ΕΝΑΣ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ: Ο Αριστείδης Χρ. Πετρόπουλος
Ο συμπατριώτης μας ο «Σκαρμιτσιώτης» συγγραφέας, ο άνθρωπος που ύφανε
πνευματικούς ιστούς, περπατώντας πάνω στα κύματα, δεν είναι πια κοντά
μας. Με οδύνη και θλίψη ακούσαμε τη
θλιβερή είδηση για τον ξαφνικό θάνατό του. Ο
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ με τη γεμάτη γνώση και ευαισθησία πένα του
αγωνίστηκε –μέσα από τα ο συγγραφικό του έργο- να ανάψει βωμούς εν
ονόματι της ζωής. Ιστορίες γραμμένες
με αμεσότητα σαν σενάρια του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου.
Υπήρξαν στιγμές που η πραγματικότητα ξεπερνούσε την φαντασία. Τα
ταξίδια του στη Θάλασσα έγιναν δημιουργικά ταξίδια μέσα στο χρόνο.
Ιστορίες περιστατικά που άλλου σημαδεύουν, σε άλλους προσφέρουν
εντυπώσεις , νόστο και πολλα-πολλά κομμάτια απ’ τη ζωή του. Ήταν η
μάνα, ο συγγενής, ο λοστρόμος, ο φίλος , ο γείτονας.
Ήταν ο γνωστός που έμεινε άγνωστος και ο άγνωστος που γίνεται κάτι
παραπάνω από φίλος. Λάτρης του
γενέθλιου τόπου του Θαυμακού, λάτρης της Ρούμελης , λάτρης της Ελλάδας.
Οι ιστορίες του σκεπασμένες με την σκόνη του χρόνου και γι’ αυτό
πολύτιμες, θέτουν «ερεθίσματα και στοχασμούς». Η ομορφιά του λόγου του, η
σμίλη του πνεύματος και του στοχασμού του, η προσφορά του στα γράμματα
τον γέμισαν με βραβεία, επαίνους, εύφημες μνείες και πολλές τιμητικές
διακρίσεις.
Φίλε μας Αριστείδη ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για όσα μας έδωσες.
Μας έφερες σε επαφή με την ζωή, ίσως με την χαρά, ίσως με την αγωνία, αλλά σίγουρα με την αγάπη.
Με τους παρακάτω στίχους του Λορέντζου Μαβίλη σ’ αποχαιρετάμε:
«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονήσανε την πίκρα της ζωής…
Αν δεν μπορείς παρά να κλαίς το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν
θέλουν
μα
δε βολεί να λησμονήσουν».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ (Για τα «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ», « ΑΓΟΡΙΑΝΗΤΙΚΟ ΒΗΜΑ» , www.lamiatimes.gr)
