτε να με νοιώσετε βάλτε
το χέρι σας στην καρδιά μου και ακούστε τους παλμούς της μην ντρέπεστε καλέ
δώστε μου το χέρι σας να το βάλω εγώ στην καρδιά μου την ακούτε πως χτυπάει;
αλλά και πιο κάτω εκεί λίγο πιο κάτω από την κοιλιά μου και πιο κάτω εκεί
ναι εκεί μη με αφήνετε μόνη συνεχίστε, μη σταματάτε πονάω σε βάθος πιο
μέσα λίγο πιο βαθειά νννννννννννννναι ναι εκεί… εκειειει λιώνω ολόκληρη
κλαίω τα χείλη μου τρέμουν κάντε κάτι να σταματήσουν τους σπασμούς τους μέσα
από τα δάκρυα μου… νννναι έτσι φίλα με μη σταματάς… με
πεθαίνεις … συνέχισε αγόρι μου χάρισε μου τον εαυτό σου μέσα μου και
νοιώσε με σε βάθος έεετσι είναι ο παράδεισος ή η κόλαση που ζω μαζί σου; αν είναι
έτσι η κόλαση στείλε τον άντρα μου στον παράδεισο, αλλά κόλασε με τις ακολασίες
σου... ννννναι έτσι και οι δύο στον καναπέ, στο πάτωμα,
παντού όλα σε βάθος ανάστησε με γλυκό βάθος της ζωής μου…
(Αλλοίμονο σ΄αυτούς που μεγαλώνουν
σε μια κοινωνία όπου θα ζήσουν ως παρίες, χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, χωρίς
τίποτα.
Είναι αλήθεια άραγε ότι οι ενήλικες
έχουν αποδεχτεί την ειλωτοποίηση τους;
Όμως οι νέοι είναι
παραμένουν ρομαντικοί, αποζητούν την ελευθερία και τη δράση. Άλλωστε οι
νέοι ανέκαθεν είχαν τάση στην υπερβολή.)
Ιωάννης Καλαϊτζάκης
